Αν αναλογιστεί κανείς τον όγκο των ταινιών που κινούνται γύρω από την ιστορία του Ιησού και γενικότερα γύρω από τις αφηγήσεις της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, είναι φανερό πως η Παναγία είναι κάπως… αδικημένη. Μια-δυο μέτριες τηλεταινίες μόνο, όπως το «Μαρία, η μητέρα του Ιησού» (με τον νεαρό Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο του Θεανθρώπου) ή το ιταλικό «Η Μαρία από τη Ναζαρέτ» με τη Γερμανίδα Αλίσα Γιουνγκ να ερμηνεύει την Παρθένο. Στην πραγματικότητα περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι απεικονίσεις της Παναγίας, έστω ως δευτερεύον πρόσωπο της δράσης, σε αξιόλογες παραγωγές που συνήθως τέτοιες μέρες φτάνουν και στις οθόνες των τηλεοράσεων.
Στο πρώτο επεισόδιο της επικής –και αξεπέραστης– μίνι σειράς «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι βλέπουμε τη νεαρή Μαρία να ξυπνάει τη νύχτα, αναστατωμένη από έναν περίεργο άνεμο που εισβάλλει από το παράθυρό της. Η σκηνή του Ευαγγελισμού απεικονίζεται λιτά από τον Τζεφιρέλι, ο οποίος εστιάζει τον φακό του στο αγνό πρόσωπο και στα γεμάτα έκπληξη πράσινα μάτια της Ολίβια Χάσεϊ. Η 25χρονη τότε Βρετανίδα ηθοποιός ενσάρκωσε την Παναγία σε όλη την πορεία της σειράς, με το κατάλληλο μακιγιάζ προφανώς, το οποίο πάντως δεν την έκανε να μοιάζει ποτέ μεγαλύτερη από τον… υιό της. Μια από τις πιο σπαρακτικές στιγμές ολόκληρης της σειράς έρχεται όταν φτάνει η ώρα της αποκαθήλωσης από τον σταυρό. Ο συμπονετικός Ρωμαίος αξιωματικός, που έχει νωρίτερα αφήσει τη Μητέρα και τη Μαγδαληνή να πλησιάσουν τον σταυρωμένο Ιησού, τις καλεί τώρα να πάρουν το άψυχο κορμί του. Με τη βροχή να πέφτει καταρρακτωδώς, η Μαρία παίρνει στην αγκαλιά τον γιο της – είναι η γνώριμη στάση που αργότερα καθιερώθηκε στον καλλιτεχνικό τύπο της Pieta. Η Ολίβια Χάσεϊ κραυγάζει με όλη τη δύναμη των πνευμόνων της, καθώς ο θρήνος της Παναγίας ανεβαίνει στον ουρανό. Είναι μια σκηνή συγκινητική και παράλληλα άγρια, η εκδήλωση ενός απροσμέτρητου, πολύ ανθρώπινου πόνου· εκείνη την ώρα δεν βλέπουμε τη Θεομήτορα, αλλά μια απλή μάνα που έχει μόλις χάσει το παιδί της.
Ενα άλλο στιγμιότυπο του Θείου Δράματος με κεντρικό πρόσωπο την Παναγία έχουμε στα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον. Καθώς ο Ιησούς, με πρόσωπο και σώμα καταματωμένο, προχωράει αργά προς τον Γολγοθά φορτωμένος τον σταυρό, γονατίζει εξαντλημένος. Η μητέρα του (την υποδύεται η Μάια Μόργκενστερν) σπεύδει αμέσως κοντά του. «Είμαι εδώ», του λέει. Παράλληλα η σκέψη της μας οδηγεί σε ένα ταιριαστό φλας μπακ, με την ίδια να τρέχει ανήσυχη όταν ο μικρός Ιησούς σκοντάφτει και πέφτει πάνω στο παιχνίδι. Η αγωνία της μητέρας μοιάζει κι εδώ ανθρώπινη, ενστικτώδης. Στη σκηνή του Γολγοθά ο γιος της γυρνά, την κοιτάει στα μάτια και της λέει: «Δες μητέρα, θα τα κάνω όλα καινούργια». Το πρόσωπό της παίρνει μια έκφραση πικρής αποδοχής – ξέρει ότι το δικό του έργο την ξεπερνά.
Από τις πιο γνήσια… μητρικές σκηνές της Παναγίας είναι και αυτή στον αμφιλεγόμενο «Τελευταίο πειρασμό», την κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργηματικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη από τον Μάρτιν Σκορσέζε. Στην αρχή του φιλμ βλέπουμε τον Ιησού να κουβαλάει έναν βαρύ ξύλινο σταυρό, που έχει κατασκευάσει ο ίδιος για λογαριασμό των Ρωμαίων, προορισμένο για τη σταύρωση ενός ζηλωτή. Το συγκεντρωμένο πλήθος τον αποδοκιμάζει, κάποιοι του πετούν πέτρες, άλλοι τον φτύνουν κατάμουτρα. Ολους αυτούς ορμά να τους αντιμετωπίσει η (ηλικιωμένη εδώ) Μαρία· σαν λέαινα πέφτει πάνω τους φωνάζοντας: «Μην τον αγγίζετε, φύγετε μακριά, είναι ο γιος μου».
