Been there, done that
Η ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΝΕΙ
ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΗ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΑ ΧΟΡΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ
ΕΠΕΙΣΕ ΟΤΙ Ο ΧΟΡΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΣΩΜΑ, ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013
«Ολα είναι χορός», Ελενα Βακαλοπούλου
Θυμάμαι τόσο έντονα την εποχή που ξεκίνησα πρώτη φορά μπαλέτο.
Στα πέντε μου. Ημουν ενθουσιασμένη. Μέχρι να έρθει η πολυπόθητη
στιγμή του πρώτου μαθήματος, φορούσα τα ροζ μου και έδινα
αυτοσχέδιο σόου στο σαλόνι του σπιτιού. Εκανα στροφές, υποκλίσεις,
γελούσα, τραγουδούσα, τεντωνόμουν και στο τέλος έπαιρνα φυσικά το
γενναιόδωρο χειροκρότημα που μου άξιζε… Μετά ήρθε η ώρα που
επιτέλους πήγα στο πρώτο αληθινό μάθημα. Οι συμμαθήτριες μου είχαν
όλες τσιριχτή φωνή και τσακώνονταν για το ποια θα είναι πρώτη στη
μπάρα. Η κυρία που έπαιζε πιάνο ήταν ο πιο θλιμμένος άνθρωπος που
είχα δει στην ζωή μου έως τότε. Και μετά ήταν η δασκάλα μας… Η
όμορφη, ψιλόλιγνη, κακιά κοπέλα που κρατούσε τη βέργα, φώναζε και
δεν της άρεσε ποτέ τίποτα. Ολα ήταν λάθος: Ο τρόπος που δέναμε τις
κορδέλες στα παπούτσια, ο κότσος στα μαλλιά και φυσικά η στάση του
σώματος. Δεν θυμάμαι ούτε ένα μάθημα μπαλέτου ως παιδί στο οποίο να
έχω περάσει καλά. Ο στόχος μου ήταν να μαθαίνω ό,τι μπορώ στην
τάξη, ώστε μετά να τα κάνω μόνη μου σπίτι. Χαρούμενη, χωρίς την
κακιά με τη βέργα να μου λέει «έξω το στήθος, μέσα ο ποπός,
χαμογέλαστό πρόσωπο». Μα πώς χαμογελαστό πρόσωπο; Αφού αισθάνομαι
απαίσια εδώ μέσα! Ευτυχώς το «μαρτύριο» τελείωσε σχετικά νωρίς. Μου
χάρισε μια σχετική ευλυγισία, κάποιους μυς στα πόδια και ένα
τσακισμένο ηθικό. Γιατί παρά το ύφος της απάθειας που κάποια στιγμή
φόρεσα προκειμένου να αποδείξω ότι πρέπει να σταματήσω το μπαλέτο,
μου έγινε βίωμα ότι στην πραγματικότητα δεν τα είχα καταφέρει.
