Παλιότερα ο εχθρός ήταν ο καναπές. Πίσω από την έκκληση «να σηκωθούν οι άνθρωποι από τους καναπέδες» υπήρχε κι ένας αδιόρατος ψόγος. Οσοι δεν μετείχαν στην «επαναστατική μέθεξη» της «Προόδου» ήταν ασπόνδυλα όντα, που προτιμούσαν την προσωπική ραστώνη, από τον συλλογικό αγώνα στους δρόμους.
Βεβαίως, ουδείς εξήγησε στα παιδιά τι να κάνουν αν σηκωθούν από τον καναπέ, τους όρους δηλαδή της διεκδίκησης και πώς ξεχωρίζει η πολιτική από τον χουλιγκανισμό. Το αποτέλεσμα φάνηκε τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 2008. Φάνηκε και στην κρίση του 2010, η οποία επίσης σήκωσε πολλούς από τον καναπέ. Δεν βγήκαν όλοι στις Πλατείες με τους όρους που φανταζόταν η «Πρόοδος». Κάποιοι φόρεσαν τα μαύρα κι άρχισαν να μαχαιρώνουν μελαψούς.
Μετά ξεκίνησε ο πόλεμος κατά των «νοικοκυραίων». «Να τελειώνουμε με τους κυρ Παντελήδες» καλούσαν τα αριστερής κοπής blog, εμπνευσμένα από ένα τραγούδι του Πάνου Τζαβέλλα: «Εντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή, έχεις κατάστημα κάπου στη γη, πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά, πολλά λεφτά…». Οι μικρομεσαίοι βαφτίστηκαν «πρωτομαγιά του φασισμού» και η συλλογική τους τιμωρία μετά τον φόνο του Ζακ Κωστόπουλου περιλάμβανε καταστροφές καταστημάτων.
Κατόπιν ξεκίνησε ο χλευασμός των «άριστων». Οποιοσδήποτε είχε μάθει δύο γράμματα παραπάνω κολλούσε τη ρετσινιά, κατά το ρηθέν του πατέρα του κινήματος κ. Αριστείδη Μπαλτά. Ο στόχος της κακιστοκρατίας ήταν ένα αμάλγαμα κοινωνικού φθόνου, πολιτικών αναλύσεων καφενείου στα Εξάρχεια.
Τον τελευταίο καιρό, εχθροί είναι οι «ισαποστάκηδες», όσοι δηλαδή φρικιούν και από τη βίαιη αστυνομική αυθαιρεσία και από τη βία των μπάχαλων. Ο «ισαποστακισμός» είναι προϊόν της θεωρίας «ή εμείς ή αυτοί» και ζητάει από τους ανθρώπους να ανησυχούν μόνο για τους τραμπουκισμούς των ανθρώπων με στολή και όχι όσων ανήκουν στο γνωστό «οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς» που έλεγε και η Ροσάνα Ροσάντα. Οι τελευταίοι, αν δεν είναι ημιπιτσιρικάδες 40 χρόνων, έχουν (εξ ορισμού) «ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου». Σε αυτούς προσθέστε τους μετριοπαθείς που κατά έναν περίεργο τρόπο ανήκουν στο «ακραίο κέντρο» (!), τους αστυνομικούς που είναι «γουρούνια δολοφόνοι», τους δημοσιογράφους που είναι «αλήτες ρουφιάνοι» κ.ά. Πολλούς άλλους…
Είναι πολλά τα γινάτια που έχει ο «χώρος», ένα μόρφωμα που επεκτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και αριστερότερα. Γενικώς δεν υπάρχει τάξη που το «Κίνημα» δεν έχει βάλει στο στόχαστρο. Πλην ίσως των ρεμπεσκέδων, που οραματίζονται «ένα καλύτερο μέλλον» αραχτοί πέριξ της γνωστής πλατείας.
Στην πολιτική, έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός του Καναδά Μπράιαν Μαλρόνεϊ, «χρειάζεσαι φίλους, αλλά χρειάζεσαι και τουλάχιστον έναν εχθρό». Δεν διευκρίνισε όμως πόσους, με αποτέλεσμα να χαθεί η Αριστερά στο μέτρημα.
