Γιατί να φύγει μια καταξιωμένη καλλιτέχνις/γλύπτρια που σταθερά εκθέτει από το 1984, έχει συμμετάσχει σε τουλάχιστον εκατό διοργανώσεις γλυπτικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις, ενώ συνεχίζει να έχει δυναμική παρουσία με μεγάλες γλυπτικές εγκαταστάσεις στο δημόσιο χώρο αλλά και με μικρότερης κλίμακας έργα στον ιδιωτικό;
Διακριτική προσωπικά, αλλά εντυπωσιακή καλλιτεχνικά, η Χριστίνα Σαραντοπούλου παρενέβη με τα γλυπτά της σε κεντρικά σημεία της Αθήνας (Εθνικό Κήπο, Πλατεία Δικαστηρίων, Ζάππειο Μέγαρο κ.ά.) και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης. Από το 2000 το ενδιαφέρον της για την κινητική γλυπτική την οδήγησε σε μεγάλα γλυπτά: ένα από τα μεγαλύτερα της Αθήνας βρίσκεται κοντά στο Σύνταγμα, γωνία Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και Νεοφύτου Βάμβα, και μια επιβλητική εγκατάσταση κυριαρχεί στη στάση Αγ. Ιωάννης του αθηναϊκού μετρό. Κινητικά γλυπτά έχει επίσης εκθέσει στο Kennedy Center, στην Ουάσινγκτον, στην Kitetica Art Fair στο Λονδίνο, στη Sem Art στο Μονακό. Ταυτόχρονα, έργα της αγοράζονται από ελληνικές και διεθνείς σημαντικές συλλογές. Τελευταία της συμμετοχή, το project Imago Mundi Greece του Benetton Foundation.
Μάτα, γλυπτό, 2008.
Γιατί λοιπόν να φύγει, να πάει πού, ποια «μπαγκάζια» να διαλέξει; «Έφυγα το Δεκέμβριο του 2012 -περισσότερο με την αίσθηση του τυχοδιώκτη, λιγότερο του μετανάστη- τη στιγμή που αισθάνθηκα ότι θα “βαλτώσω” αν δεν κάνω κάτι να αναμετρηθώ μ’ εμένα, να αντισταθώ σε μια διάχυτη ηχηρή σιωπή μέσα στην κρίση. Αποφάσισα να πάω μακριά, για να ζήσω νέες εμπειρίες, να αφουγκραστώ τα αισθήματά μου. Διάλεξα τη Νέα Υόρκη γιατί σ' αυτήν την πόλη με την τεράστια κινητικότητα μπορείς να μαθητεύσεις σε πολλά επίπεδα. Περπάτησα αμέτρητα χιλιόμετρα χαζεύοντας, διαβάζοντας, μελετώντας. Μουσεία, γκαλερί, δρόμους. Με πρόσχημα εικαστικούς στόχους νομίζω πως εξαντλούσα, επεξεργαζόμουν την ελευθερία και τις δυνατότητες αυτής της περιπέτειας που μου προσφερόταν. Είχα ένα αίσθημα ευφορίας γιατί για μια ακόμα φορά έκανα πράξη αυτό που πάντα πίστευα ως αρετή. Λίγο-πολύ, πάντα έτσι πορεύομαι. Πάντα έτοιμη να κάνω το δικό μου διαφορετικό, να μην το βάζω κάτω, να μη φοβάμαι να δοκιμαστώ, να επινοώ τη ζωή μου. Αυτά ήταν -είναι- τα μπαγκάζια μου…».
Επέστρεψε μετά από επτά μήνες. «Με αντιφατικά συναισθήματα, όπως πάντα. Δεν θα καταλήξω σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, γιατί όλα τα προσωπικά βιώματα νοηματοδοτούν τη ζωή και προσφέρουν τροφή για νέες σκέψεις. Σκέψεις που πιθανόν να καταξιώσουν και την άδικη, πολλές φορές, απαξίωση πολύ οικείων πραγμάτων. Έφυγα, ξαναγύρισα, πήγα κάπου αλλού».
Έλλειψη, μακέτα
Στο Μαϊάμι. Επιστρέφοντας έπεσε στη δουλειά με τα μούτρα, όπως λέει. Κατασκεύασε πέντε μεγάλα έργα και το Νοέμβριο του 2013 ξαναέφυγε. Με μεγάλο προσωπικό κόπο και έξοδα μετακίνησε τα έργα και έφτιαξε τους καταλόγους, τα cd και το υλικό που ήταν απαραίτητα για την έκθεση. «Μου είχαν συστήσει μια φοβερή Μεξικάνα γκαλερίστα και μαζί της έκανα μια ατομική έκθεση στη Miami River Art Fair, στο πλαίσιο της Miami Art Basel. Αρχές Δεκεμβρίου, για πέντε μέρες, όλοι οι άνθρωποι της τέχνης του πλανήτη βρίσκονται εκεί! Εξέθεσα downtown, πάνω στο ποτάμι όπου αράζουν ή περνούν ταχύπλοα ανάμεσα από θαλάσσιους ελέφαντες που ξεφεύγουν από τον Ωκεανό. Ακριβώς απέναντι διασχίζει το τοπίο ένας κρεμαστός δρόμος όπου περνά το τρένο. Το βράδυ χιλιάδες φωτάκια και μια περίεργη αίσθηση Λατινικής Αμερικής – πάμπλουτη, μοναδική ξιπασιά ανακατεμένη με κιτς και στοιχεία του απίθανου! Μου έδινε διαρκώς την εντύπωση ότι ήταν κάτι-ανάμεσα-σε-κάτιάλλο. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό που με γοήτευε, μια αδιόρατη ανασφάλεια… Κάτι τελείως διαφορετικό από τη Νέα Υόρκη». Σήμερα συνεχίζει να δουλεύει δημιουργώντας κυρίως προτάσεις και αναζητώντας ιδρύματα, θεσμούς, άτομα που θα μπορούσαν να τις χρηματοδοτήσουν. Συγχρόνως, ολοκληρώνει με ενθουσιασμό την πρόταση για την πρόσοψη ενός κτηρίου στο Νέο Κόσμο, ενώ στη Χαλκιδική επιμελείται την κατασκευή σταθερών και κινητικών μεταλλικών στοιχείων που σχεδίασε για μια θερινή κατοικία. «Μου αρέσει ιδιαίτερα να επεμβαίνω σε κτήρια μετατρέποντας ή συνδιαλεγόμενη με την υπάρχουσα αρχιτεκτονική», δηλώνει.
Όσο για το «αποτύπωμα» του έργου της γενικότερα, το parti pris της δουλειάς της είναι κατασταλαγμένο. «Τα έργα μου είναι αφηγηματικές και ταυτόχρονα αφαιρετικές προτάσεις, αφού η γλυπτική μου φόρμα συχνά στηρίζεται στο χαοτικά δομημένο και λαβυρινθώδες σχήμα του δακτυλικού αποτυπώματος», εξηγεί η Χριστίνα Σαραντοπούλου.
Μαστός, σχέδιο
«Το δακτυλικό αποτύπωμα, σύμβολο της ανθρώπινης ύπαρξης, συμπλέκεται και συνδιαλέγεται με το αστικό τοπίο με τρόπο που “αποδεικνύει” ότι αυτό, το αστικό τοπίο δηλαδή, βασίζεται/καθορίζεται από την ανθρώπινη κλίμακα». Αστικό τοπίο και δημόσιος χώρος είναι «τόποι» εργασίας ιδιαίτερα αγαπητοί στη γλύπτρια. «Προσπαθώ να δημιουργήσω εγκαταστάσεις ή περιβάλλοντα με τη σύγχρονη αντίληψη του έργου τέχνης στο δημόσιο χώρο. Μακάρι να μπορώ να δουλεύω σε διαφορετικές χώρες. Έχω μια πρόταση για ένα συμπόσιο γλυπτικής στην Αφρική – αν μπορέσω θα πάω με μεγάλη χαρά και ενδιαφέρον».
Photo: Γιώργος Καπλανίδης (This is not Another Agency*)
