Σοφία Κόκκαλη, Γιάννης Παπαδόπουλος: Έγιναν και οι δύο γνωστοί για τις ερμηνείες τους μπροστά στην κάμερα, συμμετέχουν και οι δύο σε ιδιαίτερες παραγωγές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ενώ όλη τη χρονιά μοιράζονται βάρδιες στο ίδιο ρακάδικο στα Πετράλωνα.
Σοφία Κόκκαλη
Photo: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Styling: ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΒΒΙΝΟΣ MAKE UP & HAIR ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΔΟΥΡΑΜΠΕΗ
O Αίας, πικραμένος από τη μεροληπτική απονομή των όπλων του Αχιλλέα στον Οδυσσέα, επιλέγει το θάνατο. Μαζί με τον ομηρικό ήρωα οδεύει στο χαμό και το σύστημα αξιών που αντιπροσωπεύει. «Στη σύγχρονη εποχή, όλα αυτά φαντάζουν παράλογα. Προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε έναν κόσμο που είναι πολύ μακριά από εμάς», αναφέρει η ταλαντούχα Σοφία Κόκκαλη, που υποδύεται τη σύντροφο του Αίαντα, την Τέκμησσα, στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σύλβιας Λιούλιου. «Στην πρώτη συνάντηση της ομάδας προσπαθήσαμε να δικαιολογήσουμε πράξεις και συμπεριφορές με ψυχολογικούς όρους του σήμερα και γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν γίνεται έτσι. Έπρεπε να κατανοήσουμε σε βάθος τι σήμαινε κώδικας τιμής για την εποχή». Σημειώνει πως από τη στιγμή που κλονίζονται όσα συνέθεταν τη βάση της ύπαρξης του Αίαντα, τιμή, ευγένεια, καθαρότητα, ήθος, η πορεία του τραγικού ήρωα είναι προδιαγεγραμμένη. «Δεν θα μπορούσε να υπάρξει με διαφορετικούς όρους. Φεύγοντας αφήνει σε αυτούς που μένουν τη γεύση του κόσμου που πήρε μαζί του».
Η Τέκμησσα, μοναδική γυναίκα στο έργο, φωτίζει, σύμφωνα με τη νεαρή ηθοποιό, μια διαφορετική πλευρά του κεντρικού χαρακτήρα. «Προσπαθεί να τον αποτρέψει και μιλά σ’ ένα πιο συναισθηματικό κομμάτι του συντρόφου της, λίγο πλάι από την τιμή και την περηφάνια. Όμως μέσα της γνωρίζει το τέλος». Επισημαίνει πως μέσα από την αρχαία δραματουργία θυμόμαστε τι συνιστούσε την ουσία των πραγμάτων και πώς σιγά σιγά μετατοπίστηκε η προσοχή σε αυτό που βιώνουμε σήμερα. «Δεν πιστεύουμε σε τίποτα, είμαστε χαμένοι, δεν έχουμε ιδανικά, ούτε ήρωες, ο καθένας παλεύει για τον εαυτό του». Το ευρύ κοινό τη γνώρισε μέσα από την κινηματογραφική ερμηνεία της ως Μόσχα στη Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη, όμως είχε προηγηθεί η θεατρική συνεργασία της με τους Blitz. «Εκτιμώ πολύ τους Blitz. Έχουν θάρρος και συνέπεια σε αυτό που κάνουν. Το να είσαι μέρος αυτού του θεατρικού πυρήνα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μου ταιριάζει ο τρόπος που κάνουν θέατρο, η σκέψη τους, το πώς εμβαθύνουν, από πού το πιάνουν κάθε φορά για να προχωρήσουν…»
Αναφέρει πως τη γοητεύει ιδιαίτερα η έρευνα γύρω από ένα ρόλο, ένα έργο. «Είναι μια ευκαιρία να βυθιστείς σε έναν άλλο κόσμο. Εγώ, για παράδειγμα, την Ιλιάδα δεν την είχα διαβάσει στο σχολείο. Είναι σαν να βλέπεις ταινία Hollywood! Ανοίγεται μια οδός για να ψάξεις μουσικές, εικόνες, να διαβάσεις δοκίμια, φιλοσοφία, ποίηση. Έτσι μου αρέσουν τα πράγματα, να ξεκινάς από κάτι και να ανοίγει τρομακτικά πολύ, να συλλέγεις πληροφορίες που μπορεί να μη χρησιμοποιήσεις ποτέ, ωστόσο σε βοηθούν να δημιουργήσεις το προσωπικό σου σύμπαν». —Αίας, του Σοφοκλή, 31/07-01/08, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, www.greekfestival.gr
Γιάννης Παπαδόπουλος
Photo: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Styling: ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΒΒΙΝΟΣ
POLO ERMENEGILDO ZEGNA, ERMENEGILDO ZEGNA BOUTIQUE
Ο Τόμας Άρντεν, μεγαλοκτηματίας από το Φέβερσαμ, δολοφονείται άγρια από τη γυναίκα του και τον εραστή της το 1551. Το έγκλημα αναφέρεται εκτεταμένα στα χρονικά της εποχής και σχεδόν 40 χρόνια αργότερα μεταφέρεται στο θέατρο, αποτελώντας ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα δείγματα αστικής τραγωδίας. Το έργο έχει αποδοθεί σε διάφορους, Μάρλοου, Σαίξπηρ, Κυντ, ωστόσο είναι μάλλον άγνωστου συγγραφέα. «Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για συνεταιρικό έργο. Υπάρχουν σημεία που δεν κολλάνε μεταξύ τους και αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το έχουν γράψει πολλοί», υποστηρίζει ο Γιάννης Παπαδόπουλος, που υποδύεται τον έναν από τους δύο δολοφόνους στην παράσταση Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. «Το κείμενο σου αφήνει χώρο να κάνεις τις δικές σου σκέψεις πάνω στα θέματα που θίγει: εξουσία, βία, έρωτα, θρησκεία. Με ταράζει το τι είναι ικανοί οι άνθρωποι να κάνουν για να επιτύχουν αυτό που θέλουν. Προσπαθούν με τόση μανία να αφαιρέσουν μια ζωή, συντονίζουν τη σκέψη τους σ’ ένα σκοπό». Δανείζεται μια φράση ενός μεγάλου Ρώσου κινηματογραφιστή για να εξηγήσει τι είναι αυτό που τον συγκινεί στο θέατρο: «Ο Ταρκόφσκι πρέσβευε πως σκοπός της τέχνης είναι να εξηγήσει στον ίδιο τον καλλιτέχνη και στους γύρω του γιατί ζει ο άνθρωπος, ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής του. Όταν βλέπω ηθοποιούς πάνω στη σκηνή να κοπιάζουν για έναν τέτοιο στόχο, περισσότερο από το να είναι καλοί ή να καταλάβει ο κόσμος την παράσταση, θυμάμαι για ποιο λόγο στράφηκα σε αυτήν τη δουλειά».
Απόφοιτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έγινε ευρύτερα γνωστός από τις διακρίσεις που απέσπασε για την ερμηνεία του στην ταινία του Έκτορα Λυγίζου Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού. «Οι βραβεύσεις είναι λίγο σαν πυροτέχνημα στην Ελλάδα, δεν έχουν κάποιο πρακτικό αντίκρισμα. Κοπάζει γρήγορα ο απόηχος μιας επιτυχίας. Όλοι μένουν στα λόγια. Αυτή η δουλειά, όπως και αυτή που κάνω τώρα στο θέατρο, έγινε με πολύ προσωπικό κόπο. Το να έρθει μετά την ταινία ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο δεν βοηθάει σε κάτι. Δεν σημαίνει πως ο Έκτορας μπορεί να βρει τη χρηματοδότηση για να κάνει το επόμενο φιλμ πιο εύκολα. Πού είναι η στήριξη στους νέους ανθρώπους; Τι νόημα έχουν τα μπράβο;».
Αν και μόλις 26 χρόνων, έχει ευτυχήσει στις συνεργασίες του: Μαρμαρινός, Καραθάνος, Μοσχόπουλος. «Αισθάνομαι τυχερός, ωστόσο έχω συμβάλει κι εγώ σε αυτό, έχω αρνηθεί προτάσεις. Φέτος, για παράδειγμα, σερβίρω σε ρακάδικο. Στη διάρκεια της χρονιάς, έκανα μια διαφήμιση, έπαιξα και σε ένα επεισόδιο στην τηλεόραση, τίποτα από τα δύο δεν άξιζε τον κόπο. Δεν θέλω να μπαίνω στη διαδικασία να εκμεταλλεύομαι αυτό που αγαπώ και μέσα από το οποίο θέλω να υπάρχω, για ελάχιστα χρήματα… Προτιμώ να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό με τους δικούς μου όρους». —Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει, 02-06/06 & 08-12/06, Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Νέα Σκηνή, www.greekfestival.gr
