Τον Μαραντόνα δεν τον γνώρισα από κοντά. Τον έχω δει να αγωνίζεται εναντίον της Εθνικής Ελλάδος στη Νέα Υόρκη. Τον Πελέ, όμως, τον γνώρισα στην Ελλάδα και μπορώ να πω τα εξής πράγματα: ήταν μέγας ποδοσφαιριστής, ίσως και καλύτερος από τον Μαραντόνα. Αλλά ο Μαραντόνα ήταν κάτι άλλο. Μια ομάδα μόνος του.
Είναι αυτός που νίκησε την Αγγλία μόνος του, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία η Αγγλία μόλις είχε βγει από έναν πόλεμο με τη χώρα του, την Αργεντινή. Το γκολ που έβαλε με το χέρι τον ανέδειξε σε μεγάλο ηγέτη. Στο ίδιο ματς εξάλλου πήρε την μπάλα στο κέντρο του γηπέδου κι αφού ντρίπλαρε μόνος του όποιον βρήκε μπροστά του, πέτυχε το «γκολ του αιώνα». Κι αυτή η ηγετική του φυσιογνωμία τον έκανε τον Νο 1 ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Ο Πελέ ήταν υπέροχος αλλά είχε δίπλα του άλλους τέσσερις παικταράδες της Εθνικής Βραζιλίας.
Τον Μαραντόνα τον λάτρεψε όλη η Λατινική Αμερική γιατί ήταν ένας λαϊκός άνθρωπος, παχουλός, περισσότερο στο στυλ του Πούσκας, και ελαφρώς αληταράς που έπινε και έκανε ναρκωτικά, ένας λαϊκός ήρωας που υπέταξε την Αγγλία στο γήπεδο. Ο Πελέ ήταν καθωσπρέπει και –αντίθετα με τον Μαραντόνα– σε όλα του μετρημένος και προσεγμένος στη λεπτομέρεια. Στη γνωριμία που είχα μαζί του, είδα ότι έβαψε και τα νύχια του.
Ο Μαραντόνα, όμως, είχε και κάτι που είναι αναμφισβήτητο. Μάγευε τους απλούς ανθρώπους και τους συνέπαιρνε. Οταν έπαιζε στη Νάπολι ήταν τέτοιος ο θαυμασμός τού κόσμου στο πρόσωπό του, ώστε έξω από όλα τα νεκροταφεία της πόλης υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε: «Τι κρίμα που δεν ζείτε για να δείτε τον Μαραντόνα».
Ο Πελέ ήταν ελάφι, αλλά ο Μαραντόνα ήταν λαϊκός ήρωας. Και εγώ αν έπρεπε να ψηφίσω κάποιον από τους δύο, τον Μαραντόνα θα διάλεγα. Και από πλευράς ιδιοσυγκρασίας ήταν πολύ πιο κοντά μου.
* Ο κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος.
