Οταν στην αρχή της κρίσης η Μέρκελ είχε δηλώσει πως στην Ελλάδα απέτυχαν οι ελίτ, ελάχιστοι της έδωσαν σημασία. Ηταν ο καιρός που η κοινή γνώμη παρέμενε αδιάβροχη στις δηλώσεις της καγκελαρίου, αφού τη θεωρούσε ενορχηστρωτή των δεινών μας. Υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος. Η δημοκρατική μας κοινωνία, με το ακατάβλητο αίσθημα της ισότητας, τον ρόλο των ελίτ τον είχε ήδη απαξιώσει στη συνείδησή της, θαμπωμένη όπως παρέμενε, και παραμένει, από την εκτυφλωτική αίγλη του «πρώτο τραπέζι πίστα», που όριζε τις αξίες στο χρηματιστήριο της κοινωνικής επιτυχίας. Γι’ αυτό και δεν μπορέσαμε ποτέ, όχι να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να συνεννοηθούμε στην περιγραφή της κοινωνικής και της οικονομικής κατάρρευσης. Ζήσαμε και ζούμε ακόμη σε καθεστώς αλαλίας. Δεν έχουμε γλώσσα για να μπορεί να καταλάβει ο ένας τον άλλον και στην οποία να μπορούμε να μεταφράσουμε, κοινώς να κατανοήσουμε, τον περιβάλλοντα ζωτικό μας χώρο, την Ευρώπη, τα Βαλκάνια, τη Ρωσία, την Τουρκία ή τον ισλαμικό επεκτατισμό. Οι μεν πνευματικές ελίτ εξακολούθησαν να κάνουν ουρά στα συσσίτια του προοδευτισμού καταναλώνοντας τα ξαναζεσταμένα στερεότυπά του, ο δε πολιτικός κόσμος να στέκεται απέναντι στους κραδασμούς της συγκυρίας, παλεύοντας να συντάξει μια πρόταση με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο. Αν και με προσβάλλει να ακούω τον πρωθυπουργό ή τον υπουργό Οικονομικών να μην μπορούν να μιλήσουν ελληνικά, δεν θεωρώ ότι το πρόβλημα περιορίζεται σ’ αυτό. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε την τρομοκρατική επίθεση στον ΣΚΑΪ και στην «Καθημερινή». Ομως δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τους λόγους που την καταδικάζουν.
Η δημόσια ζωή πάσχει από λειψανδρία. Λυπάμαι για τη λέξη, όμως αυτή μου προσφέρει η γλώσσα μου για να περιγράψω το φαινόμενο. Αρκεί να σκεφτείτε ότι οι Συριζανέλ προβλήθηκαν ως ανανεωτές του πολιτικού μας βίου. Και για να επιτύχουν την ανανέωση, ανακύκλωσαν τα ήδη χρησιμοποιημένα υλικά του πιο αμόρφωτου ΠΑΣΟΚ και της χειρότερης Ν.Δ., βλέπε Καμμένος, και έδωσαν ρόλο πρωταγωνιστή στους καρατερίστες του πολιτικού και κοινωνικού περιθωρίου. Αν αναρωτιόμαστε για ποιον λόγο η Ελλάδα κατάφερε να μετατρέψει την κρίση σε καθεστώς, ήρθε η ώρα να ψάξουμε στην ποιότητα του «ανθρώπινου δυναμικού». Δεν είναι η ιδεολογία, δεν είναι η οικονομία. Είναι η ποιότητα Φλαμπουράρη, ο οποίος βρήκε υπερβολικές, ο χρυσός μου, τις αντιδράσεις για τα δέκα κιλά δυναμίτιδας που έσκασαν στο κτίριο όπου στεγάζονται δύο βασικά μέσα ενημέρωσης της δημοκρατίας. Δεν είναι η ιδεολογία. Είναι η ευήθεια. Αυτές είναι οι πολιτικές ελίτ της χώρας; Δυστυχώς ναι, ευτυχώς όχι. Ο Τσίπρας φοβάται τον Μητσοτάκη όχι μόνον επειδή θα χάσει τις εκλογές. Τον φοβάται διότι ξέρει ότι η παρουσία του Μητσοτάκη μπορεί να στείλει την ποιότητα Φλαμπουράρη στο «χρονοντούπαλο» – νεολογισμός Τσακαλώτου.
