Κάποιες φορές νιώθεις πως θέλεις να βγεις στιγμιαία από το σώμα σου και να φωνάξεις με όλη τη δύναμή σου. Να πεις όσα νιώθεις, όσα σκέφτεσαι και ποτέ δεν λες γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να μην πληγώσεις, να μην πληγωθείς, να μην παρεξηγηθείς από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, αφεντικά, ακόμα και από ανθρώπους που συναντάς για πρώτη φορά στον δρόμο.
Αυτή τη σκηνή -που ακόμα δεν έχεις καταφέρει να αναπαραστήσεις- τη βλέπεις συχνά. Για την ακρίβεια τη φαντάζεσαι μέσα σε συννεφάκι στο μυαλό σου. Την ώρα που νιώθεις πως σε αδικούν, πως υποτιμούν τη νοημοσύνη σου ή την προσωπικότητά σου, θέλεις να σταθείς μπροστά τους και να τους πεις όσα ακριβώς έχεις στο μυαλό σου. Αντί γι’ αυτό όμως, κάθεσαι και τους κοιτάς κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι.
Έτσι λοιπόν, περνάς στη διαδικασία να σκεφτείς γιατί λειτουργείς με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς στον εαυτό σου πως είσαι πάντα ευγενικός, για να μην αντιμετωπίζεις φωνές, τσακωμούς και άσχημες διαθέσεις. Η αλήθεια είναι, πως όλα τα παραπάνω τα αποφεύγεις γιατί σε αποσυντονίζουν και σου χαλάνε τη διάθεση, αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι η αιώνια δικαιολογία σου.
Ήρθε η στιγμή να πεις στην κολλητή σου πως η αγάπη σου και η αφοσίωσή σου δεν μετριέται με τις φορές που θα την πάρεις τηλέφωνο ή θα τη συναντήσεις για ποτό ή ψώνια. ‘Ηρθε η στιγμή να μιλήσεις στην αδερφή σου και να της εξηγήσεις πως σε στενοχωρεί κάθε φορά που υπόσχεται ότι θα έρθει να σε δει, αλλά πάντα στο τέλος δεν προλαβαίνει. Ήρθε η στιγμή να πεις στον σύντροφό σου όσα σ’ ενοχλούν, χωρίς να νιώθεις πως τα παράπονά σου θα τον “πνίξουν”. Ήρθε η στιγμή να μιλήσεις στην διευθύντριά σου και να της πως ξέρεις καλά τι κάνεις και είσαι σίγουρη για το αποτέλεσμα των ενεργειών σου.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τα παρακάτω στο μυαλό σου και να ακολουθήσεις μερικά απλά βήματα:
Διαβάστε περισσότερα εδώ
