Πώς το είπαμε αυτό; «Μία σου και μία μου»;
«Για να μάθεις να εκδικείσαι, πρέπει πρώτα να μάθεις να υποφέρεις.». Το είπε ο Βολτέρος. Και είμαι σίγουρη ότι για να έφτασες να το σκεφτείς, πώς να εκδικηθείς τον «πρώην» σου, έχεις υποφέρει πολύ, ή έτσι τουλάχιστον νιώθεις.
Η γυναικεία φύσις δεν χαρίζεται. Κάθε στιγμή τρυφερότητας, κάθε αγκαλιά, θυσία, «μεροκάματο» στον έρωτα που μια γυναίκα βίωσε για έναν άντρα, που τελικά την πρόδωσε, εξαργυρώνεται (συχνά) ακριβά όταν η πληγή είναι μεγάλη. Τόσο, που δεν σ” αφήνει να κλείσεις απλά την πόρτα πίσω σου και να πεις «χαίρεται».
Γιατί ποιος… χαίρεται, αν η ζωή του σωριάστηκε σαν τον πύργο από τα τραπουλόχαρτα, κάποτε μέσα σε λίγες ώρες, επειδή κάποιος άλλος, που τον νόμιζε τα «πάντα», αποδείχτηκε το «τίποτα»; Υπάρχει θυμός, δίκιο που σε πνίγει, κι αυτό είναι φυσιολογικό. Είναι φυσιολογικό να ζητάς από τη ζωή να πληρώσει τον άλλο με το ίδιο νόμισμα που πλήρωσε εσένα. Να θες να γελάσεις εκείνη τη στιγμή που εκείνος θα κλαίει, γιατί κι εσύ έκλαψες όταν εκείνος (θεωρητικά) πανηγύριζε.
Αναζητάς την εκδίκησή σου, γλυκιά, πικρή, τι σημασία έχει, και το πρώτο που σου έρχεται στο νου είναι να του ξεσκίσεις τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Μικρό το κακό. Να του διαλύσεις τη ζωή, κάνοντας αποκαλύψεις σε άλλους, άμεσα ή έμμεσα εμπλεκομένους, για τη δεύτερη φύση του, την αξιολύπητη, τη ψυχρή, την… όπως θες πες την! Μεγάλο το κακό. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, λένε. Αρκεί να ξέρεις πώς να το σερβίρεις.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
