Ονομάζεται «κλιματική αλλαγή» και είναι η μία κρίση που απειλεί πολύ σοβαρά τον πλανήτη. Δημιούργημα ασφαλώς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως δημιούργημα ανθρώπινης βούλησης και σχετικών αποφάσεων είναι η άλλη κρίση που απειλεί τον κόσμο σήμερα. Αυτή του εμπορικού πολέμου, που μπορεί επίσημα να μην έχει ξεσπάσει, αλλά που σίγουρα η διεθνής κοινότητα βρίσκεται στα πρόθυρά του. Με πολλές πιθανότητες να εξελιχθεί και σε νομισματικό πόλεμο, ενώ ήδη οι συνέπειες άρχισαν να γίνονται αισθητές, καθώς γίνονται ορατά τα στοιχεία που προοιωνίζονται παγκόσμια ύφεση.
Αρνητικός πρωταγωνιστής των δύο κρίσεων που απειλούν σήμερα τον κόσμο, είναι δυστυχώς ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης δύναμης και γι’ αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνος. Δεν είναι βέβαια ο υπαίτιος της κλιματικής αλλαγής, αλλά είναι ο ηγέτης που αποδεδειγμένα υπονομεύει κάθε προσπάθεια λήψης μέτρων για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη σχετική Συμφωνία των Παρισίων το αποδεικνύει, σε συνδυασμό με αποφάσεις του που έχουν σχέση με την παραγωγή / μεταφορά ενέργειας και αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος στη χώρα του.
Αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ευθύνεται για τα διαχρονικά αίτια που προκάλεσαν την κλιματική αλλαγή, είναι σίγουρα ο βασικός υπεύθυνος και κύριος πρωταγωνιστής της αναταραχής που επικρατεί στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και γενικότερα στη διεθνή οικονομία. Οχι μόνον εξαιτίας των αποφάσεων που παίρνει, αλλά και λόγω της ψυχοσύνθεσής του που τον οδηγεί στην εκτόξευση απειλών, με ύφος «μουσολινικό», προς κάθε κατεύθυνση. Με αποτέλεσμα να περνούν σε δεύτερη μοίρα οι όποιες δικαιολογημένες ανησυχίες και εύλογα παράπονα έχουν οι ΗΠΑ για το εμπορικό τους ισοζύγιο.
Αλλωστε, το ίδιο ύφος χρησιμοποιεί ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου στις διεθνείς σχέσεις και με αυτό χειρίζεται τα πολιτικά θέματα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, προκαλώντας αναταραχή και κινδύνους. Το Ιράν από τη μια πλευρά και από την άλλη η συμπεριφορά του απέναντι σε γυναίκες βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Το μεγάλο οικονομικό μέτωπο που έχει ανοίξει η Ουάσιγκτον είναι ασφαλώς με την Κίνα. Αγνωστο πού και πώς θα καταλήξει η σύγκρουση / διαπραγμάτευση –γιατί και αυτό γίνεται μέσω χειρισμών ή ανταλλαγής μηνυμάτων–, αλλά προς το παρόν προκαλεί κλονισμούς στις διεθνείς αγορές και τα χρηματιστήρια, και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η αναταραχή στο Χονγκ Κονγκ συνδέεται με αυτήν.
Ταυτόχρονα όμως στόχος του Τραμπ και του επιτελείου του είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα η Γερμανία. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει προσωπικά δείξει με πολλούς τρόπους ότι επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μόλις τις προάλλες ο πολύ επικίνδυνος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζον Μπόλτον ενθάρρυνε τον Μπόρις Τζόνσον να προχωρήσει σε άτακτο Brexit, ο «τέως» συνεργάτης του Στιβ Μπάνον προσφέρει συνεχώς τη συμπαράστασή του σε ευρωσκεπτικιστές ηγέτες και κόμματα και η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει ανοιχτά και με κάθε ευκαιρία την Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ανταγωνιστή και αντίπαλο και όχι σαν συνεργάτη στο πλαίσιο της Δύσης. Είναι προφανές ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θέλει απέναντί του οικονομικά και πολιτικά ισχυρές ενώσεις κρατών, αλλά μεμονωμένα κράτη που θα είναι «του χεριού» του, και φυσικά δεν θέλει ούτε ισχυρά νομίσματα ανταγωνιστικά του δολαρίου.
Η Γερμανία βρίσκεται στο επίκεντρο του αντιευρωπαϊσμού του Ντόναλντ Τραμπ, ως η «ατμομηχανή» της Ευρώπης και όχι μόνο. Οι δασμοί που βάζει ή απειλεί να βάλει ο Αμερικανός πρόεδρος σε εισαγωγές από την Ευρώπη αυτήν στοχεύουν, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Βερολίνο απειλεί ευθέως κάθε τόσο, επιχειρούν συνεχώς να υπονομεύσουν την κατασκευή του Nord Stream, πιέζουν παντοιοτρόπως για αγορά όπλων και ενέργειας. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη.
Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιπαθεί την Αγκελα Μέρκελ ως μισογύνης (το απέδειξε και με τη συμπεριφορά του απέναντι στην Τερέζα Μέι), αλλά και γιατί σε αυτήν ο Ομπάμα παρέδωσε τη σκυτάλη της υπεράσπισης του πολιτικού φιλελευθερισμού πριν αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή. Και ο Τραμπ δεν κρύβει ότι σιχαίνεται τον Ομπάμα και ό,τι εκείνος εκπροσωπούσε.
Το χειρότερο, θα συνεχίσει την ίδια πολιτική ώς τις επόμενες εκλογές και δεν αποκλείεται καθόλου να επανεκλεγεί…
