«Tι ωραία που ήταν σε αυτή την ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου…»
«Πόσο μου άρεσε… Αντίο Λίλυ!»
«Έφυγε η πιο όμορφη του ελληνικού σινεμά…»
«Μια αληθινή κυρία έφυγε σήμερα. Και πώς να την ξεχάσεις…»
Την Τρίτη που μας πέρασε έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Λίλυ Παπαγιάννη. Κάνοντας scroll-down στο timeline του facebook από χθες, σε σχόλια σαν τα παραπάνω (όλα από posts φίλων μου), μπορεί κανείς να δει πόσο πολύ την αγαπούσαν.
Ναι, ήταν πολύ αγαπητή η Λίλυ. Βασικά ήταν τόσο μα τόσο αγαπητή, που τη θυμηθήκαμε όλοι τη μέρα που πέθανε. Αυτό θα πει αγάπη!
Γνωστή κυρίως μέσα από τους κινηματογραφικούς ρόλους της σε ταινίες του ’60, οι περισσότεροι την ξέρουν και θα την ξέρουν ως Αθηνά στο «Δεσποινίς Διευθυντής». Ήταν πράγματι μια από τις ομορφότερες γυναίκες του ελληνικού σινεμά. Λίγο το ασπρόμαυρο που κολακεύει, λίγο η άλλης τάξεως κομψότητα της εποχής και λίγο η αντικειμενική, λεπτή ομορφιά της, η Λίλυ ξεχώριζε – χωρίς ποτέ να γίνει σταρ μεγάλου βεληνεκούς.
Το πρόβλημα είναι ότι, μετά το νέο του θανάτου της, η ομορφιά της είναι το μόνο που έχουμε να πούμε για εκείνη. Δεν μας ενδιαφέρει το αν είχε ταλέντο, ούτε το ποια ήταν η ζωή της, αν έκανε οικογένεια, αν ζούσε αξιοπρεπώς, αν τελικά ήταν άνθρωπος ή απλά μια όμορφη εικόνα από τα παλιά… Με μόνη εξαίρεση την Έλενα Ακρίτα (η οποία, προσέξτε, ήταν ανιψιά της ηθοποιού), ουδείς αναφέρει κάτι πέρα από την ομορφιά και τη φινέτσα της σε εκείνες τις παμπάλαιες ταινίες, αυτές που η υστεροφημία που προσφέρουν θυμίζει ακάλυπτη επιταγή. Το πολύ-πολύ να αναφέρουν βιογραφικά στοιχεία από την καριέρα της. Ούτε και αυτό, νομίζω, είναι αρκετό.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
