Ένα από τα πράγματα στα οποία είμαι στ’ αλήθεια καλός, είναι το να γκρινιάζω. Οι δικοί μου άνθρωποι το ξέρουν. Μπορώ να γκρινιάξω για τα πάντα, ακόμα και για τα λουλούδια που ανθίζουν (επιδεινώνουν την αλλεργία μου!). Αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και αυτούς που το βλέπουν μισοάδειο, εγώ είμαι ο τύπος που θα γκρινιάξει επειδή κάποιος άφησε νερό στο ποτήρι.
Υπάρχουν βέβαια και καταστάσεις στις οποίες θεωρώ πως η γκρίνια μου είναι δικαιολογημένη. Βασικά, πάντα. Ελάχιστα τα περιστατικά αδικαιολόγητης γκρίνιας από μέρους μου…
Μια διαχρονική πηγή γκρίνιας λοιπόν για εμένα (και μπαίνω στο θέμα) είναι η συνύπαρξη με σπαστικούς τύπους μέσα στην αίθουσα του σινεμά. Δεν μιλάω για αυτούς που ανοίγουνε και τρώνε πατατάκια προκαλώντας θόρυβο, όπως τον κύριο της φωτογραφίας πάνω. Αυτοί πρέπει να τρώνε πρόστιμο κανονικά και με το νόμο. Μιλάω για πιο απλά πράγματα…
Kάθισα και χώρισα τους εκνευριστικούς του σινεμά σε πέντε υποομάδες. Αυτές εδώ:
Διαβάστε περισσότερα εδώ
