Από τότε που έκανα facebook, το 2009 πρέπει να ήταν, έχω μάθει λίγο καλύτερα τον εαυτό μου. Άλλοι αναζητούν απαντήσεις στην τέχνη, άλλοι πάνε σε ψυχολόγο, εγώ πλησίασα την αυτογνωσία μέσω του facebook. Πιο φτηνά μου βγήκε…
Έχω παρατηρήσει κάτι, λοιπόν: Με το που κάνω φίλη μια όμορφη κοπέλα (είτε την γνωρίζω προσωπικά είτε όχι, συμβαίνουν αυτά), μπαίνω και κοιτάω τις φωτογραφίες μου. Παρ’ ότι ανεβαίνουν πολύ σπάνια φωτογραφίες μου στο fb (μία το μήνα κατά μέσο όρο και συνήθως από tagάρισμα), μπαίνω και τις βλέπω ξανά και ξανά. Τις ίδιες φωτογραφίες. Συζητώντας με φίλους, έχω μάθει ότι κάποιοι από αυτούς έχουν την ίδια ακριβώς συνήθεια.
Αλλά ας περιοριστώ σε εμένα. Γιατί το κάνω; Για να θυμηθώ πώς είμαι; Μα ξέρω, κάθε μέρα με βλέπω και τα λέμε και περνάμε υπέροχα! Άρα λοιπόν; Πού οφείλεται αυτό το επανειλημμένο διαδικτυακό «κοίταγμα στον καθρέφτη»;
Κάθισα και το σκέφτηκα. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου όταν γίνομαι «φίλος» με μια όμορφη κοπέλα, ένα εν δυνάμει φλερτ, αυτό που προσπαθώ είναι να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια της. Φοβάμαι μη λάβει κάποιο λάθος μήνυμα και να ξενερώσει. Θέλω να της αρέσω, θέλω να γοητευτεί, θέλω να ταυτιστεί. Και πάντα αμφιβάλλω για το αν αυτό θα συμβεί.
Πέρα από την ανασφάλεια, η οποία έχω παρατηρήσει ότι συνήθως είναι ανάλογη της ομορφιάς και όχι αντιστρόφως ανάλογη, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έναν ρόλο σε αυτό που κάνω παίζει και ο ναρκισσισμός. Είμαι ψωνάρα. Μ’ αρέσει να κοιτιέμαι. Και γιατί κοιτάω ξανά και ξανά τις λίγες εικόνες που έχω στο facebook και όχι τις χιλιάδες που κρατάω προσωπικές στον σκληρό μου δίσκο; Διότι είναι αυτές που βλέπει ο κόσμος που δεν με γνωρίζει.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
