Ας ξεχάσουμε πάραυτα την ατέλειωτη, επιφανειακή επιχείρηση κατάδυσης στο αστραπιαίας ταχύτητας, εφευρετικό μυαλό του Steve Jobs με πρωταγωνιστή τον Ashton Kutcher, έναν ευχάριστο ηθοποιό για κωμωδία και παρεΐτσα. Η νέα ταινία του αεικίνητου Danny Boyle, σε σενάριο του Aaron Sorkin –που με τα σενάριά του για το Social Network και τα τηλεοπτικά Newsroom και West Wing έχει αποδείξει πως ο έντονος διάλογος και η πολιτική διάσταση των χαρακτήρων δεν μοιάζουν με μια απλή καταγραφή γεγονότων και συναισθηματικών καταστάσεων– είναι κάτι παραπάνω από μια απλή βιογραφία. Αποτελείται από τρεις μεγάλες πράξεις, η καθεμιά από τις οποίες πραγματεύεται την παρασκηνιακή αγωνία που προηγείται των ισάριθμων μεγάλων εμπορικών λανσαρισμάτων του Jobs: του Mackintosh το 1984, του ξεχασμένου Next Cube το 1988 και του iMac το 1998. Ως άλλες Ερινύες, τα πρόσωπα του παρελθόντος τον επισκέπτονται πριν από τα εγκαίνια. Και ο Jobs, ως άλλος Σκρουτζ που έρχεται αντιμέτωπος με τα φαντάσματα στα Χριστούγεννα της καριέρας του, ξεδιπλώνει το αιχμηρό αίσθημα αυτοσυντήρησης και τη μισάνθρωπη φύση του – ένας τσιγκούνης στην καρδιά, που έδερνε με τη δύναμη του μυαλού του τους «δούλους» του, τους πρώην συνεργάτες, την πιστή εμπορική διευθύντρια, ακόμη και τη Lisa, την κόρη εκτός γάμου που άργησε τόσο πολύ να αναγνωρίσει ως δικό του παιδί.
Ο Michael Fassbender δεν μοιάζει καθόλου στον Jobs, αλλά κατορθώνει ως εκ θαύματος (και με τρομερή σχολαστικότητα) να απορροφηθεί πλήρως από και στην προσωπικότητα του Picasso της μοντέρνας τεχνολογίας, περνώντας ρευστά από τον κοστουμαρισμένο πωλητή του πρωτοποριακού προϊόντος του στον γκουρού με το μαύρο ζιβάγκο – το αφαιρετικό, τελικό look που υιοθέτησε, με αναδρομικές ματιές στη χίπικη εποχή του γκαράζ της πυρετώδους νεότητας και των πρώτων εφευρέσεων. Το Steve Jobs μετέρχεται τον άφθονο λόγο για να ιχνογραφήσει ζωηρά και ηλεκτρισμένα, σαν μουσική συμφωνία, το πορτρέτο ενός ανθρώπινου γρίφου, δεσποτικού και loner, αντιπαθούς και λαοφιλούς, αδύναμου και μεγαλομανούς, τον Πολίτη Κέιν των geeks.
Photo: AK Images
