Το πρόβλημα καθήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό: δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές, με την κυβέρνηση να μην έχει κάνει ακριβώς περίπατο, αλλά μια θητεία με δύσκολα προβλήματα και απαιτητικές καταστάσεις σε οικονομία, εθνικά θέματα, υγειονομική κρίση, φυσικές καταστροφές, η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να αδυνατεί να καρπωθεί έστω και ελάχιστη φθορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται καθηλωμένος δημοσκοπικά, καταγράφοντας ακόμη και απώλειες σε σχέση με την εκλογική επίδοσή του. Είναι θέμα ηγεσίας; Κατά κοινή ομολογία, το εκλογικό άλμα που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015 ήταν σε σημαντικό βαθμό προσωπικό επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα, που κατάφερε να πείσει ότι ο ίδιος προσωπικά θα μπορούσε να στρίψει το τιμόνι της χώρας έξω από τον δύσκολο δρόμο των μνημονίων με σχεδόν μαγικό τρόπο. Η υπογραφή του στο τρίτο μνημόνιο έβαλε τέλος στις ψευδαισθήσεις.
Και εκεί εδραιώνεται ένα μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και αν προτείνει ιδανικές εναλλακτικές λύσεις για όσα δύσκολα βιώνουμε σήμερα, η κυβερνητική θητεία του, που ήταν «μία από τα ίδια» στα μείζονος σημασίας, καθιστά μη πειστικό τον λόγο του. Με αφορμή την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, αλλά και μια σειρά από άλλα θέματα, όπως το νομοσχέδιο για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να επιστρέφει στις καταβολές του 3%, σε λόγο διχαστικό, σε κινηματικές προτροπές για απείθεια στην πράξη. Κάπως έτσι, ο πολιτικός λόγος στελεχών του εκφεύγει από την όποια ορθότητα επιβάλλει ο χαρακτηρισμός «κόμμα εξουσίας» και επιστρέφει στις καταβολές του «κόμματος διαμαρτυρίας». Η με σχεδόν 24 ώρες κομματική δήλωση αποδοκιμασίας της αναφοράς του Θοδωρή Δρίτσα στη «17 Νοέμβρη» δείχνει την αμηχανία απέναντι σε ένα επιχείρημα που επί δεκαετίες κυριάρχησε στον δημόσιο λόγο, λειτουργώντας σχεδόν απαλλακτικά για την τρομοκρατική δράση και επιτρέποντας τη μακροβιότητα του ελληνικού τρομοκρατικού φαινομένου, μοναδικού στην Ευρώπη. Και η αποδοκιμασία ήρθε προφανώς διότι, στη ζυγαριά κέρδους – απωλειών, μετρήθηκε η ζημιά που προκαλεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην εικόνα του προς τον μεσαίο χώρο –η διεκδίκηση του οποίου είναι ζωτική– το να αιωρείται ότι φλερτάρει με τέτοιες ιδέες.
Εχοντας κερδίσει την εξουσία ως ένα κίνημα διαμαρτυρίας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπροστά στην αδυναμία να βρει άλλον τρόπο ανάκτησης πολιτικής δυναμικής απέναντι στην κυβέρνηση, δείχνει να γοητεύεται από την ιδέα αναβίωσης μιας κατάστασης εκρηκτικής, σαν εκείνη που επικράτησε στη χώρα κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια και έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Και η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για μια τέτοια εξέλιξη. Αλλωστε, το «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» δείχνει να θέλγει εκ νέου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που εναγωνίως αναζητεί διέξοδο από τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες του πολιτικού λόγου. Οι αντιδράσεις στην αναφορά Δρίτσα δείχνουν ότι η άσκηση πολιτικής σε αυτό το πεδίο κινείται σε πολύ λεπτή γραμμή και, αντί για επιτυχία, μπορεί να προκύψει καταβαράθρωση.
