Αν η δήλωση του κ. Θοδωρή Δρίτσα («κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη δράση αυτών των οργανώσεων», διότι «εγώ μπορώ να καταλάβω ότι η δεξιά παράταξη έχει θύματα από τη δράση του Δημήτρη Κουφοντίνα») δεν έχει τα πολιτικά χαρακτηριστικά, που κάποιοι «σκοτεινοί αντισυριζαϊκοί κύκλοι εφηύραν», τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η μόνη εξήγηση που απομένει είναι ότι ο κ. Δρίτσας εκφράζει τον μέσο Ελληνα, που λέει «μακριά από τον κ… κι όπου θέλει ας είναι». Και αυτός είναι σοβαρότερος λόγος αποπομπής του από ένα κόμμα που θέλει να εκφράζει την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και όλα τα λυρικά συμπαρομαρτούντα.
Οι ιδεολογικές αντιφάσεις που δεν επιλύονται, τα πολιτικά ζητήματα που μπαίνουν κάτω από το χαλί έχουν την τάση να εκδικούνται. Επανεμφανίζονται εκεί που ουδείς τα περιμένει. Αυτό ισχύει και με την τρομοκρατία, που κάποιοι συνεχίζουν να την ευφημίζουν ως «ένοπλο αγώνα». Η αντίφαση που μπήκε κάτω από το χαλί εμφανίστηκε ανάγλυφη πριν από είκοσι χρόνια, όταν εξαρθρωνόταν το άγος της Μεταπολίτευσης, μια συμμορία δολοφόνων που είχε στο όνομά της την αγνή εξέγερση κάποιων παιδιών. Τότε οι σοφιστείες ήταν πιο τρανταχτές από τις σημερινές ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2002, λοιπόν, πολλοί εξ ευωνύμων ανησυχούσαν ότι η επιχείρηση εξάρθρωσης της τρομοκρατίας θα ήταν «μια επιχείρηση ενοχοποίησης της Αριστεράς». Το πρώτο πράγμα που έκανε, όταν παραδόθηκε ο κ. Δημήτρης Κουφοντίνας, ήταν να ενοχοποιήσει την Αριστερά. Ανακοίνωσε ότι η δράση της οργάνωσης (27 δολοφονίες, συν ληστείες, συν τραυματισμοί) διαπνεόταν από «σοσιαλιστικά ιδεώδη». Πλην του Λεωνίδα Κύρκου, ουδείς από τους ανησυχούντες για τη «σπίλωση της Αριστεράς» τον κατακεραύνωσε. Αντιθέτως, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας για να θεωρηθούν τα εγκλήματα της «17 Νοέμβρη» «πολιτικά». Γράφαμε τότε: «Αν δεχθούμε ότι τα εγκλήματα της 17Ν είναι πολιτικά, τότε πρέπει να αναζητήσουμε και την πολιτική πλατφόρμα με βάση την οποία έγιναν. Επειδή είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Κουφοντίνας δολοφονούσε για χάρη των ιδεωδών του κόμματος Αβραμόπουλου, πρέπει να δεχθούμε ότι η 17Ν δολοφονούσε με βάση τα αριστερά ιδεώδη. Aρα… ενοχοποιείται η Αριστερά» («Περί εγκλημάτων και πολιτικής», 23.9.2002).
Αυτή η αμφιθυμία στοιχειώνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτήν εκστόμισε –με αφελή ομολογουμένως τρόπο– ο κ. Δρίτσας. Στην Αριστερά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα ζητήματα της βίας, της τρομοκρατίας ή της κατ’ ευφημισμόν «ένοπλης πάλης».
Λέμε, σε αντίθεση με τη Δεξιά, διότι ήταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς ο οποίος ως πρωθυπουργός ξεκίνησε να ξεριζώσει το άλλο καρκίνωμα της Δημοκρατίας, που επίσης «δεν τρομοκρατούσε κανέναν» πλην μελαψών και αριστερών. Και ο κ. Σαμαράς δεν ανήκει στον κεντρώο, μετριοπαθή, φιλελεύθερο χώρο της Ν.Δ.
Διαβάστε επίσης:
• Θοδωρής Δρίτσας: Τρόμος
• Η Αριστερά, ο αχταρμάς και «ολαρία, ολαρά»
