Η υπόθεση ξεκίνησε από τον ξυλοδαρμό στην πλατεία Νέας Σμύρνης. Αντιεπαγγελματική συμπεριφορά ενός αστυνομικού, για την οποία τιμωρήθηκε. Η αντιπολίτευση άδραξε την ευκαιρία. Ηρθε η στιγμή για να τρομοκρατήσει την κυβέρνηση. Ζήτησε την παραίτηση της εβδομάδας και οργάνωσε συλλαλητήριο για την καταγγελία της αστυνομικής βίας. Μαζεύτηκαν οι δύο χιλιάδες μεταφερόμενοι, οι διάφοροι παρατρεχάμενοι αλληλέγγυοι, Ρουβίκωνες και λοιποί κουκουλοφόροι. Ηρθαν και τα παιδιά των ομάδων που, επειδή τα γήπεδα είναι κλειστά στο κοινό, πάσχουν από στερητικό σύνδρομο. Θα μου πείτε πού είναι το πρόβλημα. Το 2011 μούντζωναν τη Βουλή παρέα με τους χρυσαυγίτες. Τώρα αυτοί είναι φυλακή και το κενό το καλύπτουν οι χουλιγκάνοι. Από πίσω και η κυρά του χαζο-ΚΙΝΑΛ, που ως συνήθως δεν κατάλαβε τι παίζεται. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κινητοποίησης ήταν η απόπειρα δολοφονίας ενός αστυνομικού που έπεσε στα χέρια των χουλιγκάνων.
«Η βία φέρνει βία» ήταν οι τίτλοι των εφημερίδων τους την επομένη. Γενική δοκιμή για όσα θέλουν να κάνουν αν, ο μη γένοιτο, πεθάνει ο απεργός. Μάλλον δεν προμηνύει μεγάλη επιτυχία στα ταμεία. Η κοινωνία την οποίαν επικαλούνται όχι μόνον δεν τους συμπαραστέκεται, αλλά δεν δείχνει και να αγχώνεται. Αλλα την αγχώνουν, ο κορωνοϊός, το φάσμα μιας νέας οικονομικής κατάρρευσης. Αυτούς τους έχουν συνηθίσει. Την κοινοτοπία του κακού εμείς καταφέραμε να την κάνουμε κοινοτοπία των μολότοφ.
Τις προάλλες, ο Νίκος Αλιβιζάτος παρουσίασε το πόρισμα της άτυπης επιτροπής του. Αποδίδει τις παρατυπίες των αστυνομικών στην ατιμωρησία τους. Πολύ ωραία. Μήπως χρειαζόμαστε και μια επιτροπή για να εξετάσει την εγκληματική δράση των μολότοφ; Τιμωρήθηκαν οι εμπρηστές του Πολυτεχνείου; Τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι της Μαρφίν; Μήπως η δράση των συμμοριών αντέχει μες στον χρόνο εξαιτίας της ατιμωρησίας της; Μήπως η ασυλία που απολαμβάνουν οι διάφοροι συμμορίτες ευθύνεται για το γεγονός ότι περιοχές ολόκληρες της επικράτειας επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους; Οπως οι Ρομά (πρώην τσιγγάνοι ή γύφτοι) στο Ζεφύρι;
Επικίνδυνο πράγμα η ευήθεια. Ειδικά όταν έχει να κάνει με την ενημέρωση. Μια ενημέρωση που, εξαιτίας της έλλειψης παιδείας και της τεμπελιάς όσων την υπηρετούν, αρκείται στα στερεότυπα. Και το στερεότυπο των μολότοφ είναι ότι συγκρούονται με την αστυνομία. Λες και η αστυνομία είναι κάποια ιδιαίτερη ανθρώπινη φυλή. Η αστυνομία είναι θεσμός της δημοκρατίας. Οταν επιτίθενται στην αστυνομία, επιτίθενται στη δημοκρατία.
Εχω αναμνήσεις από τη δικτατορία και ξέρω πολύ καλά τι θα πει αυθαιρεσία του ενστόλου. Εχω όμως ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στη δημοκρατική μεταπολίτευση και ξέρω πώς λειτουργεί η δύναμη της μυθοπλασίας, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με μια συλλογική συνείδηση που την ξεβολεύει η πραγματικότητα της ζωής της. Και για να την αντιμετωπίσει οχυρώνεται πίσω από τους μύθους της. Κι ένας από τους μύθους της δημοκρατίας μας είναι η αστυνομοκρατία. Επειδή έχω ζήσει κοντά δέκα χρόνια στη Γαλλία, όταν το ακούω αυτό μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Ας σου πει αστυνομικός «έλα στο τμήμα για εξακρίβωση» και ας του απαντήσεις «με ποιο δικαίωμα;», έτσι από περιέργεια για να δεις τη συνέχεια. Η Γαλλία, αν δεν κάνω λάθος, είναι δημοκρατία.
Διαβάστε επίσης:
• Όχι εμφύλιος, αλλά συμμοριτοπόλεμος
Το δικαίωμα στη μολότοφ δεν είναι κοινωνικό αίτημα. Δεν περιμένω από τον προγλωσσικό χουλιγκάνο ή τον βλαμμένο Ρουβίκωνα να το αντιληφθεί. Θα περίμενα ενδεχομένως να το αντιληφθεί η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι η ελληνική κοινωνία δεν καίγεται για τον Κουφοντίνα. Ούτε ότι ο Ελληνας γονιός που μάτωσε για να στείλει το παιδί του στο πανεπιστήμιο αδιαφορεί για τους καταληψίες και τις κουρελούδες τους. Ούτε ότι ο νοικοκυραίος που ψήφισε τη Ν.Δ. για αποτελεσματικότερη αστυνόμευση της καθημερινότητάς του φοβάται την αστυνομοκρατία. Και αν δεν φωνάζει είναι επειδή δεν θέλει, ή δεν ξέρει να φωνάξει.
Η Ελλάδα δεν είναι διχασμένη. Για σκεφθείτε την Ιστορία. Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια περισσότερο ενωμένοι απ’ όσο ήμασταν το ’46-’49, χωρίς τον Διχασμό του 1915. Και για να πάμε παραπίσω, χωρίς την αγανάκτηση για τον Οθωνα και τη Βαυαροκρατία του, χωρίς τα εμφύλια πάθη που υπονόμευσαν την ορμή της Επανάστασης. Ολ’ αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Μας μένει μόνον η εκφυλισμένη κλεφτουριά με τις μολότοφ. Οσοι πολιτικοί τούς υποστηρίζουν κραδαίνουν το σκιάχτρο του «εμφυλίου». Ευφημισμός για τον συμμοριτοπόλεμο στον οποίο επενδύουν την επιβίωσή τους.
Αυτά που ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα, ενδεχομένως και την επομένη, είναι οι σπασμοί ενός κατεστραμμένου σώματος. Οταν επενδύεις την πολιτική σου ύπαρξη στον Κουφοντίνα σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει το όριο της απελπισίας. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Απλώς σκέφτομαι τους αστυνομικούς αυτές τις μέρες. Εννοείται πως είμαι με το μέρος τους. Και ας μην μπορώ να προσφέρω παρά μόνο λέξεις συμπαράστασης στο έργο τους.
