Οσοι, στις μέρες του κορωνοϊού, που μας έκλεψε τη φυσικότητα στα πάντα, έχουμε λάβει μέρος σε διαδικτυακή σύσκεψη, συνεδρίαση, εκδήλωση κτλ., ξέρουμε πως όσο καλή κι αν είναι η πλατφόρμα, τα προβλήματα δεν λείπουν. Κάποια στιγμή χάνεται η σύνδεσή μας, ενώ κάποια άλλη ομιλούμε μη ακουόμενοι, κατά το κοινοβουλευτικό κλισέ. Και κάποια τρίτη χώνει την ουρίτσα του ο δαίμων του ιντερνετίου. Και εμφανίζει στη μικρή οθόνη, αντί του στοχαστικού προσώπου μας, την πιζάμα ή το εσώρουχό μας, που, αστόχαστα, διεκδικεί μερίδιο προβολής. Εχει συμβεί πολλάκις.
Σε μια τηλεσύνοδο σαράντα ηγετών, πάντως, για τη μοίρα της Γης, με αφορμή την επιμνημόσυνη Παγκόσμια Ημέρα της, την 22α Απριλίου, περιμένει κανείς μια εξονυχιστική προετοιμασία που θα μειώσει μέχρι μηδενισμού τις πιθανότητες τεχνολογικής εμπλοκής. Και όμως, σε αυτό το ηγετικό επίπεδο συνέβη ό,τι και σε μια ανθυποπεριφερειακή τηλεσύσκεψη: ο συντονιστής, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν, ευχαρίστησε τον Εμανουέλ Μακρόν, νομίζοντας ότι τελείωσε την ομιλία του, και έδωσε τον λόγο στον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος εντούτοις συνέχισε να ακούει τον (βιντεοσκοπημένο) Μακρόν ομιλούντα, οπότε… μύλος. Ενας μύλος που ας ελπίσουμε ότι δεν θα αλέσει και όσα ειπώθηκαν στο μνημόσυνο, ευγενικά και παρηγορητικά βεβαίως, όπως σε κάθε μνημόσυνο.
Για να στραφούμε στα θετικά της συνόδου, μήπως αντλήσουμε κουράγιο, ο Τζο Μπάιντεν, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, εμφανίστηκε πρόθυμος να καλύψει την «τρύπα όζοντος» που προκάλεσε ο θλιβερός προκάτοχός του Ντόναλντ Τραμπ. Δήλωσε δηλαδή ότι η χώρα του θα διπλασιάσει τον στόχο της όσον αφορά τη μείωση των ρυπογόνων εκπομπών έως το 2025. Θα μπορέσει άραγε να επιβληθεί στις βιομηχανίες της πατρίδας του, μαθημένες στην παραβατική λειτουργία και στην καταβροχθιστική αντιμετώπιση του φιλέτου με το όνομα Γη; Θα πειστούν όλοι οι ηγέτες του κόσμου, όχι μόνον οι σαράντα (δυσοίωνος αριθμός: το «καλά σαράντα» ανακαλεί), ότι το τίμημα της απραξίας και της απληστίας το πληρώνουμε ήδη, και είναι βαρύτατο;
Τους τελευταίους μήνες, το οικολογικά εννοούμενο «επιδημιολογικό φορτίο» του πλανήτη μειώθηκε κάπως, αλλά για λόγους σφόδρα ανεπιθύμητους: εξαιτίας της πανδημίας, που περιόρισε τις κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες. Αν υποθέσουμε ότι η Γη τιμωρεί θανάσιμα το πλέον χωροκατακτητικό είδος που την κατοικεί, τον άνθρωπο, για να το συνετίσει, θα πρέπει να ξαναζητήσουμε συγγνώμη από παιδιά και εγγόνια.
