Υπάρχουν κανά δυο στροφές στη ζωή που ο δρόμος σε πετάει «έξω». Το να χάνεις τον γονιό σου είναι μία από αυτές τις στροφές. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν έχεις κάνει, όσο χρονών κι αν έχεις φτάσει, ξαφνικά είσαι ο κανένας και είσαι πουθενά. Δεν υπάρχει πια, ο βασικός λόγος της δικής σου ύπαρξης.
Το κανονικό, το συνηθισμένο, η καθημερινότητα, όπως την ήξερες, δεν υπάρχει πια.
Τον τελευταίο καιρό – βασικά, από την πρώτη μέρα της έκδοσης του – πολλά έχουν γραφτεί για το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη. Κάποια, πολύ συναισθηματικά (όπως ήταν λογικό και επόμενο), κάποια, απολύτως απαράδεκτα για τον άνθρωπο που υπογράφει το «Μπαμπά… (μια κανονική μέρα)».
Και δεν χρειάζεται συστάσεις ο Κανάκης. Είτε τον συμπαθεί κανείς, είτε έχει αμφιβολίες γι’ αυτόν τον παρουσιαστή – ανεμοστρόβιλο, που από το ’93 και μετά θέλει ν’ ασχοληθεί με όλα (προτιμότερο, βέβαια, από το να ασχολείσαι μόνο με τον μικρόκοσμο της ελληνικής τηλεόρασης), είτε απλώς αδιαφορεί για τα όσα κάνει.
Πήρε και μία προβολή το πράγμα λίγο άσχετα στοχευμένη, λίγο εκεί που βόλευε εκπομπές και συγκεκριμένες στήλες, κοινώς εστιάζοντας τον πόνο και στο πένθος του Κανάκη για τον πατέρα του. Και μετά ήρθαν όλα αυτά τα συμπεράσματα για το αν ο παρουσιαστής αναζητά και καριέρα συγγραφέα και γενικώς, μπούρδες.
Ο άνθρωπος είναι πολύ σαφής σ’ αυτά που γράφει, ασχέτως αν μέσω αυτών, γίνονται γνωστά κάποια πράγματα για τον ίδιο και την οικογένεια του. Πέρα από το πένθος και τον πόνο που έχουμε ζήσει όλοι, πέρα από την τραγωδία του να μπαίνεις σ’ ένα νοσοκομείο με τον άνθρωπο σου (είτε για υπόθεση ρουτίνας είτε για κάτι από το οποίο φαινομενικά ξέφυγε τον κίνδυνο), και να βρίσκεσαι μούρη με μούρη με την απώλεια, ξέρουμε τι λέει. Είναι μια γνώση περιττή, για τον πόνο που προκαλεί, αλλά δυστυχώς ένα μάθημα που δεν ξεχνάς ποτέ.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
