Οι διαφορές είναι, σίγουρα, πολλές. Ωστόσο, η είδηση της απόφασης του ηγέτη τoυ ισπανικού κόμματος Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, προκάλεσε σκέψεις και συνειρμούς αναφορικά με το πολιτικό παρόν και μέλλον του Αλέξη Τσίπρα. Ηταν, άλλωστε, προσωπική επιλογή και των δύο, πολιτική επιλογή, να παρουσιάσουν, λίγο έως πολύ, κοινή την ανάδειξή τους στο πολιτικό στερέωμα ως αναπόφευκτο επακόλουθο της αντίδρασης στις πολιτικές λιτότητας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ως απάντηση στο αγανακτισμένο αίτημα για πολιτική αλλαγή.
Ηταν μια επιλογή που είχε να κάνει και με την καλλιέργεια της ιδέας ότι θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα μέτωπο του Νότου ενάντια στις κεντρικές επιλογές του ευρωπαϊκού Βορρά. Μια ιδέα που, όπως τότε προβλήθηκε, θα μπορούσε να προκαλέσει ανησυχία στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στον άξονα Βρυξελλών – Βερολίνου, και να οδηγήσει από μόνη της σε ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων και υπαναχώρηση από τα αυστηρά μέτρα λιτότητας υπό τον φόβο μιας επερχόμενης ανατρεπτικής πολιτικής αλλαγής.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε: στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας κατέκτησε την εξουσία και έπειτα από ένα δραματικό εξάμηνο συμβιβάστηκε στο τρίτο μνημόνιο, διαψεύδοντας τις όποιες προσδοκίες για ύπαρξη εναλλακτικού δρόμου για την έξοδο από την κρίση. Στην Ισπανία, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, παρά το πλήγμα στη δημόσια εικόνα του από την απόφαση αγοράς πολυτελούς βίλας στα προάστια της Μαδρίτης, έγινε αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση συνασπισμού του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ. Η προχθεσινή ανακοίνωση αποχώρησης από την πολιτική δείχνει ότι δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το πέρασμά του από κυβερνητική θέση. Δεδομένης της δεσπόζουσας προσωπικής του συμβολής στην ανάδειξη του Podemos, συνολικά η πορεία του κόμματος στο εξής αποτελεί αίνιγμα.
Το ερώτημα αν μπορεί να προκύψει ανάλογη εξέλιξη και για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του ήρθε σαν επακόλουθο της εν πολλοίς κοινής αφετηρίας των Αλέξη Τσίπρα και Πάμπλο Ιγκλέσιας για την εκτόξευσή τους στο πολιτικό στερέωμα. Ασφαλώς, υπάρχουν διαφορετικά δεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία με όχημα την αντίδραση και την αγανάκτηση για τα μέτρα λιτότητας, ωστόσο ως κόμμα προϋπήρξε της οικονομικής κρίσης, με οργανωμένο κομματικό μηχανισμό και ένα συμπαγές σώμα ψηφοφόρων, στο οποίο προστέθηκαν κυρίως ψηφοφόροι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ. Η αδυναμία να εκσυγχρονίσει τον κομματικό οργανισμό και τη δομή του, συνέπεια της μάχης εσωτερικών αντίπαλων ομάδων, είναι ένα από τα στοιχήματα που θα κρίνουν την πορεία του. Κυρίως, όμως, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει εγκλωβισμένο σε λογική και επιλογές ανακόλουθες με τις προκλήσεις που ανέδειξε η επομένη της οικονομικής κρίσης και οι δυσκολίες της πανδημίας. Αυτό εξηγεί την αδυναμία να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την όποια φθορά, μικρότερη ή μεγαλύτερη, επιφέρει στη Νέα Δημοκρατία η διακυβέρνηση. Και η επιλογή για αντιπαράθεση στο πεζοδρόμιο με επίκεντρο τα εργασιακά δείχνει ότι ο δρόμος για εκσυγχρονισμό της πολιτικής σκέψης και πρακτικής είναι μακρύς.
