Η Ζαχαρένια
Ο ΑΡΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΚΟΒΕΙ ΒΟΛΤΕΣ
ΣΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ «SEX & THE
CITY»
ΓΥΝΑΙΚΑ, τεύχος 66, Νοέμβριος
2013
Ηταν βράδυ, περασμένες έντεκα, όταν μπήκα σ’ ένα καινούργιο
ζαχαροπλαστείο που είχε ανοίξει πρόσφατα δίπλα στο μετρό του Νέου
Κόσμου. Μια κρίση υπογλυκαιμίας με είχε σπρώξει μέσα στον ναό αυτόν
της ζάχαρης κι είχα σταθεί αναποφάσιστος μπροστά στις φωτισμένες
βιτρίνες με τα τιραμισού και τις σοκολατίνες.
«Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» άκουσα δίπλα μου μια γυναικεία
φωνή. Στράφηκα και την είδα. Ντυμένη μες στην άσπρη στολή του
ζαχαροπλάστη, με ύφος συνεσταλμένο και περιποιημένα νύχια, μια
κοπέλα γύρω στα είκοσι πέντε, με κοιτούσε με τα μεγάλα αμυγδαλωτά
της μάτια. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω από έναν λευκό
σκούφο αφήνοντας να φαίνονται δυο αυτάκια σαν εκλέρ. Εμοιαζε με τη
Νικόλ Κίντμαν πριν τις επεμβάσεις.
Αντί για την κρεμ μπριλέ που σχεδίαζα να πάρω, αγόρασα τελικά
μια ολόκληρη τούρτα παγωτό που θα αργόλιωνε επί μήνες στο ψυγείο
μου. Καθώς η ώρα ήταν περασμένη και οι πελάτες λιγοστοί, έπιασα
κουβέντα με τη νεαρή ζαχαροπλάστισσα και κάποια στιγμή ζήτησα -τάχα
μου- τη βοήθειά της για ένα μυθιστόρημα που έγραφα, το οποίο είχε
για ηρωίδα μια κοπέλα που ήθελε να μυηθεί στον κόσμο της βανίλιας
και της πουτίγκας. Φούμαρα, μ’ άλλα λόγια. Ψευτιές τύπου μαρέγκας.
Η νεαρή ζαχαροπλάστισσα, γλυκιά ψυχή κατά βάθος, συμφώνησε να
μου δώσει κάποιες πληροφορίες παραπάνω για το σύμπαν των πατισερί.
Ορίσαμε ραντεβού για φαγητό δυο νύχτες αργότερα σ’ ένα
κοντινό εστιατόριο στον λόφο Λαμπράκη. Πριν την αποχαιρετήσω εκείνο
το βράδυ, με την τούρτα υπό μάλης, θέλησα να μάθω το όνομά της.
«Ζαχαρένια», μου είπε.
Την κοίταξα ελαφρώς εμβρόντητος. Για μια στιγμή νόμισα ότι με
κορόιδευε. Υστερα κατάλαβα ότι το εννοούσε. «Δεν υπάρχει πιο
ταιριαστό όνομα», κατάφερα τελικά ν’ αρθρώσω. «Η λευκή σας
επιδερμίδα, τα άλικα χείλη, τα κρεμώδη στήθη…» (Αυτό το τελευταίο
δεν το είπα).
Εφυγα ταραγμένος και πέρασα την υπόλοιπη νύχτα ξεφυλλίζοντας
τσελεμεντέδες με γλυκά.
Η Ζαχαρένια ήρθε στο ραντεβού μας με ένα γαλάζιο φόρεμα χωρίς
μανίκια που έφτανε ώς το γόνατο. Το άρωμά της μύριζε σανταλόξυλο.
Καθίσαμε κάτω από τα δέντρα, στα τραπέζια του Lostre, ενός
μοντέρνου ταβερνείου με καλά φαγητά και τίμιες τιμές. Οταν ρώτησα
τον ιδιοκτήτη τι σήμαινε το όνομα «Λοστρέ» του μαγαζιού του,
«Τρελός», μου αποκρίθηκε, «κάποτε εδώ στον Νέο Κόσμο η νεολαία
μιλούσε με αναγραμματισμούς».
«Αγοψα!» αναφώνησα στο πνεύμα της περιοχής κι έπιασα
ανερυθρίαστα το χέρι της Ζαχαρένιας. Γρήγορα ωστόσο το άφησα, γιατί
κατέφτασαν τα παϊδάκια κι οι κοτολέτες.
Το φεγγάρι μεσουρανούσε στον φθινοπωρινό ουρανό.
Αργότερα κατηφορίσαμε τα στενά ώς το Batman, το πιο γνωστό
after hour μπαρ της Αθήνας, όπου μαζεύεται κάθε λογής απείκασμα της
ανθρώπινης φυλής, όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά κι όπου οι
παρέες ανακατεύονται μεταξύ τους όπως τα τραπουλόχαρτα στα χέρια
επιδέξιου γκρουπιέρη σε καζίνο του Λας Βέγκας.
Κάποτε ξημέρωσε.
Δυο τρεις φορές ακόμη πήρα γλυκά από το ζαχαροπλαστείο εκείνο
του Νέου Κόσμου κι ύστερα άλλαξα γειτονιά. Εψαξα για κάτι με
λιγότερη ζάχαρη.
LOSTRE STEAK, Πυθέου 32, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9226.600. Τιμή
κατ’ άτομο: € 10-11.
ΒΑΤΜΑΝ, Βρεσθένης 40, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9241.585. Τιμή
ποτού: € 7.
