Τι θα γίνει με τα σχολεία; Το ερώτημα επανέρχεται όλο και πιο συχνά και είναι πλέον καιρός να πάρει κεντρική θέση σε έναν ευρύ, σοβαρό δημόσιο διάλογο, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων. Ο πρωθυπουργός στην προχθεσινή συνέντευξή του ανέφερε ότι υπάρχουν σκέψεις για περιορισμό των διακοπών του Πάσχα και επέκταση του σχολικού έτους, προκειμένου να καλυφθούν τα κενά που έχουν προκληθεί από τη διαταραχή στην ομαλή εκπαιδευτική διαδικασία, από την ασυνέχεια, από το άνοιξε-κλείσε των σχολείων, από τις ατέλειες της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.
Οι πρώτοι που αγωνιούν είναι οι γονείς. Αναμενόμενο, γιατί ζουν στην καθημερινότητά τους το πρόβλημα, έχουν απόλυτη επίγνωση αν προκαλούνται κενά στις γνώσεις των παιδιών τους. Σε συζητήσεις με αρκετούς γονείς, πολλοί δείχνουν να συμφωνούν ότι ιδανικά θα έπρεπε να επαναληφθεί το σχολικό έτος. Εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατο: μια χαμένη χρονιά στη συνολική πορεία των παιδιών, που θα συνεπαγόταν και όλες τις άλλες δυσκολίες, όσον αφορά την υποδομή, το διδακτικό προσωπικό κ.λπ. Από την άλλη όμως, ιδιαιτέρως για τους μαθητές μικρότερης ηλικίας, που «χτίζουν» τις βάσεις της συνολικής μαθησιακής πορείας τους, τα κενά και οι ελλείψεις εξαιτίας της ιδιαίτερης συνθήκης που έχει προκληθεί, μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά για την εξέλιξή τους. «Οι τρεις ώρες μαθήματος με τηλεκπαίδευση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μια ολόκληρη μέρα στο σχολείο», μου ανέφερε σχετικά συνάδελφος, που προσθέτει ότι αυτό την ανησυχεί περισσότερο, τα κενά μάθησης και η δυσκολία αναπλήρωσής τους και όχι τόσο η απώλεια της κοινωνικοποίησης μέσω της σχολικής ζωής, που θεωρεί ότι μπορεί να αναπληρωθεί πιο εύκολα. Και, βεβαίως, όσο άρτια και αν λειτουργήσει η τηλεκπαίδευση –που, ας μη γελιόμαστε, δεν είμαστε εκεί για μια σειρά από λόγους–, δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες δυνατότητες πρόσβασης σε αυτή.
• Η νέα γενιά ζει σε παρένθεση
Οσο κι αν θεωρούμε ότι το Διαδίκτυο έχει μπει σε κάθε σπίτι πλέον, αυτό δεν είναι απαραίτητα έτσι. Οπως και δεν είναι δεδομένο ότι όλοι οι μαθητές έχουν πρόσβαση στον αναγκαίο εξοπλισμό για απρόσκοπτη παρακολούθηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι να βοηθήσουν τα παιδιά, ενώ άλλοι έχουν ήδη στραφεί σε μαθήματα στο σπίτι – στα ιδιαίτερα, για να «μπαλώσουν» τα κενά που βλέπουν ότι προκαλούνται. Δεν έχουν όμως όλοι τις ίδιες δυνατότητες είτε οικονομικές είτε χρονικής ευελιξίας ή και από άποψη γνώσεων. Και δεν (θα έπρεπε να) αποτελεί η αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής θέμα ατομικής ευθύνης κάθε γονιού ξεχωριστά, αλλά ζήτημα κεντρικής αντιμετώπισης από την πολιτεία, που είναι αναγκαίο να παρέμβει και να βρει λύση. Κυρίως, όταν μιλάμε για ένα σχολείο που ακόμα και σε συνθήκες απόλυτης κανονικότητας «παράγει» λειτουργικά αναλφάβητους μαθητές και εισακτέους σε πανεπιστήμια με γραπτά κάτω της μονάδας.
Η συζήτηση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Στην Ιταλία έχει ήδη ανακοινωθεί παράταση της σχολικής χρονιάς μέχρι τον Ιούλιο, ενώ στη Γερμανία άνοιξε συζήτηση για παράταση της σχολικής χρονιάς μέχρι τα Χριστούγεννα. Η ανησυχία για συσσώρευση μαθησιακής υστέρησης στα παιδιά διαρκώς μεγαλώνει και αναζητούνται άμεσες λύσεις.
