Δεν ενδιαφέρει ποιο κόμμα ελέγχει το συνδικαλιστικό όργανο των νοσοκομειακών γιατρών στη Θεσσαλονίκη. Δεν ενδιαφέρει και πόσοι από τους γιατρούς εκπροσωπούνται από το όργανό τους. Ολα αυτά τα όργανα παρήκμασαν μαζί με τη νοοτροπία που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Στην Ελλάδα τίποτε δεν πεθαίνει όμως. Ούτε καν το ΚΚΕ. Και όσο πνέουν τα λοίσθια όλοι αυτοί οι οργανισμοί, διατηρούν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν. Τον Μάρτιο, εν μέσω εγκλεισμού, οι συνδικαλιστές του «Ευαγγελισμού» έκαναν συγκεντρώσεις ζητώντας προσλήψεις. Τώρα οι συνάδελφοί τους από τη Θεσσαλονίκη δηλώνουν ότι θα συμμετάσχουν στην πορεία του Πολυτεχνείου. Το πιθανότερο είναι η πορεία να μη γίνει και ο Βαρουφάκης να στερηθεί το ξύλο που τόσο επιθυμεί. Μένει όμως το ίζημα της νοοτροπίας.
Κι αυτό το ίζημα έχει να κάνει με την επαγγελματική ηθική. Το πρόβλημα με τον Πολάκη που διαφημίζει την καταπάτηση των μέτρων δεν είναι μόνον υγειονομικό. Είναι κατ’ εξοχήν ηθικό. Στόχος του είναι να προκαλέσει σύγχυση. Είναι γιατρός. Είναι όμως και πολιτικός. Κι όταν παρεμβαίνει δημόσια, παρεμβαίνει ως πολιτικός. Αν κάποιος τον κατηγορήσει θα πει πως είναι γιατρός και ξέρει. Αν κάποιος γιατρός τον κατηγορήσει θα πει πως είναι πολιτικός. Και στις δύο περιπτώσεις αρνείται να αναλάβει την ευθύνη. Την ανεντιμότητα αυτού του τύπου την έχουμε πληρώσει ακριβά. Ο Βαρουφάκης έκλεισε τις τράπεζες ως πολιτικός ή ως οικονομολόγος;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την ευθύνη για τα μέτρα ως πολιτικός. Είπε ευθαρσώς ότι τα αποφάσισε αφού άκουσε τους επιδημιολόγους. Η αναστολή μεγάλου τμήματος της οικονομικής δραστηριότητας κρίνεται ως πολιτική απόφαση. Την εισηγούνται οι επιδημιολόγοι, οι εντατικολόγοι και δεν ξέρω ποιος άλλος, όμως την ευθύνη της την αναλαμβάνει η κυβέρνηση. Γι’ αυτό και το πολιτικό μας σύστημα καλείται δημοκρατία. Η κυβέρνηση θα κληθεί να αποδώσει πολιτικές ευθύνες. Οι επιδημιολόγοι δεν έχουν πολιτικές ευθύνες. Η σύγχυση πολιτικής και επιστήμης υπήρξε ένα από τα όπλα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, του ναζισμού και του κομμουνισμού.
Στη σύγχυση στηρίζεται η αντίδραση κατά των μέτρων. Και δεν αναφέρομαι στους άχρηστους ηλίθιους που δεν πιστεύουν στον κορωνοϊό. Λες και είναι θέμα πίστης. Αναφέρομαι σε όσους τους δίνουν πολιτικά ερείσματα. Σε τι αντιδρούν; Στην κυβέρνηση; Στον Τσιόδρα; Στον ιό; Στο εμβόλιο; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ότι δεν θα τους ζητηθούν ευθύνες για την αντίδρασή τους. Κι αυτό τους καθιστά ανέντιμους και ανήθικους.
Εφιάλτης. Εχω κολλήσει τον ιό, και έχω βρεθεί στην εντατική. Και ακούω τον δημοκρατικό διάλογο των γιατρών. Οι μεν ισχυρίζονται ότι έχω τα χάλια μου, οι δε ότι είμαι μια χαρά και το πρόβλημα δεν είναι ότι έχω τα χάλια μου αλλά ότι πρέπει να προσληφθούν γιατροί και να γίνουν ΜΕΘ. Δεν μπορώ να αναπνεύσω ούτε να μιλήσω. Στο τέλος ψηφίζουν. Και ξυπνάω.
Η πολιτική δεν είναι επιστήμη. Και η επιστήμη δεν είναι πολιτική. Ο διαχωρισμός τους είναι μια κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού από τότε που κάποιος Ιπποκράτης από την Κω ξεχώρισε την πρακτική του γιατρού από τη μαγεία. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρήσουμε ότι η επιστήμη, με τη συνδρομή της τεχνολογίας, μπορεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, ακόμη και τον θάνατο. Μας ανακουφίζει να πιστεύουμε ότι η πανδημία οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος, ή δόλο, παρά στην ισχύ της φύσης. Και μπροστά στην αδυναμία των επιστημόνων να την αντιμετωπίσουν είτε υποβαθμίζουμε την απειλή στο όνομα του μεσογειακού μας χαρακτήρα, είτε της αποδίδουμε πολιτικές ευθύνες επειδή μπορούμε να τις ελέγξουμε, κατά συνέπεια να ελέγξουμε και την πανδημία.
Δεν είμαστε οι μόνοι. Η πανδημία έχει αναδείξει μια βαθιά ροή του κοινωνικού υποσυνείδητου που συμπαρασύρει τα υλικά της θρησκοληψίας, της δεισιδαιμονίας, της ασύμμετρης ανυπακοής, και της κοινής βλακείας. Αυτή η τελευταία είναι η ισχυρότερη και έχει αποκτήσει και πολιτική έκφραση.
