Σημαντικότερο γεγονός από τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Να θυμίσουμε ότι η τελευταία έγινε παρά: 1) τα μπαχτσίσια στους συνταξιούχους μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, που βαφτίστηκαν «13η σύνταξη», 2) την πρόωρη καταβολή της σύνταξης του Ιουνίου στα μέσα Μαΐου, δύο μέρες πριν από την κάλπη, 3) τις υποσχέσεις για ένα ακόμη επίδομα τα Χριστούγεννα, αν ο λαός έκανε τη χάρη να υπερψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, 4) τα πολλαπλά εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης, 5) την ψήφο στα 17, μπας και τσιμπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μερικά ψηφαλάκια από τους νέους, 6) την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ και την πολιτική «Γαβρόγλου δώσ’ τα όλα» (ακόμη και το ωράριο των δημοτικών σχολείων άλλαξε), 7) τις βιτριολικές επιθέσεις κατά δημοσκόπων, δημοσιογράφων, ΜΜΕ κ.λπ. που δεν χειροκροτούσαν το συγκεχυμένο αφήγημα της κυβέρνησης, 8) τον «πόλεμο κατά του σκότους» που ξεκίνησε ως (προφανώς) αντιπρόσωπος του «φωτός», 9) τις αναφορές στον αριστερόστροφο ρομαντισμό που επιστράτευσε στους λόγους του ο κ. Τσίπρας – βλέπε αναφορές στον Αρη Βελουχιώτη (Λαμία 16.5.2019), στη θυσία των διαδηλωτών του 1936 (Θεσσαλονίκη 22.5.2019) κ.ά.
Οι ψηφοφόροι τιμώρησαν την απροσχημάτιστη αλαζονεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που όλα αυτά τα χρόνια έκαναν το μαύρο, άσπρο. Εξεδήλωσαν την επιθυμία τους για κανονικότητα. Οχι αυτή του Γκόρτσου και του Γκρούεζα, όπως διακωμωδήθηκε στις ελληνικές ταινίες, δηλαδή του κομματικού και πελατειακού κράτους που άσκησε καθ’ υπερβολήν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αποζητούν την ευρωπαϊκή κανονικότητα, που λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα και δεν αναλώνεται σε φαντασιοπληξίες του τύπου «θα μας τα δώσουν τα λεφτά, δεν τους συμφέρει να μη μας τα δώσουν»· ένα κοινωνικό κράτος που βοηθάει τους αναξιοπαθούντες αντί να δωροδοκεί τους ψηφοφόρους· την ασφάλεια στις γειτονιές αντί τις φουκοϊκής προέλευσης θεωρίες για τις πηγές της εγκληματικότητας· την κανονικότητα που θέλει τα ΑΕΙ εκπαιδευτικά ιδρύματα αντί ορμητήρια χουλιγκάνων· ένα κράτος που τιμά τους άριστους και προωθεί την αριστεία αντί να σπρώχνει όλους στη μετριότητα· μια οικονομική πολιτική που κατανοεί ότι η παραγωγή προηγείται της κατανάλωσης· ένα πρόγραμμα που απελευθερώνει την οικονομία, την τοπική αυτοδιοίκηση, την παιδεία από τα ασφυκτικά δεσμά των εκάστοτε υπουργών.
Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν συγκροτημένη άποψη του εκλογικού σώματος. Αλλά τα αποτελέσματα έδειξαν ότι απορρίπτει τα αντίθετά τους. Μπορεί οι ψηφοφόροι να μην κατανοούν τα θετικά π.χ. της αποκέντρωσης ή της απελευθέρωσης της οικονομίας, βίωσαν όμως τα αρνητικά του συγκεντρωτισμού και του παρεμβατισμού. Η αναμέτρηση έδειξε ότι η μνήμη της χρεοκοπίας είναι ζωντανή και ο άλλος δρόμος για την ανάταξη της χώρας ανοικτός.
