Ο Κωνσταντίνος Κριμπάς κατ’ αρχήν ήταν επιστήμονας. Υπηρέτησε την επιστήμη του, τη βιολογία και τη γενετική, σε όλη του τη ζωή με την έρευνα, τη διδασκαλία και τη συγγραφή. Τα δύο τελευταία του έργα είναι αφιερωμένα στον Δαρβίνο. «Ο δαρβινισμός και η ιστορία του ως τις μέρες μας» το 2009 και «Ο δαρβινισμός στην Ελλάδα» το 2018. Η θεωρία της εξέλιξης δεν ήταν απλώς το πεδίο των ερευνών του και το υλικό της διδασκαλίας του. Ηταν η ραχοκοκαλιά της σκέψης του, ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόταν τον κόσμο, το φιλοσοφικό του «κατ’ αρχήν». Ηταν ορθολογιστής με την πιο καθαρή σημασία του όρου. Πίστευε ότι ο ορθός λόγος δεν ήταν μόνον το μεγάλο όπλο της επιστήμης, αλλά και το πιο αποτελεσματικό εργαλείο της ίδιας της ζωής. Οσο και αν αφοσιώθηκε στην έρευνα και στη διδασκαλία, πρώτα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και μετά στο ΕΚΠΑ, η ευρύτητα της καλλιέργειάς του, ακόμη και η αγάπη του για τη λογοτεχνία τού επέτρεπαν να αξιοποιήσει την οξύνοιά του για να σταθεί απέναντι στους καιρούς. Και στάθηκε με ειλικρίνεια, ευθύτητα και αξιοπρέπεια, τιμώντας με τη στάση του τον ρόλο του «πνευματικού ανθρώπου». Σπάνιο είδος στις μέρες μας, όπου οι λεγόμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» μιλούν πολύ για να καλύψουν την ένδειά τους. Ανήκε σε αυτή την αριστοκρατική μειονότητα των διανοουμένων που έχουν εμπιστοσύνη στο έργο τους και δεν αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους υπηρετώντας καιροσκοπικά τη δημοσιότητα.
Είχα την τύχη να τον γνωρίζω. Την ακόμη μεγαλύτερη τύχη να με θεωρεί φίλο του, παρά τη διαφορά ηλικίας. Μου θύμιζε πάντα αυτό που είχε πει κάποτε ο Χορν, ότι δεν καταδέχθηκε ποτέ να φορέσει τη στολή του ηθοποιού, να παριστάνει δηλαδή ότι είναι κάτι διαφορετικό. Ο Κριμπάς δεν καταδέχθηκε ποτέ να φορέσει τη στολή του διανοούμενου. Δεν θυμάμαι ποτέ να έπληξα μαζί του ή να αισθάνθηκα πως χάνω τον χρόνο μου. Ετοιμόλογος, με ιδιόρρυθμο χιούμορ, ήταν αξιοζήλευτος συνομιλητής. Ενας από αυτούς που όταν τους έχεις απέναντί σου προσέχεις να μην πεις ανοησίες, διότι δεν θα περάσουν απαρατήρητες. Τον θαύμαζα για τον τρόπο που γερνούσε. Διατηρώντας την οξύνοιά του, το χιούμορ του και βέβαια, τον ακούραστο ορθολογισμό του.
Για το σημαντικό επιστημονικό του έργο θα μιλήσουν άλλοι, αρμοδιότεροι. Εγώ απλώς θέλω να καταγράψω την ποιότητα του πνεύματός του. Αυτή την πολύτιμη αξία που γίνεται όλο και πιο σπάνια. Το μοναδικό αντίδοτο στη μετριοκρατία, που απειλεί την ύπαρξή μας πανταχόθεν. Και αυτές τις μέρες που ο θάνατός του είναι ακόμη πρόσφατος –πέθανε στις 5 Απριλίου– σκέφτομαι πως η σημερινή Ελλάδα πάσχει από την έλλειψη αυτής της πνευματικής αριστοκρατίας που εκπροσωπούσε ο Κωνσταντίνος Κριμπάς.
