Η ήττα της Λιζ Τσέινι από τη Χάριετ Χάγκεμαν στις προκριματικές εκλογές του Ουαϊόμινγκ ήταν εφιαλτική για πολλούς Δημοκρατικούς θαυμαστές της Τσέινι, που ήλπιζαν ότι η εργατική τάξη θα στρεφόταν εναντίον της απόμακρης και προνομιούχας ρεπουμπλικανικής ελίτ, υποστηρίζοντας πιο μετριοπαθείς ή αυτοδημιούργητους υποψηφίους. Αντίθετα, επιλέγοντας την κ. Χάγκεμαν, οι ψηφοφόροι έδειξαν ότι παραμένουν αυθεντικοί συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί.
Υπό αυτήν την έννοια υπέκυψαν στα ίδια ένστικτα που αποδίδουν στους προοδευτικούς αντιπάλους τους: υστερική αντιπάθεια σε κάθε διαφορετική άποψη, εμμονή στην επίκληση ηθικών αξιών και προθυμία εκκαθαρίσεων στις ίδιες τους τις τάξεις. Η παραδοσιακή ρεπουμπλικανική πρακτική πολιτικής συνεννόησης με την αντιπολίτευση –αυτή που ανέθρεψε την κ. Τσέινι από τα σπάργανα και διαμόρφωσε την πολιτική της αντίληψη– παραμένει ζωντανή, αν και απειλούμενη, ακόμη και στο Ουαϊόμινγκ. Κάθε προοδευτικός πολίτης, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι αυτή η προνομιούχα ρεπουμπλικανική ελίτ υπήρξε αναγκαίο συστατικό της δημοκρατίας μας, θα πρέπει να εναποθέσει τις ελπίδες του σε εσωκομματική αντεπανάσταση «από τα πάνω». Σε όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Ουαϊόμινγκ ασχολείτο με τετριμμένα ζητήματα, όπως τον περιορισμό της χορήγησης αδειών πώλησης αλκοόλ και τη χρηματοδότηση των δημοσίων σχολείων. «Η πολιτική ήταν βαρετή», θυμάται ο Τιμ Στάμπσον, οπαδός της «παλιάς σχολής». Οι Τσέινι εκπροσωπούσαν το κατεστημένο της πολιτείας, ως αθόρυβοι και σχεδόν πληκτικοί τοπικοί νομοθέτες. Ο προσωπικός τους πλούτος και η μόρφωσή τους τους επέτρεπαν να νιώθουν εξίσου άνετα στην Ουάσιγκτον, όσο και στην κομητεία Τίτον του Ουαϊόμινγκ, που είναι άλλωστε μια από τις πλουσιότερες των ΗΠΑ.
Η πολιτική σκηνή της πολιτείας άλλαξε, όμως, ριζικά. Η αλλαγή υπήρξε αρχικά σταδιακή, καθώς το «Πάρτι Τσαγιού» ενίσχυε την επιρροή του, με τη διαδικασία αυτή να επιταχύνεται στα χρόνια του Τραμπ. Μια νέα φρουρά κήρυξε τότε τον πόλεμο στο κομματικό κατεστημένο, αναδεικνύοντας την ιδεολογία στην πρώτη γραμμή. Η εμμονή αυτή με την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος άφησε παντού τη σφραγίδα της. Αυτό κατέστη πασιφανές στα πρόσφατα συνέδρια των Ρεπουμπλικανών στις πολιτείες των ΗΠΑ. Πριν από μία μόλις δεκαετία, ελάχιστοι σύνεδροι θα επιδείκνυαν τα όπλα τους στην αίθουσα κομματικού συνεδρίου της πολιτείας. Σήμερα το θέαμα αυτό είναι κοινό.
Κάθε προοδευτικός πολίτης θα πρέπει να εναποθέσει τις ελπίδες του σε εσωκομματική αντεπανάσταση «από τα πάνω».
Η οικοδόμηση συντηρητικών περγαμηνών στο Ουαϊόμινγκ είναι τέχνη που δεν απαιτεί μόνο εργατική ταξική καταγωγή, αλλά και προθυμία εξοστρακισμού κάθε αντιρρησία. Η τακτική της «ακύρωσης» (cancel culture), τόσο προσφιλής στην Αριστερά, σαρώνει σήμερα το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Ουαϊόμινγκ. Η κ. Τσέινι είναι το πιο προβεβλημένο θύμα της τακτικής αυτής, που οδήγησε τελικά στην ήττα της. Η περίπτωσή της αποτελεί, όμως, την κορυφή του παγόβουνου. Αλλα μέλη του κατεστημένου έχουν πέσει και αυτά θύματα ιδεολογικού πολέμου. Τα «εγκλήματά» τους ήταν η υποστήριξη της επέκτασης της υγειονομικής περίθαλψης για τους απόρους και η ίδρυση χρηματοδοτικού μηχανισμού για τη στήριξη γυναικών υποψηφίων, ανεξάρτητα της κομματικής τους ταυτότητας – μεταξύ άλλων. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η κ. Τσέινι ψήφισε το 93% των νόμων που έφερε η κυβέρνηση Τραμπ στη Βουλή. Ιστοσελίδες έχουν κάνει την εμφάνισή τους με στόχο τον εντοπισμό «ιδεολογικά ύποπτων» Ρεπουμπλικανών νομοθετών (RINOs, αρχικά του Ρεπουμπλικανοί Κατ’ Ονομα Μόνο), ερευνώντας εξονυχιστικά τις ψήφους τους, αναζητώντας το παραμικρό σημάδι αποστασίας. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα WyoRINO, τα δύο τρίτα των μελών της τοπικής βουλής και γερουσίας «προσποιούνται» τους Ρεπουμπλικανούς.
Κοινό στοιχείο όσων έχουν «ακυρωθεί» στο Ουαϊόμινγκ υπήρξε η ταξική τους καταγωγή. Ολοι τους ήταν μέλη της τοπικής άρχουσας τάξης. Αντίθετα, τα μέλη της «νέας εξέγερσης» είναι εύποροι επαγγελματίες, που παριστάνουν τους χειρώνακτες. Κάποιοι, όπως η κ. Χάγκεμαν, είναι απλά καιροσκόποι, ενώ λίγοι είναι αυτοί που μοιράζονται τις εμπειρίες και τις ανησυχίες των μη προνομιούχων κατοίκων της πολιτείας. Η ιδεολογική στροφή αυτή ευνόησε, προς τιμήν της, ορισμένους γνήσιους εκπροσώπους της εργατικής τάξης, φαινόμενο σπάνιο στην παρούσα πολιτική συγκυρία, που συνεχίζει να ευνοεί τις ελίτ. Οι υποψήφιοι αυτοί αρχίζουν να μεταμορφώνουν το κόμμα πέρα από τα σύνορα του Ουαϊόμινγκ. Στο Κολοράντο, η Λόρεν Μπόμπερτ απέκτησε απολυτήριο λυκείου αφότου εγκατέλειψε το λύκειο για να γεννήσει το παιδί της, λίγα χρόνια πριν εκλεγεί στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ στο Νιου Τζέρσεϊ, οδηγός φορτηγού εξελέγη στην τοπική βουλή παρά την ερασιτεχνική και πάμφθηνη προεκλογική του εκστρατεία.
Οι πεποιθήσεις των προοδευτικών για την πάλη των τάξεων στις ΗΠΑ βασίστηκαν σε εσφαλμένες βάσεις, θεωρώντας ότι μοναδικό κίνητρο της ρεπουμπλικανικής ελίτ ήταν ο προσωπικός πλουτισμός και η εκμετάλλευση των μη προνομιούχων ψηφοφόρων. Παρότι αυτό εμπεριέχει ψήγμα αλήθειας και παρά τα αμαρτήματά της, η ελίτ αυτή διέθετε αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Νοιαζόταν για το κρατικό συμφέρον και εργάστηκε σκληρά για αυτό σε μια πολιτεία όπου ο μισθός του βουλευτή είναι πενιχρός. Οι νέοι εξεγερμένοι Ρεπουμπλικανοί, που διείσδυσαν στην τοπική βουλή, δεν μοιάζουν πρόθυμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτό.
Παρότι η κατάληξη του εμφυλίου πολέμου στο κόμμα δεν μπορεί να προβλεφθεί, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: και οι δύο πλευρές αντιμετωπίζουν την αντιπαράθεση με υπαρξιακούς όρους, θεωρώντας ότι διακύβευμα είναι η ίδια η ψυχή του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.
