Είναι σαν να παρακολουθείς την παράσταση μιας σπουδαίας και περίφημης τραγωδίας από έναν θίασο ερασιτεχνών ατάλαντων, οι οποίοι διαθέτουν επιπλέον και ένα ανεπίγνωστο πλην έμφυτο χάρισμα για την κωμωδία. Αναπόφευκτα, ο «Αμλετ» θα καταλήξει σε κάτι σαν κωμωδία που σκηνοθέτησε ο Μελ Μπρουκς εντελώς μεθυσμένος.
Διασκεδαστική εμπειρία; Ναι, είναι. Ομως, μπορεί να είναι και τραυματική, με επιπτώσεις σοβαρές. Φερ’ ειπείν, αν μου επιτρέπετε την προσωπική παρέκβαση, μια παράσταση του «Οιδίποδος Τυράννου», από τον φοιτητικό σύλλογο του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία παρακολούθησα στο Ηρώδειο, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε θέατρο για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ισως ακόμη και αυτή η δυσπιστία, ας το παραδεχθώ, η αδικαιολόγητη προκατάληψη την οποία τρέφω για τους ηθοποιούς να ανάγεται σε αυτό το τραύμα των φοιτητικών χρόνων μου ―εν πάση περιπτώσει, θα το συζητήσω περαιτέρω με τον γιατρό μου…
Ανεξαρτήτως αυτού, η ιλαροτραγωδία της εβδομάδας ήλθε γάντι στην περίπτωσή μου. Διότι, με τη γαστρεντερίτιδα, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς να διαβάσεις και το συνδρομητικό κανάλι δεν είχε τίποτε της προκοπής να χαζέψεις. Υπό τέτοιες συνθήκες, ένας ηρωικός «Ανέκδοτος» από τον Πάνο Καμμένο είναι η μόνη σωτηρία για να μην πεθάνεις από την πλήξη.
Αν κατάλαβα καλά, λοιπόν, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, ο Αλέξης Τσίπρας είχε κατορθώσει να φέρει τον Πάνο Καμμένο στο μέγεθος, το πολιτικό, της κ. Παπακώστα. Στο παιχνίδι της κότας (το «chicken game» της θεωρίας των παιγνίων), που ο ίδιος προκάλεσε πριν από την επίσκεψη εργασίας της κ. Μέρκελ, ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων πραγματικά διέπρεψε. Τη μία κήρυξε «Ανένδοτο» και πρόσθεσε κόκκινες γραμμές στο λογότυπο του κόμματος, την αμέσως επομένη έκανε μεταβολή και το έβαλε στα πόδια. Υποθέτω ότι η κ. Μπακογιάννη, που τον γνωρίζει καλά από παλιά και η οποία προσφάτως τον είχε χαρακτηρίσει «κότα τρίλειρη και μακρυπουπουλάτη», θα αισθάνθηκε την ικανοποίηση της δικαίωσης.
Ομολογώ ότι το επεισόδιο μου θύμισε την περίφημη επίσκεψη που προσπάθησε να κάνει τον Σεπτέμβριο του 2013 στο σημείο όπου δολοφονήθηκε από τη «Χρυσή Αυγή» ο Παύλος Φύσσας και η οποία κατέληξε σε ένα άγριο τρεχαλητό του Π. Καμμένου για τη σωτηρία του, ενώ συγχρόνως κρατούσε τα παντελόνια του για να μην πέσουν. (Τα πλάνα είχαν προβληθεί κατά κόρον από την τηλεόραση, παρότι ακατάλληλα για ανηλίκους λόγω της αγριότητάς τους…).
Η λέξη εξευτελισμός νομίζω ότι δεν αποδίδει πλήρως αυτό που υπέστη ο Π. Καμμένος από τον κυβερνητικό συνεταίρο του. Ο Αλέξης Τσίπρας, αποδεικνύοντας μία ακόμη φορά πόσο αδίστακτος μπορεί να είναι, τον άφησε χωρίς κόμμα. Διότι αυτό είναι που συμβαίνει, όταν ο ίδιος λέει, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται, ότι ψάχνει στο τηλέφωνο την κ. Κουντουρά αλλά δεν τη βρίσκει. Αυτός που κάποτε απαντούσε με φοβέρες και σαρκασμό στον παραμικρότερο υπαινιγμό εις βάρος του, στην παραμικρότερη αμφισβήτηση της αυθεντίας του, από το εσωτερικό των ΑΝΕΛ, δεν έχει πια τσίρκο.
Ο Κουίκ έφυγε νωρίς, η Χρυσοβελώνη έδειξε σε όλους τον θαυμάσιο χαρακτήρα της, η δε Κουντουρά κάνει τον γύρο του κόσμου (Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα) εξόδοις του Δημοσίου. Πίσω από αυτούς, οχυρώνονται όλοι οι υπόλοιποι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ο Καμμένος μένει με τον πιστό, μα διόλου παρδαλό, Κατσίκη και την Κόλλια-Τσαρουχά. (Και με τους επτά Σερραίους γυμναστές της, εννοείται). Φθάνει να προσέξετε το ύφος του υπουργού Εθνικής Αμυνας στις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν από τη συνεδρίαση της Κ.Ο. και καταλαβαίνετε τι του συμβαίνει. Εχει εκμηδενιστεί πολιτικά. Ακόμη και η αυτοθυσία του, αν την τολμήσει, δεν έχει πια καμία πολιτική αξία.
Επιπλέον, οι εξελίξεις δικαιώνουν τον Τσίπρα. Οι έπαινοι, που αφειδώς επιδαψίλευσε η κ. Μέρκελ στην κυβέρνηση (άλλη ιστορία κι αυτή…), προσφέρουν μια πρώτης τάξεως δικαιολογία σε όσους εκ των ΑΝΕΛ βάζουν πρώτα την καρέκλα τους. Την ίδια ώρα, στα Σκόπια, η Βουλή υπερψήφιζε τη συμφωνία με την Ελλάδα για το όνομα.
Τι αξία θα έχει λοιπόν κι αν ο Καμμένος φωνάξει «Αλλά ουακμπάρ!» και τραβήξει την περόνη;
