Μοιάζει υπερβολικό, ακόμα και προσβλητικό για τη συλλογική μνήμη και το κοινό αίσθημα. Φοβάμαι όμως ότι το όνομα Βαρώσια, που εσχάτως ακούστηκε πολλές φορές στην Ελλάδα, ανταποκρίνεται πλήρως στην εξής σημασία της λέξης «γλώσσα» (από το Λεξικό Δημητράκου): «άχρηστος, απηρχαιωμένη ή ξένη λέξις χρήζουσα ερμηνείας». Απαρχαιωμένη λέξη τα Βαρώσια; Και μήπως ο δίχως ευκρινή γεωγραφική, ιστορική και πολιτική σημασία ήχος της συμπαρασύρει σε ένα κενό νοήματος και το όνομα Αμμόχωστος; Ή και το όνομα Κύπρος;
Οχι. Την Αμμόχωστο, εύκολα ή δύσκολα θα την προσδιόριζαν πολλοί στον χάρτη, αν τους ρωτούσαν σε δημοσκόπηση ή σε τηλεπαιχνίδι. Ιδίως όσες γενιές μεγάλωσαν όταν το Κυπριακό μετρούσε όντως ως εθνικό πρόβλημα, έστω κι αν ποικίλες κυβερνήσεις υπέκυψαν στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσουν σαν πρόφαση για να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές, βολικές για τα κομματικά τους συμφέροντα. Η ιστορία όμως της Αμμοχώστου, που «πάγωσε» το 1974 κι ορφάνεψε από τους Ελληνοκύπριους κατοίκους της, είναι κι αυτή «γλώσσα». Τουλάχιστον για όσους πολιτικούς έχουν αποφασίσει, ρητά ή άρρητα, πως «η Κύπρος κείται μακράν».
Τα Βαρώσια, η παραλιακή νότια συνοικία της Αμμοχώστου, έχουν τον άδοξο τίτλο «η τελευταία πόλη-φάντασμα της Ευρώπης», όπως η Λευκωσία έχει τον επίσης άδοξο τίτλο «η τελευταία διχοτομημένη πόλη της Ευρώπης». Οι τίτλοι αυτοί ακούγονται συναισθηματικά ισχυροί, εντούτοις τα 46 χρόνια κατοχής από τους Τούρκους αποδεικνύουν ότι το πολιτικό τους αντίκρισμα είναι μηδενικό στο πεδίο του ΟΗΕ, των Μεγάλων Δυνάμεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εσχατη επώδυνη απόδειξη, η φιέστα που οργάνωσαν ο Ερντογάν και τα πιόνια του στα Κατεχόμενα στις 8 Οκτωβρίου, για να πανηγυρίσουν το άνοιγμα τμήματος της παραλιακής ζώνης των Βαρωσίων.
«Ο Ερντογάν πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω», έστειλε το μήνυμά της η Ελλάδα, «δριμύτατο» κατά τους κολακειογράφους. Ο οιονεί σουλτάνος φυσικά δεν το άκουσε. Οπως δεν ανησύχησε από την τρομερή διαπίστωση της Ε.Ε., που κηδεμονεύεται από το μονομελές διευθυντήριό της, ότι «οι κινήσεις της Τουρκίας δεν βοηθούν». Οπως δεν συμμερίστηκε τη «βαθιά ανησυχία» του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και δεν συγκινήθηκε από την προτροπή του να αναιρέσει το άνοιγμα της ακτογραμμής, προτροπή με χαρακτήρα παράκλησης παρά αξίωσης.
Για να περισώσει την εξουσία του, ο Ερντογάν δρα σαν να ηγεμονεύει σε κράτος-παρία. Δυστυχώς μέχρι τώρα έχει όλα τα οφέλη που απορρέουν από μια τέτοια έκνομη, αντιθεσμική δράση, χωρίς να πληρώνει κανένα ουσιώδες τίμημα.
