Δεν έχω ψαρέψει ποτέ. Προτιμώ να κολυμπώ στην επιφάνεια της θάλασσας παρά να παρενοχλώ τον πληθυσμό του βυθού της. Και λυπάμαι τα ψάρια. Κρίνοντας όμως από τον θριαμβευτικό τόνο με τον οποίον ανακοίνωσε η κυβέρνηση ότι επιτρέπεται το ψάρεμα και τον ενθουσιασμό που ξεσήκωσε σε σημαντική μερίδα συμπολιτών μας, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να το δοκιμάσω. Για να προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις κάτι θα αξίζει, δεν μπορεί. Στο κάτω κάτω, αν και μεγαλώνω, δεν έχω εγκαταλείψει τις προσπάθειες να αναζητώ νέες συγκινήσεις. Είναι, επίσης, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναθεωρήσω ορισμένες απολαύσεις που τις θεωρούσα έως τώρα απαραίτητες και δεδομένες. Οπως το διάβασμα. Για να αποφασίσουν οι επιδημιολόγοι να επιτρέψουν το ψάρεμα και να κρατήσουν τα βιβλιοπωλεία κλειστά, κάτι θέλουν να μου πουν, σκέφτηκα. Θα μου πείτε ότι έχω ένα απόθεμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη μου που δεν θα προλάβω να εξαντλήσω ακόμη και αν ξεπεράσω δύο φορές το προσδόκιμο. Είναι όμως η διαστροφή του αναγνώστη. Οσα βιβλία και αν έχει, χρειάζεται να πάει στο βιβλιοπωλείο για να πάρει καινούργια. Οι επιστήμονες θέλουν να μου πουν ότι το ψάρεμα είναι σημαντικότερο από το διάβασμα.
Το έχω ξαναγράψει. Αν από όλα τα εμπορικά καταστήματα άνοιγαν τα βιβλιοπωλεία, το συμβολικό όφελος θα ήταν πολλαπλάσιο του υγειονομικού κόστους. Συνωστισμός σε βιβλιοπωλείο, αν εξαιρέσουμε την παραμονή των Χριστουγέννων, είναι σαν το παλιό ανέκδοτο με τον Αλβανό τουρίστα. Η πολιτεία είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξει ότι θεωρεί το βιβλίο είδος πρώτης ανάγκης. Ακόμη και αν είμαι βέβαιος ότι στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί περισσότεροι ερασιτέχνες ψαράδες από όσοι αναγνώστες, βαραίνει ο συμβολισμός. Ο Μακρόν το κατάλαβε. Στη Γαλλία το βιβλίο είναι όντως βαριά βιομηχανία. Σε εμάς είναι ο «πολιτισμός» και από τη στιγμή που του έχουμε προσφέρει ολόκληρο υπουργείο καλά θα κάνει να μας αφήσει στην ησυχία μας.
Η φωτογραφία από την εφημερία του Ευαγγελισμού είναι εφιαλτική. Ουρά από ασθενοφόρα, σαν να περιμένουν να μπουν στο πλοίο για την Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο. Βλέποντάς τη, λες ότι η μόνη λύση είναι να σταματήσει οποιαδήποτε δραστηριότητα ή κίνηση. Κοινώς, η κοινωνική και οικονομική ζωή. Και γι’ αυτό χρειάζεται η πολιτική. Για να επιλέξει το έστω έλασσον που χρειάζεται η κοινωνική ζωή χωρίς να βλάψει το μείζον, τον περιορισμό της πανδημίας. Και για να σοβαρευτούμε. Η απελευθέρωση του ερασιτεχνικού ψαρέματος είναι συμβολική χειρονομία με ψυχολογικό αντίκρισμα. Οπως θα ήταν και το άνοιγμα των βιβλιοπωλείων. Οι επιδημιολόγοι επέλεξαν την πρώτη. Η κυβέρνηση ακολούθησε. Ως εκ τούτου, δηλώ υπευθύνως ότι για ψάρεμα δεν πρόκειται να πάω.
