Κατά συνθήκη η κλιμάκωση μιας κρίσεως στις σχέσεις της Αθήνας με την Αγκυρα οδηγεί στη διαπραγμάτευση, αφού η παράταση της αντιπαραθέσεως υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε σύγκρουση στρατιωτική που ασφαλώς απεύχεται η Ελλάς και κατά πάσα πιθανότητα η Τουρκία.
Αυτό συνέβη στην ελληνοτουρκική κρίση του 1987, και επαναλήφθηκε στην κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996. Η διαφορά είναι ότι οι δύο προαναφερθείσες κρίσεις ήταν διμερείς, ενώ αντίθετα στην παρούσα, ο αριθμός των εμπλεκομένων είναι μεγαλύτερος, και το κυριότερο με αλλότρια ή ενίοτε εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα.
Το πρώτο μείζον θέμα είναι ότι η συνεργασία Τουρκίας και Ρωσίας τείνει να προσλάβει πλέον τον χαρακτήρα εγκαρδίου συνεννοήσεως, τουλάχιστον ως προς τις εξελίξεις στην Εγγύς Ανατολής. Το πρόβλημα καθίσταται ακόμη πιο περίπλοκο, καθώς οι σχέσεις της Ελλάδος με τη Μόσχα, μετά την πρωθυπουργία του Κώστα Καραμανλή, διέρχονται περίοδο αυξανόμενης ψυχρότητος.
Στο παρελθόν, η ενεργός ανάμειξη των ΗΠΑ στις υποθέσεις της Ανατολής είχε εξασφαλίσει σταθερότητα. Ομως, στις μέρες μας υπάρχει η εντύπωση περί σταδιακής απεμπλοκής της Ουάσιγκτον από την περιοχή, ασχέτως εάν αυτό συμβεί και πότε. Ολα αυτά δημιουργούν τοπίο κινουμένης άμμου, όπου Ελλάς αναζητεί σημείο σταθερότητος.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αναζητεί στηρίγματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στις ΗΠΑ και σε χώρες της περιοχής, που κάθε μία εξ αυτών έχει διαφορετικούς στόχους. Η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, που ανέλαβε την πρωτοβουλία να συγκαλέσει σήμερα στο Βερολίνο Διάσκεψη, επιδιώκει παντί τρόπω διακοπή των εχθροπραξιών στη Λιβύη για να αποτρέψει νέο ανεξέλεγκτο κύμα μεταναστών και προσφύγων προς την Ευρώπη και στη χώρα της. Παρόμοιοι είναι και οι στόχοι της Ιταλίας.
Στόχος των ΗΠΑ είναι να απεμπλέξουν τον εναγκαλισμό της Αγκυρας από τη Μόσχα και να κρατήσουν την Τουρκία εντός του ευρωατλαντικού συστήματος. Στόχος της Βρετανίας μετά την έξοδο από την Ε.Ε. είναι να ενισχύσει κατά το δυνατόν τις σχέσεις της με την Αγκυρα, εκτός του περιοριστικού πλαισίου της ευρωπαϊκής πολιτικής. Τέλος, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν επιδιώκει αντιπαρατιθέμενος με την Τουρκία να αυξήσει το ειδικό βάρος της χώρας του εντός της Ε.Ε. αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο, αν και ανάλογες απόπειρες της Γαλλίας στη Λιβύη και στη Συρία απέτυχαν οικτρώς.
Ο κ. Μητσοτάκης δίδει την εσχάτη των μαχών για να ακυρώσει το μνημόνιο Λιβύης και Τουρκίας με το οποίο καθορίστηκαν εκνόμως θαλάσσιες περιοχές ευθύνης. Αλλά οι παίκτες είναι πολλοί και ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την παραμονή της διασκέψεως εξήγγειλε γεωτρήσεις εντός του έτους στις περιοχές που έχει συμφωνήσει με την Τρίπολη και στις οποίες έχει εντάξει περιοχές που ανήκουν στην ελληνική ΑΟΖ. Και είναι βέβαιο πως θα το πράξει. Με την τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα, μια όποια διαμεσολάβηση στην ελληνοτουρκική διένεξη θα εμπλέξει και Δυνάμεις με ίδια συμφέροντα, και απρόβλεπτες συνέπειες. Εχουν κακοφορμίσει τα προβλήματα με την Τουρκία έπειτα από τόσες δεκαετίες.
