Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα από την Κυριακή: κείμενα τρυφερά και ειλικρινή και σοφά, κείμενα γλυκερά που «ικετεύουν» να τα διαβάσεις, ζεστά clicks τώρα που «πουλάει» η υπόθεση, αναθέματα, κατηγορίες, κροκοδείλια δάκρυα, περιγραφές για την κόλαση που ζούσε ένα αγοράκι.
Κάποιος που δεν πρόλαβε να χαρεί, να τα καταφέρει και να δει τους νταήδες στη μοίρα που πραγματικά περιμένει αυτούς που από κούνια πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι και μετά τους αναλαμβάνει η ζωή.
Τώρα, όμως, που όλοι αγαπούν έναν ξένο που έγινε δικός, τώρα που η ευαισθησία ξαναγίνεται της μόδας εξ ανάγκης επιβιωτικής, τώρα, λείπει το πιο σημαντικό κομμάτι: ποιος ήταν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης; Γιατί κανείς δεν ανοίγει το στόμα του, έστω για να μοιραστεί κάτι καλό;
Ναι, εντάξει, φίλοι, συμφοιτητές, καθηγητές φοβούνται. Το καταλάβαμε αυτό. Όμως, να μη μιλάει κανείς ούτε για καλό; Τι του άρεσε αυτού του παιδιού; Τι μουσική άκουγε; Πού κούρνιαζε, όταν μαύριζε ο τόπος από τις προσβολές και τα καψόνια; Τι έκανε στον ελεύθερο χρόνο του; Τι χόμπι είχε; Έναν κοντινό; Κάποιον;
Θύμα, ναι. Κυνηγημένος, ναι. Σε απόγνωση, ναι. Αλλά στις χαραμάδες του κυνηγητού, στα ενδιάμεσα, εκεί που όλοι παίρνουμε ανάσες και κάνουμε κουράγια για ν’ αντέξουμε, θα υπήρχε και ένας άλλος Βαγγέλης, η πιο φωτεινή πλευρά ενός εαυτού, μικρά διαστήματα που όλοι γινόμαστε για λίγο πιο δυνατοί, που από κάπου «μαζεύουμε» κουράγιο και ελπίδα.
Ίσως σ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους λίγους, τον έναν, τον μισό, να κρύβονται οι απαντήσεις, η αλήθεια, το ενδιάμεσο μιας ιστορίας, της οποίας όλοι γνωρίζουμε πια την αρχή και το τέλος.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Από τη Χριστίνα Γαλανοπούλου
