Ο τίτλος της ταινίας δηλώνει το απαρέγκλιτο όριο: Τετάρτη 04:45. Μέχρι τότε, ο κεντρικός ήρωας έχει στη διάθεσή του 32 ώρες για να πληρώσει ό,τι οφείλει σ’ έναν γκάνγκστερ, ενώ διακυβεύονται τα πάντα – από το τζαζ μπαρ που διατηρεί για χρόνια με πολύ κόπο, μέχρι την ίδια του την οικογένεια. «Η ιστορία επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο που βρίσκεται στα όριά του», λέει από τη θέση του πρωταγωνιστή ο Στέλιος Μάινας. «Είναι ένας μπερδεμένος Έλληνας, εφευρέτης του εαυτού του, που δεν έχει αποφασίσει ούτε για τη ζωή του ούτε για τους άλλους. Ένας ήρωας υπό προθεσμία, όπως όλοι μας, ο οποίος κρύβει μυστικά και πιέζεται να δώσει λύσεις σε πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα φαίνεται από το πρώτο πλάνο, που είναι η αρχή αλλά και το τέλος της ταινίας, σε μια κυκλική ροή, με άμεση γλώσσα και πολύ χιούμορ».
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Αλέξη Αλεξίου, ο οποίος με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, Ιστορία 52, είχε δώσει ένα εντυπωσιακό δείγμα γραφής. «Πιστεύω ότι είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, με πολύ διεισδυτική ματιά, κατ’ ουσίαν ανατρεπτική, ενώ δεν φαίνεται», συνεχίζει o Μάινας. «Μου αρέσουν οι σκηνοθέτες που κρύβουν τις προθέσεις τους, γιατί έτσι γίνονται πιο δυνατές. Να πω -επειδή έχει σημασία- ότι ο Αλέξης έχει σπουδάσει μαθηματικά και φυσική. Είναι λοιπόν ένας “θετικός” σκηνοθέτης, που δεν αγνοεί τους νόμους της βαρύτητας, λεπτολόγος και επίμονος με αυτό που έχει στο μυαλό του. Η ιδέα της ταινίας σεναριακά μοιάζει ίσως λίγο με αμερικάνικο νουάρ του ’70, αλλά σε επίπεδο εφαρμογής παίρνει τελείως το δικό του στίγμα».
«Είναι ένα αστυνομικό-ψυχολογικό-υπαρξιακό θρίλερ με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και έντονο σασπένς νομίζω», λέει η Μαρία Ναυπλιώτου. «Εγώ υποδύομαι τη σύζυγο του κεντρικού ήρωα. Εμφανίζομαι σε λίγες σκηνές και ο ρόλος μου δίνει ουσιαστικά μια ατμόσφαιρα: Μέσα από την αποσύνθεση του γάμου τους, καταλαβαίνεις άλλη μια διάσταση της αποσύνθεσης αυτού του ανθρώπου. Έχει πάρει όλη του τη ζωή λάθος κι έχει φτάσει μέσα από ψευδαισθήσεις να πιστεύει ότι έγινε κάτι, αλλά τα θεμέλια είναι σαθρά. Σαφώς μπορείς να βρεις πολλούς συμβολισμούς, συγκρίνοντας την πτώση του με την παρακμή και την πτώση της χώρας».
«Δεν είναι μια ταινία για την κρίση, αλλά μια ταινία στην οποία η κρίση είναι διαρκώς παρούσα», διευκρινίζει ο Μάινας. «Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο κάτι που φωνάζει, είναι κάτι που υπάρχει στην καθημερινότητά μας κι έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητα χωρίς να το παίρνουμε είδηση εκατό τοις εκατό. Περάσαμε από την εποχή της μπουζουκερί -γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια μας- στην εποχή του Ντίκενς. Είναι πολύ μεγάλο το άλμα, με αποτέλεσμα μια όχι ψυχολογική πλέον, αλλά μια ψυχιατρική μετατόπιση της προσωπικότητάς μας ως Ελλήνων».
Ανέκαθεν μετρημένος ο ίδιος, διεκδικεί μέχρι σήμερα το δικαίωμα να λέει όχι σε επαγγελματικές προτάσεις που δεν τον καλύπτουν. «Όσο μπορώ, δεν κάνω πράγματα που δεν με κινητοποιούν, γιατί δεν θα τα κάνω καλά. Ό,τι με ενθουσιάζει, αυτό προσπαθώ. Θα μου πείτε, σε τέτοιους καιρούς μιλάς για πολυτέλειες. Έχω μάθει να ζω με λιγότερα. Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί που δεν ξέφυγαν σε περιόδους μεγάλης ευμάρειας. Και μονίμως ευλογούμε την καλή μας τύχη που κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Γιατί, στη σημερινή εποχή, το να κάνεις για παράδειγμα Τσέχωφ και να μπορείς να ζεις από αυτό είναι για μένα δώρο, πραγματικά». Μιλάει, βέβαια, για τη συμμετοχή του στον Θείο Βάνια, που παίζεται στο Θέατρο Δημήτρης Χορν, ενώ αποφεύγει να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια: «Στόχοι μου είναι οι συνεργασίες. Όχι τα έργα, ούτε οι ρόλοι. Το αντικείμενο είναι εκεί και θα περιμένει στον αιώνα τον άπαντα. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα εκεί. Αυτούς κυνηγάω».
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται η Ναυπλιώτου: «Η αλήθεια είναι ότι διάλεξα έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο, ο οποίος απαιτούσε να πω όχι σε πολλά πράγματα που ίσως μου έδιναν μια οικονομική επιφάνεια. Έγινα ηθοποιός χάρη στον κινηματογράφο -όταν ήμουν χορεύτρια, έκανα κάποιες διαφημίσεις με τον Περάκη, τον Πανουσόπουλο, τον Τσεμπερόπουλο, και μια ταινία μικρού μήκους με τη Μαρία Ντούζα- και ξεκίνησα επίσημα την υποκριτική μου καριέρα από την τηλεόραση, την οποία αγαπώ, ωστόσο σπίτι μου αισθάνομαι τη σκηνή. Από τη στιγμή που αφοσιώθηκα στο θέατρο, δεν έχω μεγάλη ευελιξία να κάνω άλλα πράγματα που θα επιθυμούσα. Σε κάθε δουλειά, τη μεγαλύτερη σημασία έχουν για μένα οι άνθρωποι, ενώ με ενδιαφέρει επίσης αν μπορώ να μάθω κάτι καινούριο, έστω κι ελάχιστο. Τα χρήματα ήταν πάντα δευτερεύων λόγος». Προς το παρόν, απολαμβάνει μια από τις σπάνιες περιόδους ανάπαυλας, αφού το Victor Victoria, στο οποίο θα πρωταγωνιστούσε, αναβλήθηκε για το φθινόπωρο και η ίδια αναγκάστηκε να αποχωρήσει, έχοντας προγραμματισμένες για τον Οκτώβριο επαναληπτικές παραστάσεις της Οδύσσειας του Robert Wilson στο Piccolo Teatro στο Μιλάνο. Πριν απ’ αυτό, θα τη δούμε πάλι επί σκηνής στη Βερενίκη του Ρακίνα, στο Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ συμμετείχε στη ρωσική ταινία Dau του Ilya Khrzhanovskyi, η οποία βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ.
Έχοντας ξεκινήσει να μιλάμε για την κρίση, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην αλλαγή σκηνικού που σήμαναν οι εκλογές. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εξαιρετικά ρευστή, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά παγκόσμια», διαπιστώνει ο Μάινας. «Οι ανατροπές είναι καθημερινές, πράγματα που πριν από μερικά χρόνια θεωρούσαμε ότι δεν μπορεί να γίνουν γίνονται αυτοστιγμεί, και προφανώς με την ίδια ευκολία μπορεί ν’ αλλάξουν. Ως συγκρατημένα αισιόδοξος άνθρωπος, θεωρώ μονόδρομο την παραμονή μας σε ένα χώρο που μας εκφράζει κυρίως ως προσωπικότητες, όπως νομίζω ότι είναι η Ευρώπη».
«Αισθάνομαι ότι οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης πρέπει να αναλογιστούν αν ενδιαφέρονται πραγματικά για ένα ειρηνικό μέλλον», λέει η Ναυπλιώτου. «Δεν ξέρω ποιος είναι ο δρόμος για να πετύχουμε μια δικαιότερη κοινωνία, αν το ήξερα μάλλον θα πολιτευόμουν, αλλά σίγουρα οι τακτικές που εφαρμόζονται είναι πάρα πολύ άδικες, ο κόσμος υποφέρει και το σκοινί έχει τεντωθεί τόσο που μπορεί σπάσει. Έχει σημασία ότι, για να υπάρξει αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, υπάρχει λόγος. Οι μεγάλοι παίκτες ξέρουν καλά να παίζουν παιχνίδια και να εφαρμόζουν στρατηγικές, αλλά κι οι μεγάλοι παίκτες κάποτε χάνουν. Κανείς δεν ξέρει αν η ιστορική συγκυρία θα επιτρέψει να αλλάξει η κατάσταση. Ίδωμεν και πρόσχωμεν».
―H Τετάρτη 04:45 προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 12/3
Eπιμέλεια: Μυρτώ Κριτσωτάκη
MAKE UP & HAIR: Πετρούλα Δουραμπεη
Συνεργασία Styling: Αναστασία Ιωσηφίδου
Photos: Βασίλης Καρύδης
