Θα έφτανε η στιγμή. Αργά ή γρήγορα, θα έφτανε η στιγμή που το #ΜeΤoo θα φορτωνόταν με παράταιρες ψυχοκοινωνικές αποσκευές – ιδιωτικά μίση και δημόσια απωθημένα. Κάποιοι θα δοκίμαζαν να υποκλέψουν λίγη από την ορμή των καταγγελιών, για να γεμίσουν το ρεζερβουάρ των δικών τους σκοπιμοτήτων.
Θα ερχόταν, επίσης, η στιγμή που ο ρομαντισμός της προόδου θα προσέκρουε σε ένα αντι-κίνημα. Συνέβη παντού. Το αίτημα χειραφέτησης των θυμάτων της πατριαρχίας και οι κανονιστικές του αξιώσεις θα προκαλούσαν μαζική ανασφάλεια και εντέλει αντεπίθεση των ευνοημένων της παλαιάς και τώρα κλυδωνιζόμενης κουλτούρας. Αντανακλαστικά, θα εμφανιζόταν κι εδώ ένα κίνημα ανδρικής αυτοθυματοποίησης.
Το ελληνικό #ΜeΤoo βρέθηκε πολύ νωρίς αντιμέτωπο με αμφοτέρους τους κινδύνους. Στην πρόοδο μπορεί να αργήσαμε, αλλά οι επιδόσεις μας στην πολιτική κατάχρηση και στην οπισθοδρομική αντίδραση ήταν σχεδόν ακαριαίες.
Το αρχικό αίτημα υποσκελίστηκε από την τρολοφωνία της πολιτικής σκανδαλοθηρίας. Και, ταυτόχρονα, η συζήτηση συρρικνώθηκε παραπλανητικά στο θέατρο και –υπόρρητα– την ομοφυλοφιλία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι τη δημόσια συζήτηση για το θέμα την καθοδηγεί πλέον το ντελίριο εχθροπάθειας διά του οποίου ο διαπρεπέστερος των τηλεδικηγόρων συντηρεί τον εθισμό του στη δημοσιότητα.
Το ίδιο γρήγορα εμφανίστηκε και η τρίτη πληγή του #ΜeΤoo – η εσωτερική. Εδώ, όπως και αλλού, ένας κλάδος των θιασωτών του κινήματος κατέληξε να το υπονομεύει. Πώς; Με την ασύστολη εξάπλωση. Διευρύνοντας τόσο τον ορισμό της κακοποίησης, ώστε να περιλαμβάνει και όλες τις «προσβολές»· ώστε η «προσβολή» να ορίζεται και να τιμωρείται με απλή δήλωση του προσβεβλημένου.
Η απομάκρυνση του Στάθη Λιβαθινού από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, χωρίς επίκληση συγκεκριμένων πράξεων στο σκεπτικό της, μοιάζει με το πρώτο σύμπτωμα αυτοϋπονομευτικής υπερβολής. Χωρίς να έχει κατηγορηθεί για κάτι ποινικά αξιόλογο, ο σκηνοθέτης κατατάσσεται στην ίδια σειρά κοινωνικής κατακραυγής, όπου είχαν πριν από αυτόν οδηγηθεί οι κατηγορούμενοι για σαδισμό, ασέλγειες και βιασμό. Κατασκευάζεται έτσι μια παραποινική κλίμακα, βάσει της οποία το σεξουαλικό έγκλημα «βαθμολογείται» ως ο υπερθετικός της αγένειας. Το προσβλητικό διδακτικό ύφος τιμωρείται σαν ήπιος, μη σωματικός βιασμός.
Ο ηθικολογικός επεκτατισμός, που επιτρέπει να αναθεματίζονται όλες οι δυσάρεστες συμπεριφορές ως «κακοποιητικές», δικαιολογείται από κάποιους ως «πολιτισμική υπερδιόρθωση». Ο χειραφετητικός σκοπός αγιάζει τα μέσα εξιλασμού της αγέλης.
Το πρόβλημα, όμως, με την «υπερδιόρθωση» –και κάθε υπερορθότητα– δεν είναι μόνο τα μεμονωμένα θύματά της. Είναι και η απλή, αναγκαία διόρθωση που στέλνεται αδιάβαστη στα σαγόνια της συντηρητικής υπεραντίδρασης.
