Επιτέλους! Eστω και αν είναι τόσο λίγο και έρχεται μετά από τόσο πολύ καιρό, η πλακέτα στη μνήμη των νεκρών της Marfin ήταν το ελάχιστο που οφείλει η πολιτεία σε εκείνους τους ανθρώπους, που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον φανατισμό και την αναρχία στη χειρότερη μορφή τους. («Να καείτε, να καείτε», φώναζαν οι αναρχικοί στους ανθρώπους που καλούσαν σε βοήθεια για τις ζωές τους.)
Η αναθηματική πλακέτα, που θα τοποθετηθεί σύντομα στον τόπο του εγκλήματος, «θα πολεμά τη λήθη και θα καλεί σε ενότητα και δημοκρατική επαγρύπνηση, θα κρατά ζωντανό το μεγάλο δίδαγμα εκείνης της ημέρας: ποτέ πια», είπε ο πρωθυπουργός, αναγγέλλοντας την πρωτοβουλία από το βήμα της Βουλής, χθες, δεκάτη επέτειο του τραγικού γεγονότος. Ως προς τη λήθη και την καταπολέμησή της, η πλακέτα έχει πράγματι χρησιμότητα, διότι θυμίζω ότι μόλις πέρυσι ο Γιώργος Κυρίτσης, τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε δηλώσει ότι δεν θυμόταν νεκρούς ούτε «τραγικά περιστατικά» από μολότοφ. Η πλακέτα εφεξής θα το θυμίζει σε όποιον έχει ασθενή μνήμη.
Ωστόσο, δικαίωση για τους συγκεκριμένους νεκρούς δυστυχώς δεν μπορεί να είναι, εφόσον οι δράστες του αποτρόπαιου εγκλήματος παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι. Τουλάχιστον, όμως, αυτή η δημόσια αναγνώριση σώζει την αξιοπρέπεια του κράτους, που τόσο καιρό αγνοούσε εξοργιστικά την ολιγωρία του, διότι, όταν αθώοι πολίτες πληρώνουν με τη ζωή τους την αναρχία, το κράτος έχει αποτύχει στη βασικότερη υποχρέωσή του.
Μακάρι, πάντως, η πρωτοβουλία της αναθηματικής πλακέτας να είναι ένα πρώτο βήμα από την πλευρά του κράτους για την εξιχνίαση αυτής της υπόθεσης και την απόδοση δικαιοσύνης. Οι σχετικές δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, επιτρέπουν την αμυδρή ελπίδα ότι θα καταβληθεί σοβαρή προσπάθεια για την αποκάλυψη των ενόχων αυτού του εγκλήματος. Aλλωστε, ο ίδιος δεν ήταν και τότε επικεφαλής του ίδιου υπουργείου; Επομένως, ίσως να αντιλαμβάνεται τη συγκεκριμένη ευθύνη και ως προσωπική. Σε ένα όμως νομίζω ότι σφάλλει ο υπουργός, όταν υποστηρίζει (ποιητική αδεία μάλλον…) ότι «ιδέες που σκοτώνουν δεν είναι ανθρώπινες». Δυστυχώς, είναι εντελώς ανθρώπινες· άλλο αν είναι ακατάλληλες για πολιτισμένους ανθρώπους, όπως έχει αποδείξει επανειλημμένως η Ιστορία.
Εμπορικό
Οι τηλεπωλητές –ή και οι τηλευαγγελιστές λεγόμενοι– είναι ένα αναπόφευκτο στοιχείο της πραγματικότητας που έπλασε η ιδιωτική τηλεόραση. Εδώ και πολλά χρόνια, μάλιστα, έχουν και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση· θυμίζω τις περιπτώσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη και του Βασίλη Λεβέντη.
Τηλεπωλητές και τηλευαγγελιστές ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος (species). Η διαφοροποίηση στην ονομασία αντανακλά μόνο τη διαφορά ως προς το αντικείμενο που προωθούν μέσω της τηλεόρασης, με την έννοια ότι οι μεν πρώτοι αναζητούν πελατεία για τα προϊόντα τους (ενημέρωση, βιβλία, κρέμες, κοσμήματα κ.λπ.), ενώ οι δεύτεροι αναζητούν πελατεία για τις ιδέες τους. Πολύ συχνά ψαρεύουν και για τα δύο. Μάλιστα, στη σύγχρονη μορφή του, δηλαδή αυτή με την οποία εκπροσωπείται στη σημερινή Βουλή, το είδος κινείται εξίσου άνετα και στα δύο πεδία. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, συγκεκριμένα, πουλάει από «επιστολές του Ιησού», γραμμένες με το χεράκι του, μέχρι «βυζαντινές» κρέμες με συστατικά από την Αυστραλία (παρόλο που το Βυζάντιο αγνοούσε την ύπαρξη της ηπείρου), ενώ συγχρόνως χρησιμοποιεί την εκπομπή του και ως πολιτικό βήμα.
Παρότι τραχύς και εμφανώς άξεστος, ο Βελόπουλος έχει το εμπορικό δαιμόνιο και έχει διδαχθεί από τα λάθη των προκατόχων του, οι οποίοι πίστεψαν ότι είχαν κατακτήσει τη μονιμότητα. Αυτά, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κοινοβουλευτικών που έχουν σταθμίσει τον άνδρα, διότι προσωπικώς δεν τον γνωρίζω. Εχει, δηλαδή, καταλάβει ο Βελόπουλος ότι η παρουσία του στη Βουλή είναι περιστασιακή, γνωρίζει ότι είναι ένας διάττων και ότι σύντομα θα εξαφανιστεί. Επομένως, υποστηρίζουν αυτές οι εκτιμήσεις, βρίσκεται στη Βουλή εξαρχής με τον σκοπό να εκμεταλλευθεί (πολιτικά, ασφαλώς) την όποια αξία μπορεί να αντιπροσωπεύει και η οποία αναπόφευκτα φθίνει με τον καιρό. Εν ολίγοις, στους κοινοβουλευτικούς κύκλους της Ν.Δ. ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης θεωρείται περίπου δεδομένος.
Η χθεσινή ανοίκεια επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του Σωτήρη Τσιόδρα δεν είχε, υποθέτω, άλλο σκοπό παρά να αποσείσει αυτές τις φήμες. Είχε σκοπό να δείξει ότι ο Βελόπουλος δεν είναι αυτό που νομίζουν όσοι τον θεωρούν δεδομένο και έτσι να ανεβάσει την αξία του στην πολιτική αγορά.
Αλλωστε, δεν είχε ουσιαστικό αντικείμενο η επίθεσή του κατά του Τσιόδρα. Μόνον ανάξιοι λόγου υπαινιγμοί και περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί («φυτευτός»). Με άλλα λόγια, σαχλαμάρες για να προκαλέσουν τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν θόρυβο. Γι’ αυτό και επέλεξε ως στόχο το δημοφιλέστερο δημόσιο πρόσωπο από τότε που ξεκίνησαν οι μετρήσεις: τον εθνικό μας λοιμωξιολόγο.
Το μόνο που είχε νόημα από όσα είπε χθες στη Βουλή ο Βελόπουλος ήταν η φράση «εγώ θα πειράζω την ιερή αγελάδα κάθε κυβέρνησης». Ακριβώς, διότι στην αντίθετη περίπτωση θεωρείται δεδομένος και η αξία του στο χρηματιστήριο της πολιτικής κατρακυλάει. Αν η επίθεση κατά του Τσιόδρα ενοχλεί και τους δικούς του ψηφοφόρους, υποθέτω ότι δεν τον απασχολεί ιδιαιτέρως. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να επανεκλεγεί. Παίζει, λοιπόν, για το τώρα και αύριο δεν υπάρχει.
