Να λοιπόν που υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι χρειάζονται αστυνομική προστασία. Μετά τη δολοφονία του αστυνομικού συντάκτη Γιώργου Καραϊβάζ, ο εκδότης της εφημερίδας Documento κατήγγειλε ότι υπάρχει συμβόλαιο θανάτου εναντίον του. Οι λεπτομέρειες που δημοσιοποίησε δείχνουν ότι η καταγγελία έχει βάση και γι’ αυτό με σοβαρό τρόπο την αντιμετωπίζουν και οι αρμόδιες αρχές. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης γνωστοποίησε ότι ελήφθησαν άμεσα πρόσθετα μέτρα προστασίας του δημοσιογράφου, ενώ η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών της Αθήνας διέταξε αμέσως προκαταρκτική εξέταση. Ο καταγγελλόμενος κ. Μένιος Φουρθιώτης, ο οποίος σύμφωνα με τον κ. Κ. Βαξεβάνη «αναζητούσε στην “πιάτσα” κάποιον για να εκτελέσει συμβόλαιο γι’ αυτόν», κατέθεσε μήνυση για συκοφαντία.
Πώς όμως φτάσαμε σε σημείο να δολοφονούνται ή να απειλείται η ζωή δημοσιογράφων; Από τη μια πλευρά υπάρχει το οργανωμένο έγκλημα που εξελίσσεται και δεν διεκπεραιώνει μόνο ενδομαφιόζικες εκτελέσεις, αλλά νιώθει άνετα να δολοφονεί ή να στοχοποιεί δημοσιογράφους. Αν, μάλιστα, αφεθεί να νιώθει τόσο άνετα, επόμενος στόχος θα είναι δικαστικοί και πολιτικοί. Το είδαμε στην Ιταλία με τις απανωτές δολοφονίες υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων. Είναι καθήκον λοιπόν της κυβέρνησης και ειδικώς του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος έχει μακρά εμπειρία στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, να ξεριζώσει το κακό πριν αυτό θεριέψει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που πρέπει να προσέξουμε. Οι δολοφονικές επιθέσεις είναι η κορυφή της στοχοποίησης δημοσιογράφων, σε μια μακρά αλυσίδα που ξεκινάει από φραστικές επιθέσεις, συνεχίζεται με απειλές εναντίον τους (όπως είναι οι «επισκέψεις» στο σπίτι του κ. Αρη Πορτοσάλτε) και φτάνουν σε βίαιες επιθέσεις. Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πλέον εκείνο το κοινωνικό τείχος προστασίας, με αποτέλεσμα πολλοί του υποκόσμου να πιστεύουν ότι δεν τρέχει τίποτε με το να δολοφονήσουν έναν αστυνομικό συντάκτη.
Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπήρξε μαζικός αποτροπιασμός για τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ (δεν βρέθηκαν, π.χ., άνθρωποι να πουν ό,τι έλεγαν για τα θύματα της 17Ν: «Ε, κάτι θα έκανε κι αυτός»), αλλά δεν ήταν πολλοί αυτοί που συγκινήθηκαν με τον άγριο ξυλοδαρμό του κ. Κωνσταντίνου Μπογδάνου το 2012, επειδή διαφωνούσαν με όσα έλεγε στο ραδιόφωνο. Καταγράφηκαν επιθέσεις και κατά δημοσιογράφων που δεν «προκαλούσαν» –σύμφωνα με τη δικαιολογία του πεζοδρομίου–, μόνο και μόνο διότι, σύμφωνα με τον επαναστατικό λαϊκισμό ο οποίος όλα τ’ αλέθει, όλοι οι δημοσιογράφοι είναι εξ ορισμού «αλήτες, ρουφιάνοι»…
«Και ποιος φταίει γι’ αυτό;» κατά πως έλεγαν και στις πλατείες της Αγανάκτησης για κάθε πρόβλημα που αποκαλυπτόταν. Πολλοί, και γι’ αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε αύριο…
