Στα μέσα του 19ου αιώνα, ένας Βρετανός αντικέρ, ο Σερ Τόμας Φίλιπς, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποκτήσει ένα αντίτυπο από κάθε βιβλίο στον κόσμο. Ο Φίλιπς αγόραζε αδιακρίτως χειρόγραφα από βιβλιοπώλες με τους οποίους έδινε αδιάκοπες μάχες για την τιμή. Σύντομα δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου χώρος στην έπαυλή του στο Κότσγουολντς για τη δεύτερη σύζυγό του, την Ελίζαμπεθ, η οποία τελικά μετακόμισε σε μια πανσιόν στο Τορκέι, ένα αγγλικό παραθαλάσσιο θέρετρο της εργατικής τάξης. Μέχρι να πεθάνει το 1872, ο Φίλιπς είχε συγκεντρώσει μια απαράμιλλη συλλογή 60.000 εγγράφων και 50.000 έντυπων βιβλίων.
Οι απόγονοί του έβγαλαν σε πλειστηριασμό την ιδιωτική του συλλογή, και στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μια συλλογή παπύρων, το Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, αποκτήθηκε από τον Νεοϋορκέζο Χανς Κράους. Ο ίδιος δώρισε την παρτίδα στο Μουσείο J. Paul Getty στο Λος Αντζελες το 1983. Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, τα γραπτά, τα οποία καλύπτουν μια περίοδο από το 1450 π.Χ. περίπου έως το 100 π.Χ., ήταν αποθηκευμένα σε ένα θησαυροφυλάκιο. Την 1η Νοεμβρίου, μια έκθεση στο Getty θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στο κοινό επτά από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 29 Ιανουαρίου.
Το Βιβλίο των Νεκρών δεν ήταν ένα βιβλίο με τη σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά μια συλλογή από περίπου 200 τελετουργικά ξόρκια και προσευχές, με οδηγίες για το πώς το πνεύμα του νεκρού θα έπρεπε να τα απαγγείλει στο εξής. Παρά τον τίτλο του βιβλίου, η ζωή και όχι η μεταθανάτια ζωή ήταν αυτό που απασχολούσε τους αρχαίους Αιγύπτιους, οι οποίοι ζούσαν κατά μέσο όρο 35 χρόνια.
Πράγματι, η αρχική ονομασία του κειμένου μεταφράζεται ως «Βιβλίο του Ερχομού της Ημέρας». Το 1842 ένας Γερμανός μελετητής δημοσίευσε τη μετάφραση ενός χειρόγραφου και επινόησε την ονομασία «Βιβλίο των Νεκρών», η οποία αντανακλούσε μακροχρόνιες εικασίες σχετικά με τη φύση και τον χαρακτήρα του αιγυπτιακού πολιτισμού.
Το Βιβλίο των Νεκρών, το οποίο τελειοποιήθηκε κατά τη διάρκεια χιλιετιών από το 1550 π.Χ. περίπου, παρείχε ένα είδος οδηγιών για τον νεκρό να περιηγηθεί «σε έναν άλλο κόσμο». Κάθε οδηγία προοριζόταν για μια συγκεκριμένη κατάσταση που θα μπορούσε να συναντήσει ο νεκρός στην πορεία.
Σε ένα κολαστήριο γεμάτο παγίδες και μερικές από τις πιο τρομακτικές φαντασιώσεις της αρχαιότητας, η μαγεία είχε σημασία. Μεταξύ των πιο τρομακτικών απεικονίσεων που εκτίθενται στο Getty περιλαμβάνονται απεικονίσεις θεών (ο Ανούβις με κεφάλι τσακαλιού, ο Χόρος με κεφάλι γερακιού) και τεράτων (ο Αμμίτ, ένα κροκοδειλοκέφαλο υβρίδιο λιονταριού και ιπποπόταμου).
«Ο λόγος που τα πλάσματα έδειχναν τρομακτικά ήταν για να κρατήσουν εκτός εκείνους που δεν ανήκουν εκεί», δήλωσε ο αιγυπτιολόγος Ρόι Σκαλφ. Ο παλαιότερος πάπυρος της συλλογής Getty ανήκε σε μια γυναίκα και περιλαμβάνει μια οδηγία, όπου ο νεκρός συναντά 14 λόφους στον κάτω κόσμο, ο καθένας με τους δικούς του κατοίκους.
