Καθώς ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή εξαπολύει «δηλητήρια μίσους» παγκοσμίως, επιτρέψτε μου να περιγράψω τρεις μύθους που θεωρώ ότι πυροδοτούν τη συζήτηση:
Ο πρώτος μύθος είναι ότι στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή υπάρχει το σωστό από τη μία πλευρά και το λάθος από την άλλη.
Η ζωή δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Στην τραγωδία της Μέσης Ανατολής συγκρούεται ένα δικαίωμα έναντι ενός άλλου. Αυτό δεν δικαιολογεί τις σφαγές και την αγριότητα της Χαμάς ή την ισοπέδωση ολόκληρων γειτονιών στη Γάζα από το Ισραήλ. Πίσω από τη σύγκρουση όμως υπάρχουν ορισμένες νόμιμες προσδοκίες που αξίζουν να εκπληρωθούν.
Οι Ισραηλινοί αξίζουν τη χώρα τους, η οποία σφυρηλατήθηκε από πρόσφυγες στη σκιά του Ολοκαυτώματος. Οι Ισραηλινοί έχουν οικοδομήσει μια οικονομία υψηλής τεχνολογίας που εν πολλοίς ενισχύει τις γυναίκες και σέβεται τους ομοφυλόφιλους. Το Ισραήλ παρέχει στους Παλαιστίνιους πολίτες της περισσότερα δικαιώματα από όσα τα περισσότερα αραβικά έθνη παρέχουν στους δικούς τους.
Τα δικαστήρια του Ισραήλ, η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης και η κοινωνία των πολιτών αποτελούν πρότυπα για την περιοχή.
Ομοίως, οι Παλαιστίνιοι αξίζουν μια χώρα, ελευθερία και αξιοπρέπεια – και δεν πρέπει να υποβληθούν σε συλλογική τιμωρία. Φθάσαμε σε ένα ορόσημο: Σε μόλις πέντε εβδομάδες πολέμου, το μισό του 1% του πληθυσμού της Γάζας έχει σκοτωθεί. Για να το θέσω διαφορετικά, αυτό είναι περισσότερο από το ποσοστό του αμερικανικού πληθυσμού που σκοτώθηκε σε όλο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – κατά τη διάρκεια τεσσάρων ετών.
Η μεγάλη πλειονότητα των νεκρών ήταν γυναίκες και παιδιά, σύμφωνα με το ελεγχόμενο από τη Χαμάς υπουργείο Υγείας της Γάζας. Ενα μέτρο της σφοδρότητας και της αδιάκριτης φύσης ορισμένων αεροπορικών επιδρομών είναι ότι περισσότεροι από 100 υπάλληλοι των Ηνωμένων Εθνών έχουν σκοτωθεί, οι περισσότεροι από κάθε άλλη σύγκρουση από ιδρύσεώς του.
«Είμαστε κανονικοί άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν», μου είπε τηλεφωνικά ένας μηχανικός στη Γάζα. Περιφρονεί τη Χαμάς και θα ήθελε να τη δει να απομακρύνεται από την εξουσία, αλλά λέει ότι οι μαχητές της είναι ασφαλείς στις σήραγγες, ενώ αυτός και τα παιδιά του είναι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο: «Εμείς είμαστε οι πολίτες που πληρώνουμε το τίμημα».
Οποια πλευρά και αν προτιμάτε, να θυμάστε ότι η άλλη έχει απελπισμένα ανθρώπινα όντα που απλώς ελπίζουν ότι τα παιδιά τους μπορούν να ζήσουν ελεύθερα και να ευημερήσουν στο δικό τους κράτος.
Ο δεύτερος μύθος είναι ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους μπορεί να αναβληθεί επ′ αόριστον. Αυτή ήταν η στρατηγική του πρωθυπουργού Νετανιάχου, ο τρόπος του να αποφύγει ένα παλαιστινιακό κράτος, και λειτούργησε για ένα διάστημα – όπως λειτουργεί μια χύτρα ταχύτητας, μέχρι να εκραγεί.
Είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς το αντίθετο, δηλαδή αν ένα παλαιστινιακό κράτος θα ήταν καλύτερο για την ισραηλινή ασφάλεια. Ωστόσο εκ των πραγμάτων οι απάτριδες Παλαιστίνιοι δεν καθιστούν το Ισραήλ ασφαλές, και οι κίνδυνοι μπορεί να αυξηθούν αν η Παλαιστινιακή Αρχή καταρρεύσει από τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα και την έλλειψη νομιμότητας.
Ο τρίτος μύθος συναντάται και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης και συνοψίζεται ως εξής: Η απέναντι πλευρά καταλαβαίνει μόνο από βία.
Το ακούω αυτό από φίλους που υποστηρίζουν τον πόλεμο και με θεωρούν καλοπροαίρετο αλλά αφελή που αδυνατεί να κατανοήσει τη θλιβερή πραγματικότητα: ότι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί το Ισραήλ ασφαλές είναι να κονιορτοποιηθεί η Γάζα και να ξεριζωθεί η Χαμάς με οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος.
Η Χαμάς πράγματι καταλαβαίνει μόνο από βία, και υπήρξε βίαιη τόσο απέναντι στους Ισραηλινούς όσο και στους Παλαιστίνιους. Η Χαμάς, όμως, και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι το ίδιο, όπως ακριβώς οι βίαιοι έποικοι στη Δυτική Οχθη δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους Ισραηλινούς. Είμαι υπέρ των χειρουργικών χτυπημάτων και θα ήμουν ευτυχής αν το Ισραήλ κατάφερνε να βάλει τέλος στον εξτρεμισμό στη Γάζα. Αλλά μέχρι στιγμής, φοβάμαι ότι η αγριότητα στην επίθεση του Ισραήλ εκπλήρωσε τον στόχο της Χαμάς να κλιμακώσει το παλαιστινιακό ζήτημα και να αλλάξει τη δυναμική της Μέσης Ανατολής.
Αν υπάρχει δρόμος προς την ειρήνη –είτε σε δύο κράτη είτε σε ένα κράτος– θα ξεκινήσει με το να ξεπεράσουμε όλοι μας τα στερεότυπα. Οι Ισραηλινοί δεν είναι ίδιοι με τον Νετανιάχου και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ίδιοι με τη Χαμάς.
Αν κλαίτε μόνο για τα παιδιά των Ισραηλινών ή μόνο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, έχετε ένα πρόβλημα που υπερβαίνει τους δακρυϊκούς σας πόρους. Τα παιδιά και στις δύο πλευρές έχουν σκοτωθεί απερίσκεπτα, και η διόρθωση αυτής της κρίσης ξεκινά με την αναγνώριση μιας αρχής τόσο βασικής που δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να την αναφέρουμε: Οι ζωές όλων των παιδιών έχουν την ίδια αξία και οι καλοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις εθνικότητες.
