Τι να σκέφτονται άραγε σήμερα όλοι εκείνοι που κάποτε μαγεύονταν από τον Ερντογάν; Και δεν αναφέρομαι στους οπαδούς της πρώιμης περιόδου, σε όσους πίστευαν πως ο πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης ήταν ο άνθρωπος που είχε τον τρόπο να μιλάει στην τουρκική ψυχή και να τη φέρει με τη φωνή του μουεζίνη πιο κοντά στην Ευρώπη. Τότε που η «κουμπαριά» του Καραμανλή μαζί του αντιμετωπιζόταν ως πολιτικό κεφάλαιο. Τότε που τον περιμέναμε ώς την τελευταία στιγμή να εμφανιστεί στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Τι να σκέφτονται βλέποντας τα πανιά που σκεπάζουν τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας, τα «είδωλα των απίστων»; Ας πούμε όμως ότι ο πολλά υποσχόμενος Τούρκος ηγέτης άλλαξε μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, κι ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η μετάλλαξη του δημοκρατικού ηγέτη σε δεσπότη ασιατικού τύπου.
Η απόπειρα πραξικοπήματος όμως έγινε το 2016, σήμερα έχουμε 2020 και μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια μπορεί ο θαυμασμός να έδωσε τη θέση του στην αναμονή, όμως είχε αφήσει τα απόνερά του. «Να δούμε ώς πού θα το πάει» και εν τω μεταξύ γέμιζε τις φυλακές, άρπαζε τις εφημερίδες και τα κανάλια και καταδίωκε με ασιατική αγριότητα τις ελίτ της χώρας του. Κυνηγούσε ακόμη και δασκάλους σχολείων. Τι να σκέφτεται ο κ. Κοτζιάς που ως υπ. Εξωτερικών μας παρότρυνε «να μην είμαστε μοναχοφάηδες»; Τι να σκέφτεται ο κ. Τσίπρας που, αν και δεν το παραδέχθηκε ποτέ, φαίνεται πως δέχθηκε να του επιστρέψει τους οχτώ φυγάδες, όπως το ομολόγησε εξάλλου ο κ. Αποστολάκης. Τι να σκέφτεται ο κ. Γιανναράς που από τη στήλη του σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα τον αναγόρευε σε αξιόμαχο αντίπαλο δέος στην ορθολογική δύση; Και τι να σκέφτονται οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Αρβανίτηδες και κομπανία, που κατήγγειλαν την Ελλάδα επειδή αντέδρασε στην οργανωμένη από τον Ερντογάν εισβολή μεταναστών στον Εβρο.
Oλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, στην παρερμηνεία. Το ζητούμενο είναι να απαλλαγεί ο δημόσιος βίος από την αβάσταχτη ελαφρότητά του η οποία δεν απέχει από την ανευθυνότητα και την ανεντιμότητα. Λες κάτι, παίρνεις μια θέση και είσαι ήσυχος ότι κανείς δεν πρόκειται να σου ζητήσει την ευθύνη της γιατί θα έχει ξεχαστεί. Ας μας εξηγήσει ο κ. Τσίπρας για ποιον λόγο δέχθηκε να παραδώσει τους οχτώ και μετά ας ζητήσει όσα συμβούλια πολιτικών αρχηγών θέλει. Ολοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όμως έχουμε και την υποχρέωση να το αναγνωρίζουμε. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι κάποτε θαυμαστές του για τον συνδυασμό ισλαμικής επιθετικότητας και στρατιωτικής ισχύος τον οποίον προσπαθεί να ενσαρκώσει ο Ερντογάν. Μόνον έτσι θα μπορέσει ο δημόσιος βίος να γλιτώσει από τις αγκυλώσεις της προσχηματικής συναίνεσης. Είναι ζήτημα εντιμότητας. Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνον για μας. Ισχύει για όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές και πνευματικές ελίτ.
