Και ξαφνικά, από την Κυριακή μέχρι σήμερα, το timeline μου στο facebook δεν έχει σταματήσει να βγάζει posts από ανθρώπους που ανακάλυψαν πως το bullying είναι κακό πράμα. Τυχαίνει να είμαι από την Κρήτη – και το γεγονός ότι ο Βαγγέλης ήταν Κρητικός έχει ερεθίσει ακόμα περισσότερο τον κύκλο μου. Παλιές συμμαθήτριες από το σχολείο, που μέχρι στιγμής τα posts τους κυμαίνονταν κάπου μεταξύ «Το καλύτερο πρωινό ξύπνημα είναι όταν γυρνάς απ” την άλλη και ξανακοιμάσαι….» και «Ήταν λάθος δικό μου τα όνειρά μου όλα να ‘σαι εσύ», τώρα κάνουν αιχμηρές τοποθετήσεις πάνω στο θέμα του αδικοχαμένου Βαγγέλη.
Προσωπικά, την πιο ενδιαφέρουσα άποψη για το bullying την άκουσα από τον Σωκράτη Μάλαμα. Και δεν μιλούσε καν για το bullying, ο άνθρωπος. Μιλούσε για πολιτικά. Σε συνέντευξή του στο tospirto.net και τη Χάρη Ποντίδα πριν από ενάμισι μήνα, είχε πει το εξής: «Χάρηκα τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν με ενοχλεί ο Καμμένος. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τα αντίθετά μας».
Είχα ξενερώσει κι εγώ τότε με την απόφαση του Τσίπρα να συγκυβερνήσει με δεξιό κόμμα. Αλλά αυτή η τελευταία φράση του Μάλαμα, με έκανε να το δω αλλιώς. Και νομίζω ότι ταιριάζει σε πολλά πράγματα.
Το bullying, στο βάθος του, τι είναι; Η μη αποδοχή του διαφορετικού και ο πόλεμος εναντίον του. Το αντίθετο του bullying, είναι η συνύπαρξη μαζί του. Η αποδοχή αυτού που, είτε το θέλει είτε όχι, διαφέρει από εμάς και από τους πολλούς. Και η μεγαλύτερη δοκιμασία είναι να αποδεχτείς τον αντίθετο από εσένα. Αυτόν που έχει τελείως άλλες απόψεις, τελείως άλλα γούστα, άλλο περπάτημα, άλλο ντύσιμο, άλλη ζωή.
Yπάρχει όμως και μια δεύτερη παράμετρος. Που, αν δεν θες να χαϊδεύεις αυτιά, πρέπει να τη λάβεις κι αυτήν υπ’ όψην σου, για κάθε τραμπουκισμό. Την περιγράφει ωραία ο Bρετανός ράπερ Mike Skinner (The Streets), στους στίχους ενός τραγουδιού του: «Οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι να τους συναρπάζει. Αν οι ζωές τους δεν τους το δίνουν, καταφεύγουν στη βία. Κοινή λογική. Απλή κοινή λογική» (“Geezers need excitement”, 2002).
Διαβαστε περισσότερα εδώ
