Μέσα στο μήνυμα ήταν τυλιγμένο ένα άλλο μήνυμα. Είπε ο Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα του: «Βλέπω απέναντί μου πάρα πολλούς που η Δεξιά δοκίμασε πάνω τους τα δόντια της. Είτε για προσωπικά τους ζητήματα είτε για ανύπαρκτα θέματα πόθεν έσχες».
Ποιος απ’ όσους κάθονταν απέναντι από τον Τσίπρα ήταν δεξιοδαγκωμένος για το «πόθεν έσχες» του; Ο –επιεικώς– απρόθυμος να στηρίξει τον Παππά, Τσακαλώτος. Η πολυπόθητη ενότητα του μαγαζιού επιχειρείται έτσι να εκμαιευθεί με μια κάπως βεβιασμένη αναλογία: Η δηλωμένη περιουσία του τέως υπουργού Οικονομικών αντιστοιχίζεται με τα άδηλα εξουσιαστικά παίγνια του Παππά. Οπως σε καλύψαμε τότε, να μας καλύψεις κι εσύ τώρα. Ψυχοβγαλτική ομοψυχία.
Το πιο αιχμηρό μήνυμα μέσα στο μήνυμα προήλθε από τον Νίκο Βούτση. Είπε ο τέως πρόεδρος της Βουλής: Οποιος σύντροφος θίγεται από τις επιθέσεις, μπορεί να προσφύγει για την υπεράσπισή του στη Δικαιοσύνη. Αυτό που δεν είπε, αλλά προκύπτει αβίαστα, είναι ότι δεν μπορείς να περιμένεις από το κόμμα να σε υπερασπίζεται όταν δεν έχεις τρόπο να υπερασπιστείς εσύ τον εαυτό σου. Οταν ο ίδιος ο θιγόμενος σιωπά, το κόμμα δεν είναι «ανάχωμα». Είναι παράχωμα. Δεν καλύπτει. Συγκαλύπτει.
Αυτή η μετατροπή του κόμματος σε συλλογική κρυψώνα ενός στελέχους επιχειρείται να διασκεδαστεί επικοινωνιακά από την πολωτική ρητορική που στη συριζαϊκή γλώσσα βαπτίζεται «αντεπίθεση». Η επίθεση λογίζεται ως αντίδοτο στην εσωστρέφεια.
Αξίζει να δει κανείς τα συστατικά της «εξωστρεφούς» επίθεσης: Ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον πρόεδρό του, αντιπολιτεύεται μια «μαφία» με «μαζική προπαγάνδα» που συναντάει κανείς «μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα».
Αντιπολιτεύεται μια Δεξιά που «σπάζει κεφάλια», «κακοποιεί μικρά παιδιά», κυνηγάει «το φρόνημα του λαού» και «εισβάλλει σε κινηματογράφους».
Πόσο «εξωστρεφές» είναι αυτό το ρεπερτόριο – όπου οι κακοί είναι πιο καρτουνίστικοι και από σενάριο του Τζόκερ; Πόσοι έξω από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να ταυτιστούν με αυτή τη δυστοπική φαντασμαγορία; Αν πιστέψει κανείς τις δημοσκοπήσεις, όχι πολλοί.
Αντιδρώντας στη μεγαλύτερη πίεση που έχει δεχτεί από την εποχή της αντιμνημονιακής εκτόξευσής του, ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνεται στην ατζέντα του 3%. Τα πολεμικά προσκλητήρια μπαζώνουν μεν την εσωκομματική συζήτηση· ακρωτηριάζουν όμως ταυτόχρονα τη δυνατότητα του κόμματος να απευθυνθεί στο μεγάλο ακροατήριο, πέραν των ήδη στρατευμένων.
Η «αντεπίθεση» είναι στην πραγματικότητα περιχαράκωση, με όρους αποξένωσης του ΣΥΡΙΖΑ από το κοινό αίσθημα, όπως το καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις – αλλά όχι μόνο. Αντί να θυσιάσει τον Παππά, ο Τσίπρας θυσιάζει το Κέντρο.
