Αδωνις Γεωργιάδης*: Η ένοχη σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ
Τις τελευταίες ημέρες αποδεικνύεται ότι οι δεσμοί που δένουν τον Αλέξη Τσίπρα με τον δικτάτορα Μαδούρο είναι πολύ πιο στενοί από όσο φανταζόμαστε. Υπενθυμίζω ότι πριν από ένα χρόνο, περίπου, ο δημοσιογράφος Ιάσων Πιπίνης είχε παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό τα αποδεικτικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες από ένα μυστικό ταξίδι του Νίκου Παππά σε ένα μικρό νησί της Βενεζουέλας. Στο ταξίδι αυτό συνοδευόταν από τον δικηγόρο των offshoreς Αρτέμη Αρτεμίου και έναν επιχειρηματία, φίλο του καθεστώτος Μαδούρο, τον οποίο οι αμερικανικές αρχές διερευνούν για εμπλοκή σε εμπόριο ναρκωτικών και ξέπλυμα χρήματος.
Οταν το ταξίδι αυτό έγινε γνωστό, ο κ. Παππάς προσπάθησε να μας πείσει ότι πήγε στη Βενεζουέλα με το learjet για να μιλήσει για τις ανταλλαγές αγροτικών προϊόντων, εισπράττοντας τη χλεύη του κ. Αρτεμίου. Εκτοτε, όσες φορές έχει ερωτηθεί ο κ. Τσίπρας τι τον συνδέει με το καθεστώς της Βενεζουέλας, έχει αρνηθεί να κάνει το παραμικρό σχόλιο.
Σε όλα αυτά προσθέστε ότι έχει αποδειχθεί στην Ισπανία ότι ο Μαδούρο είχε χρηματοδοτήσει το κόμμα Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας με 7 εκατομμύρια δολάρια. Στο δικαστήριο ο κ. Ιγκλέσιας αθωώθηκε, όχι γιατί δεν πήρε τα λεφτά, αλλά γιατί είχε την πρόνοια να πάει τα λεφτά στο ίδρυμα του Podemos, πράγμα που δεν απαγορευόταν βάσει του ισπανικού νόμου.
Την ίδια εποχή που ο κ. Ιγκλέσιας είχε αυτές τις δοσοληψίες με τον Μαδούρο, ερχόταν στην Αθήνα, σήκωνε τη γροθιά του και συμμετείχε στα συλλαλητήρια του Αλέξη Τσίπρα εναντίον της κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου και του μνημονίου. Ηταν η εποχή που ο κ. Τσίπρας έστελνε τον κ. Παππά στο ταξίδι που προείπα στη Βενεζουέλα, για τους λόγους που ο καθένας μπορεί να καταλάβει.
Είναι προφανές ότι οι δεσμοί μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και καθεστώτος Μαδούρο δεν είναι μόνο ιδεολογικοί. Είναι και υλικής φύσεως – και καλό είναι κάποια στιγμή ο κ. Τσίπρας να απαντήσει με θάρρος.
Τώρα, ο κ. Τσίπρας, ξέροντας ότι ρισκάρει όλη την εκστρατεία που έκανε για να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη για τα φιλοδυτικά του διαπιστευτήρια (γι’ αυτό άλλωστε προχώρησε και στη συμφωνία των Πρεσπών) εξαιτίας των στενών σχέσεών του με το καθεστώς της Βενεζουέλας, σιωπά και κρύβεται. Γιατί; Γιατί από κάπου ο Νικολάς Μαδούρο «κρατάει» τον Αλέξη Τσίπρα, ας μην κοροϊδευόμαστε.
* Ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης είναι αντιπρόεδρος της Ν.Δ.
Στάθης Κουβελάκης*: Κατάφωρη παραβίαση
Από την εποχή του δόγματος Μονρόε (1823), οι ΗΠΑ θεωρούν τη Λατινική Αμερική σαν την «πίσω αυλή» τους. Οι άμεσες και έμμεσες επεμβάσεις τους νότια του Ρίο Γκράντε είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για απλές έξωθεν «επεμβάσεις», αλλά για ένα ολοκληρωμένο καθεστώς που αποσκοπεί στην παγίωση σχέσεων και οικονομικής, στρατιωτικής και πολιτισμικής κυριαρχίας. Σταθερός στόχος, που ενώνει με ακατάλυτους δεσμούς τις ντόπιες ολιγαρχίες με τη βόρεια υπερδύναμη, η ανατροπή οποιασδήποτε προσπάθειας απαλλαγής από το πλέγμα της εξάρτησης.
Η ιστορία της Λατινικής Αμερικής σφραγίζεται από τέτοιες προσπάθειες, σχεδόν πάντα με αιματηρή κατάληξη. Ολα αυτά δεν καθιστούν βεβαίως τον Μαδούρο αντίστοιχο ενός Αλιέντε ή ενός Κάστρο. Ειδικά μετά τον θάνατο του χαρισματικού Τσάβες, το μπολιβαριανό καθεστώς βρίσκεται στη δίνη μιας κλιμακούμενης κρίσης, για την οποία φέρει σημαντική ευθύνη. Δεν εξηγούνται όλα από την πτώση της τιμής του βαρελιού και από το οικονομικό μποϊκοτάζ της ολιγαρχίας. Η αποτυχία ενός οικονομικού μοντέλου βασισμένου αποκλειστικά στο πετρέλαιο, τα φαινόμενα διαφθοράς και αυταρχισμού, η επανεκλογή του νυν προέδρου σε αμφισβητούμενες συνθήκες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα ενός ελπιδοφόρου εγχειρήματος.
Ο Μαδούρο, όμως, διαθέτει ακόμη ισχυρά στηρίγματα στην κοινωνία. Και ο αντίπαλός του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανδρείκελου στα χέρια της ντόπιας ολιγαρχίας και των ΗΠΑ. Αγνωστος στο ευρύ κοινό έως χθες, αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος σε μια παρωδία διαδικασίας με αποκλειστικό στόχο τη νομιμοποίηση της εξωτερικής επέμβασης. Οι ΗΠΑ έσπευσαν να τον αναγνωρίσουν, οι Ευρωπαίοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ακολούθησαν. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας και πρωτοφανή επίδειξη υποταγής στα κελεύσματα των ΗΠΑ. Πόσο μακρινή φαντάζει η εποχή που ένας Σιράκ και ένας Σρέντερ αρνούνταν να ακολουθήσουν την αυτοκρατορία σε μια ακόμη καταστροφική περιπέτεια!
Η μοναδική θετική διέξοδος είναι η διαμεσολάβηση που προτείνουν οι πρόεδροι της Ουρουγουάης και του Μεξικού. Οι εννέα χώρες της Ε.Ε. που αρνήθηκαν να συρθούν στο άρμα μιας νέας περιπέτειας, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, οφείλουν να τη στηρίξουν.
* Ο κ. Στάθης Κουβελάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King’s College του Λονδίνου.
