«Και η αύρα πραεία εκίνει ηρέμα τούς πυρσούς, χωρίς να τους σβήνει, και η άνοιξις έπεμπε τα εκλεκτότερα αρώματά της εις τον Παθόντα και Ταφέντα, ως να συνέψαλλε και αυτή, “ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον!”» l Εντάξει, δεν θα είναι και «Πάσχα στο χωριό» l –που λύσσαξαν οι τηλεραδιοφωνατζήδες να ρωτούν ένα μήνα τώρα κάθε αρμόδιο και κάθε αριστογείτονα, l λες και εξαρτιόταν απ’ αυτό η μοίρα του έθνους– l άσε που ο Επιτάφιος και η Ανάσταση θα ψαλούν πολύ νωρίτερα από τις πατροπαράδοτες ώρες· l αλλά με μια, μικρή έστω, δόση Παπαδιαμάντη στην ψυχή και τον νου όλα είναι δυνατά. l Και η αύρα πραεία να κινεί ηρέμα τους πυρσούς στα χεράκια των παιδιών, l και η άνοιξις να πέμπει τα εκλεκτότερα αρώματά της ολόγυρα. l Ακόμα τούτ’ η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι / ως να περάσει το κακό, να πνεύσει άλλο αγέρι. l
Αντε όμως να πείσεις τους καμνώντες και κοπιώντες, μπλιο, συμπατριώτες ότι «λίγο ακόμα, παιδιά»· l «Λίγο ακόμα / θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν / τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο / τη θάλασσα να κυματίζει // λίγο ακόμα / να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». l Αντε να πεις κάτι τέτοιο στην αγριελληνάρα Πολυξέρη Συνωμοσιάδου που όταν τη ρωτούν «θα κάνεις το εμβόλιο;» ωρύεται: l «ΟΟΟχι βέβαια! Εχει μέσα έιτζ, ελονοσία και ανθρώπινα περιττώματα!». l Και άντε να πείσεις τα βλαστάρια της που προτάσσουν στις πλατείες τα στήθη τους ενάντια στον ιό, l έμπλεα μάλιστα μεθυστικών αναθυμιάσεων, l ότι αυτός ο εχθρός δεν νικιέται στις πλατείες, l όπως δεν νικήθηκαν στο Σύνταγμα τα μνημόνια. l
Δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω, l καθότι δεν έχω βρει σχετικές πληροφορίες στις εφημερίδες και στα ειδησεογραφικά σάιτ που επισκέπτομαι l –δεν σχετίζομαι και με κανένα από τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», που αυτά σίγουρα κάτι θα λαλάνε– l αλλά μου φαίνεται ότι δεν ανήκουν στην αριστερά αυτοί οι «Θεματοφύλακες του άρθρου 120 του Συντάγματος» που μας προέκυψαν πρόσφατα. l Αυτοί, ξέρετε, που αρνούνται ακόμα και το τεστ να κάνουν l και οι οποίοι από υπερβάλλοντα ζήλο τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο προσθέτοντας κι ένα «ω!» που λησμόνησε να βάλει στο στίχο του ο Διονύσιος Σολωμός: l «Χαίρε, ω χαίρε, ω λευτεριά» τραγουδούν αυτοί οι ανάθεμα το-φύλακες. l Νοήμων ακραδεξίλα όζει – αλλά ποιος ξέρει, έτσι που ’χουν πια μπερδευτεί τα άκρα μας… l
Δροσερό, από εφημερίδα στο κυριακάτικό της: l «Πρόκειται για εννέα ωριαία επεισόδια, τα οποία θα έχουν διάρκεια μία ώρα το καθένα». l Ηθελε μάλλον να δώσει έμφαση στη διάρκεια – ωριαίο της μιας ώρας. l Ή μήπως η συντάκτρια ήθελε να γράψει «ωραία επεισόδια», επειδή τυγχάνει και κριτικός τηλεοράσεως l (ειδικότης που έχει πάθει μετάλλαξη – άλλη ιστορία όμως αυτή). l Αλλά, πάλι, πώς θα έγραφε «ωραία επεισόδια», αφού πρόκειται για σειρά που τώρα γυρίζεται; l Μωρέ ξέρωγω; l Μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται. l
Τι έχουν πάθει οι διαφημίσεις – οι ραδιοφωνικές ιδίως; l Οι περισσότερες νομίζουν πως είναι επιθεωρησιακά σκετσάκια. l Ενώ πρόκειται για κατασκευάσματα τραβηγμένα από τα μαλλιά· l μια σάχλα και μετά, ξεκάρφωτα η «διαφήμιση» – που δυσφήμιση είναι, αλλά τρέχα γύρευε. l Χοντροκοπιές, πλήρης άγνοια πώς γράφεται διάλογος, άρτζι μπούρτζι – και συνήθως ψιλορατσισμός: l οι γυναίκες είναι χαζοχαρούμενες ή και πανύβλακες: l «Α, τι ζεστά που είναι εδώ! Εχετε θέρμανση;» l Οχι βρε, τα παπούτσια τους καίνε σε μαγκάλι. l Αλλά και οι άντρες δεν περνάνε καλύτερα – ως και σκέτες κατινάρες: l «κι έχεις και τη Βαααρβάααρα, τη γειτόοονισσα, να λέει στα κανάλια “φαινόταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαιώματα!”» l ή «Ναι, την Αννούουουλα – παίρνω και προίκα! Που να μην έσωνα!». l
Θα λυσσάξουν πάλι μεγαλοβδομαδιάτικα.
