Πότε το παρελθόν ενός πολιτικού παραγράφεται, πότε παίρνει άφεση αμαρτιών, πότε η λήθη των πολιτών είναι θεμιτή, ενδεχομένως και επιβεβλημένη; Με αφορμή την πρόσφατη κυβερνητική αναβάθμιση του Μάκη Βορίδη στο πλαίσιο του κυβερνητικού ανασχηματισμού, είδαμε στον αριστερό Τύπο να ανασύρεται η διαβόητη διαδρομή του νέου υπουργού Εσωτερικών της χώρας: από την ηγεσία της νεολαίας της ΕΠΕΝ ως διάδοχος του Νίκου Μιχαλολιάκου, διορισμένος από τον πραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλο το 1985, και τη φωτογραφία με το τσεκούρι στα επεισόδια της Νομικής, μέχρι την πρόσκληση προς τον Γάλλο ακροδεξιό ηγέτη Ζαν Μαρί Λεπέν, τη συνεργασία με τον αρνητή του Ολοκαυτώματος Κώστα Πλεύρη και την κάθοδο στις δημοτικές εκλογές με ξενοφοβικά συνθήματα, το 1998 έως το 2002, οπότε κόντευε σχεδόν 40 ετών. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2019 και να συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα ζωής ο κ. Βορίδης για να αναγνωρίσει έμπρακτα το σφάλμα του, τον αντισημιτισμό της νιότης του(;), επισκεπτόμενος το Εβραϊκό Μουσείο.
Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη μεταμέλεια και στην αναθεώρηση των λαθών τους, υπάρχει όμως ένα όριο σε αυτά που μπορεί να «ξεχάσει» το εκλογικό σώμα. Το ίδιο ισχύει π.χ. και στην περίπτωση του Ανδρέα Λοβέρδου, που πρόσφατα καθαιρέθηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ. Το 1997, λοιπόν, με άρθρο του στα «Νέα», ο σοσιαλδημοκράτης(;) σήμερα επίδοξος ηγέτης του κόμματός του αρθρογραφούσε υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Ηταν τότε 41 ετών και εξέθετε τη γνώμη του ως αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ισως η πιο μελανή σελίδα της σταδιοδρομίας του ήταν η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών στο όνομα της προστασίας της ελληνικής οικογένειας. Πιο πρόσφατα, τέλος, είχε περίπου ταυτίσει τρομοκράτες με μετανάστες. Μπορεί ένας πολιτικός με τέτοιου είδους απόψεις να εκπροσωπεί ένα σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα στην ελληνική Βουλή;
Πριν σπεύσει κάποιος να με κατηγορήσει ότι έχω επιλεκτική μνήμη, να πω ότι περίπου τα ίδια ισχύουν και για τον τέως κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνο Καμμένο, ο οποίος είχε συγκρίνει τους γκέι με τους κτηνοβάτες, ή τον Δημήτρη Καμμένο, που είχε παρομοιάσει τους υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ με ναζί. Τέλος, καλό είναι οι θαυμαστές του βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παύλου Πολάκη να τυπώσουν τα best of του, και προτού οδεύσουν στην κάλπη την επόμενη φορά, να αναλογιστούν τι σχέση έχει ο άνθρωπος αυτός με την Αριστερά.
Το παρελθόν των πολιτικών είναι λίγο σαν ωροσκόπιο για το μέλλον τους.
