Ποιο παρελθόν εξοστράκισε πρωινιάτικα στις οθόνες αυτά τα θραύσματα; Πώς έφθασαν οι τηλεοράσεις να δείχνουν πλάνα με υπερηχογραφήματα πάνω από τίτλους για αμβλώσεις;
Αυτός ο ρετρό περισπασμός από την πνιγηρή επικαιρότητα της πανδημίας ήταν το αποτέλεσμα της ψήφου του Στέλιου Κυμπουρόπουλου – μιας ψήφου που ο ίδιος έδειξε ότι δεν είναι σε θέση ούτε να δικαιολογήσει ούτε να αποκηρύξει. Από τη μία δήλωνε πίστη στο δικαίωμα των γυναικών να διαθέτουν το σώμα τους· και από την άλλη, επαναλάμβανε τον πιο διαδεδομένο ισχυρισμό των αρνητών του δικαιώματος – για την ανάγκη σεβασμού των «δικαιωμάτων» του εμβρύου.
Το απορριφθέν ψήφισμα που ο Κυμπουρόπουλος στήριξε με την ψήφο του δεν εκπορευόταν από την ανθρωπιστική αφέλεια με την οποία ο ίδιος δοκίμασε εκ των υστέρων να το απενοχοποιήσει. Το προώθησε στην Eυρωβουλή το κυβερνών κόμμα της Πολωνίας, που έχει προκαλέσει εσωτερική και πανευρωπαϊκή κατακραυγή για την πρόσφατη απόφασή του σχεδόν να απαγορεύσει τις αμβλώσεις.
Το γεγονός ότι ο ευρωβουλευτής αψήφησε τα πολιτικά συμφραζόμενα της ψήφου του –περνώντας απαρατήρητος από τα χαλαρότατα μέχρι ανυπαρξίας φίλτρα κομματικής στοίχισης– δεν δικαιολογεί, πάντως, τη φόρα που πήρε (πάλι) η διαδικτυακή χιονοστιβάδα. Δεν δικαιολογεί τον επαναστατικό οίστρο που εκδηλώθηκε τόσο δραματικά, σαν να κινδύνευε η Ελλάδα να γίνει Πολωνία.
Διαβάστε επίσης:
• Τι απαντά ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος για την ψήφο κατά των αμβλώσεων
Θα έλεγε κανείς το αντίθετο: ότι, παρά την αναμάσηση του «Ιράν γίναμε», το πολιτικό ατύχημα Κυμπουρόπουλου καρποφόρησε, εκμαιεύοντας την πιο κατηγορηματική ομολογία πίστεως από το κόμμα του. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι Ιράν, αλλά την ίδια ημέρα που σηκωνόταν το κύμα της αχρείαστης αυτολύπησης αποκτούσε κιόλας μια επιτροπή για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, με εχέγγυο την καθοδήγηση του πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Η ηγεσία του κόμματος του Κυμπουρόπουλου έδειχνε έτσι ότι οι μεταρρυθμιστικές της προθέσεις δεν εξαντλούνται στους συμβολισμούς διακεκριμένων διορισμών. Αν οι προθέσεις αυτές τελεσφορήσουν, θα έχει επιβεβαιωθεί ξανά το αξίωμα «Νίξον στην Κίνα»: αυτό που δεν «πρόλαβαν» οι επισπεύδοντες της προοδευτικής ατζέντας, έρχονται να το εφαρμόσουν οι κατά την ετικέτα συντηρητικοί.
Δεν θα δειλιάσει η κυβέρνηση όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τη δυσαρέσκεια της παραδοσιακής εκλογικής της βάσης; Η απάντηση που έδινε διαπρεπής εκπρόσωπος αυτού του ακροατηρίου ήταν κυνική, αλλά όχι αστήρικτη: όσο οι επιδόσεις της στο μεταναστευτικό και στην ασφάλεια είναι ικανοποιητικές για τα δεξιά γούστα, η κυβέρνηση έχει την πολυτέλεια του δικαιωματισμού. Μπορεί να υποκλέψει τα προτάγματα του αντιπάλου χωρίς να φοβάται ότι θα αποξενώσει την πελατεία της.
