Προσκύνημα στο Αμστερ-ντανς
Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ
ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013
Mέσα στη νύχτα ο δρόμος φαινόταν ατέλειωτος. Περνούσαμε
γκρεμισμένα εργοστάσια, εγκαταλελειμμένες αποθήκες, χωράφια,
μάντρες με παλιοσίδερα… Βέβαια ο οδηγός του ταξί μάς είχε ρωτήσει
από πριν αν ήμαστε σίγουροι ότι θέλαμε να πάμε εκεί, επειδή εκεί
δεν είχε τίποτε να δούμε. Ναι, σίγουροι, η διεύθυνση ήταν σωστή,
παρότι κανείς δεν μας είχε πει ότι για το συγκεκριμένο μουσικό
event θα αφήναμε πίσω μας το Aμστερνταμ και θα βγαίναμε στα
λιβάδια, για μια εμπειρία όχι τόσο ρέιβ (είχε φάει τα ψωμιά του
αυτό) αλλά πιο πολύ κλαμπ σε άλλο επίπεδο. Eνα μούλτι κλαμπ δηλαδή,
που έκανε την πρεμιέρα του, διόλου τυχαία, μέσα στις μέρες του
διάσημου φεστιβάλ Amsterdam Dance Event, που είναι γνωστό μέχρι
σήμερα, άλλωστε, για τις ενδιαφέρουσες προτάσεις του στην
ηλεκτρονική χορευτική σκηνή και σε άλλες όμορφες μόδες και ιδέες.
Φτάσαμε μετά από ώρα σε κάτι που έμοιαζε με
μικρογραφία του Λας Βέγκας, ολόφωτο σαν λούνα παρκ στη μέση του
πουθενά. Αν στην προηγούμενη ζωή του ήταν εργοστάσιο λιπασμάτων για
τουλίπες ή μονάδα παρασκευής μαρμελάδας, δεν το μάθαμε ποτέ, επειδή
από εκείνο το βράδυ και μετά θα περνούσε στη σφαίρα του
δημιουργικού κλάμπινγκ με τις πιο ωραίες πολυθρόνες που
κυκλοφορούσαν σε chill out rooms. Και όλοι τους ήταν εκεί. Ολοι
όσοι είχαν κάποιο ρόλο σε κείνη τη μουσική φάση. Καλλιτέχνες, Djs,
παραγωγοί, ιδιοκτήτες δισκογραφικών εταιρειών –και των μεγάλων και
των «ανεξάρτητων»-, διαφημιστές, ραδιοφωνικοί παραγωγοί,
δημοσιογράφοι, μοντέλα και το απαραίτητο άσχετο κράουντ. Εκεί, στον
ένα χώρο μπορεί να έπαιζε ο Πολ Οκενφολντ, στον άλλο ο Καρλ Κοξ.
«Βαριά» ονόματα ανεβοκατέβαιναν στις κονσόλες και διαφορετικά στυλ
διεκδικούσαν το κοινό τους. Το επόμενο πρωί επιστρέψαμε με πούλμαν
στο Αμστερνταμ, όπου το φεστιβάλ συνεχιζόταν. Και φυσικά
συνεχίζεται μέχρι σήμερα, κάθε φορά και πιο ισχυρό.
Ομως τώρα, κοιτάζοντας πίσω με μια πιο ψύχραιμη
ματιά, το καλύτερό μου μουσικό Amsterdam Event ήταν μια εντελώς
άλλου τύπου συναυλία στο Paradiso Club – και μάλιστα συναυλία
«καθιστή». Ο ένας και μοναδικός τραγουδοποιός και φυσιογνωμία
μέγιστη, ο Λι Χέιζελγουντ, ο άνθρωπος που έχει γράψει αξεπέραστα
τραγούδια σαν τα «These Boots are Made for Walkin’», «Summer Wine»,
«Jackson», «Trouble is a Lonesome Town» και που η Νάνσι Σινάτρα τού
οφείλει περισσότερα από ό,τι στον μπαμπά της και τον οποίο έχουν
τιμήσει μερικοί από τους πιο ωραίους ροκ χαρακτήρες -από τους Sonic
Youth ώς τον Τζάρβις Κόκερ-, αυτός ο σούπερ κουλ τύπος λοιπόν,
ντυμένος στα μαύρα, με την κιθάρα και το χιούμορ του να ρέει
συνεχώς, στεκόταν και τραγουδούσε δυο μέτρα μπροστά μου, στην πρώτη
σόλο περιοδεία που είχε κάνει ποτέ στην Ευρώπη (2002) μέσα στα
πενήντα χρόνια της καριέρας του. Υπήρχε κάτι το μεταφυσικό, το
θρησκευτικό σχεδόν στον αέρα και καθόλου δεν είχε να κάνει αυτό με
το γεγονός ότι το Paradiso του Αμστερνταμ ήταν παλιά εκκλησία. Ετσι
όπως φωτίζονταν από ψηλά τα βιτρό και ηχούσε το «Some Velvet
Morning» ήταν σαν θεία λειτουργία, με ένα σωρό αμαρτωλούς από κάτω
έτοιμους να ακολουθήσουν τον μαυροντυμένο Λι από το Τέξας στις πιο
τρελές ιστορίες του.
