Athens by night
O ΑΡΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΚΟΒΕΙ ΒΟΛΤΕΣ
ΣΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ «SEX & THE
CITY»
ΓΥΝΑΙΚΑ, τεύχος 64, Σεπτέμβριος
2013
Μου τηλεφώνησε γεμάτη χαρά. «Eχω ευχάριστα νέα!» είπε με τη
μελωδική φωνή της. «Πάσχω από λευκοπενία».
«Ωχ, τι είναι πάλι τούτο;» ρώτησα έντρομος. «Κολλάει;».
«Oχι, μη φοβάσαι», είπε γελώντας.
«Και γιατί είσαι τόσο ενθουσιασμένη με τη λευκοπενία σου;»
ρώτησα.
«Α, μα γιατί είναι μια αρρώστια λογοτεχνική!» αναφώνησε. «Θα
μπορούσα να είμαι η Πολυδούρη».
Η Φανή διάβαζε πολλή γαλλική λογοτεχνία. Εκείνον μάλιστα τον
καιρό μελετούσε ξανά την «Εξαδέλφη Μπέτι» του Μπαλζάκ και
διατηρούσε αλληλογραφία με τον Μισέλ Ουελμπέκ, τον οποίο είχε
γνωρίσει στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Σίνα.
Θα μπορούσαμε να ήμασταν μαζί αν δεν απεχθανόταν τόσο τους
Αμερικανούς συγγραφείς, τους οποίους εγώ λατρεύω. Μας χώριζε,
δηλαδή, ένας ωκεανός λογοτεχνίας. Ομως ήταν όμορφο κορίτσι –μια
«Λολίτα» του Ναμπόκοφ– και την ήθελα πολύ. Εγώ λοιπόν τυραννιόμουν
να την κατακτήσω και εκείνη αγαπούσε μόνο όσους είχαν κάνει
διατριβή στον Φλομπέρ.
«Σ’ έναν χρόνο θα έχω πεθάνει», μου είπε τελικά στο τηλέφωνο,
«και θέλω να το γιορτάσουμε».
«Φανή, δεν πεθαίνει κανείς από λευκοπενία», είπα, χωρίς να
είμαι και τόσο σίγουρος.
Εκείνη πάντως δεν πτοήθηκε. «Θέλω να σου κάνω το τραπέζι»,
είπε. «Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που θα φάμε μαζί».
Φυσικά, δεν λέει κανείς όχι σ’ έναν μελλοθάνατο. «Πού θέλεις
να πάμε;» τη ρώτησα.
«Κάπου ρομαντικά», αποκρίθηκε εκείνη σαν ηρωίδα του Σταντάλ.
«Κάπου να βλέπουμε τη δύση του ήλιου και να πίνουμε κρασί
Βουργουνδίας».
Η φίλη μου έμενε σε φτωχική έπαυλη στη Βούλα, με τη μάνα της
και δυο σκυλιά Αλσατίας. Ηταν Αύγουστος και η Αθήνα είχε αδειάσει.
«Πάμε στη Σπηλιά της Ακρόπολης;» πρότεινα. «Είναι ένα
ταβερνάκι στην Πλάκα με καταπράσινο κήπο».
«Παρέα με τους τουρίστες;» φρύαξε η Φανή. «Πάρε το αυτοκίνητό
σου κι έλα προς τα εδώ. Θα σε πάω για φαγητό στο Mourings, να
βλέπουμε θάλασσα».
Φυσικά, δεν λέει κανείς όχι σ’ έναν μελλοθάνατο που
προσφέρεται να κεράσει στο Mourings. Ακόμη κι αν ο μελλοθάνατος
πρόκειται να μιλάει όλο το βράδυ γαλλικά. «Ραντεβού στις δέκα»,
είπα.
Το Mourings έχει υπέροχη θέα στον κόλπο της Βουλιαγμένης,
προσφέρει πιάτα για εκλεπτυσμένους ουρανίσκους, προσφέρεται για
ρομαντικές ψυχές με φουσκωμένες τσέπες.
Εκείνη τη βραδιά η Φανή, για να τονίσει τη λευκοπενία της,
φορούσε ένα λιτό μαύρο φόρεμα που έδενε στη μέση με χρυσαφένια
πόρπη. Επιπλέον, είχε κάνει τα μαλλιά της κότσο, σαν να ήθελε να
προβάλει τα παριζιάνικα ζυγωματικά της.
Αφού τη μέθυσα αρκετά, αφού είδα παράδοση στα μάτια της, αφού
ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά της, ψιθύρισα: «Γλυκιά μου
μελλοθάνατη, θέλω να με πάρεις μαζί σου στον τάφο».
«Ναι, ναι!» συμφώνησε πυρετικά.
Την τράβηξα ύστερα από το χέρι μέχρι να τη φτάσω στο κοντινό
ξενοδοχείο Margi και ανεβήκαμε σε σουίτα βασιλική. Την έγδυσα
βιαστικά. «Πάρε με μέσα σου», της είπα, «κι ας πεθάνω».
Την άλλη μέρα, πλάι στην πισίνα, κανείς απ’ τους δυο μας δεν
θυμόταν πολλά.
Mourings Μαρίνα Βουλιαγμένης, τηλ. 210 9670.659. Τιμή κατ’
άτομο: € 40.
