Είχα πάντα μια απορία. Πώς ο Μανόλης Κορρές, από το 1975 που άρχισε να φροντίζει την Ακρόπολη, δεν είχε δεχθεί τις οφειλόμενες επιθέσεις. Πώς ο σεβασμός και ο θαυμασμός που ενέπνεε όχι μόνον παρ’ ημίν αλλά και στη διεθνή κοινότητα των αρχαιολόγων, δεν είχε προκαλέσει τον συναδελφικό φθόνο και τον χόλο του όχλου των δημοσιολογούντων. Θα μου πείτε δεν συνέτρεχαν πολιτικοί λόγοι. Η Ακρόπολη δεν αφορούσε την Αριστερά παρά μόνον για να αναρτά κουρέλια διαμαρτυρίας και να συμπαρίσταται στις απεργίες των αρχαιοφυλάκων. Πώς είναι δυνατόν να άφηναν στην ησυχία του έναν αρχιτέκτονα – αναστηλωτή που το όνομά του είχε ταυτιστεί με ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του πολιτισμού μας; Πώς ξέφυγε από την ελληνική ψυχή έτοιμη να κατακρίνει, να κακολογήσει, όποιον ξεχωρίσει από τη μετριότητα που την κάνει να αισθάνεται ασφαλής; Υποθέτω βέβαια ότι στα παρασκήνια θα πέρασε πολλά. Δεν είναι εύκολο να μπορείς να συνεχίσεις το έργο σου αντιμετωπίζοντας τα τρωκτικά της γραφειοκρατίας. Πρόσφατα έμαθα ότι κατάφερε επιτέλους να γίνει καθηγητής μετά τα πενήντα του. Αλήθεια η κ. Φωτίου σε ποια ηλικία πήρε τον τίτλο; Ηρεμα ρωτάω.
⇒ Διαβάστε επίσης: Μανόλης Κορρές για Ακρόπολη: «Το αποτέλεσμα με ικανοποιεί απολύτως»
Η Ελλάδα όμως ποτέ δεν πεθαίνει. Αυτή η αθάνατη Ελλάδα που ξυπνάει κάθε πρωί με μιαν άποψη και κοιμάται με μιαν άλλη, που απεχθάνεται την επιτυχία και φθονεί την αυθεντία. Ο Μανόλης Κορρές έγινε στόχος επιθέσεων που επιδιώκουν να τον απαξιώσουν. Αφορμή μια διαδρομή πρόσβασης στον Παρθενώνα. «Τσιμεντώνει την Ακρόπολη», φώναξαν οι ευαίσθητοι αισθητές στο όνομα του πνεύματος. Ανάμεσά τους μερικοί αρχαιολόγοι, μερικοί εκπρόσωποι αυτής της περίεργης πανίδας που ακούει στο όνομα «εικαστικός» και οι φλύαροι παρατρεχάμενοί τους. Από τους αρχαιολόγους ξεχωρίζω τον κ. Ντούμα. Είναι άξιος ανασκαφέας της Θήρας πλην όμως δεν είναι αναστηλωτής. Απ’ τους εικαστικούς ξεχωρίζω μια κυρία η οποία θρηνεί τη «σωματικότητα του βράχου» που κατέστρεψε η διαδρομή των διακοσίων μέτρων. Την λοιπή μπουρδολογία την παραλείπω χάριν οικονομίας. Και πάνω απ’ όλους αυτούς, η μουσούδα της Αριστεράς η οποία έσπευσε να πολιτικοποιήσει τα νεύρα της μετριότητας.
Τα ψέματα πάνε κι έρχονται. Τσιμέντο βαφτίζεται η τεχνητή λίθος. Μη αναστρέψιμο έργο καταγγέλλεται ενώ έχει τοποθετηθεί προστατευτική μεμβράνη ανάμεσα στο υλικό της διαδρομής και τον βράχο που μπορεί να το ξηλώσει ανά πάσα στιγμή. Φωτογραφίες με ευρυγώνιο μεγεθύνουν τη διαδρομή. Ο φωτογράφος Κωνσταντίνος Πίττας, με ανάρτησή του και δύο λήψεις, έδειξε με ποιον τρόπο προκαλείται η εντύπωση της καταστροφής. Η όλη φασαρία, για μια ακόμη φορά, μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες. Απ’ τη μια η Ελλάδα του Κορρέ και απ’ την άλλη η Ελλάδα της μετριοκρατίας. Από την έκβαση της σύγκρουσής τους θα κριθούν τα επόμενα διακόσια χρόνια.
