Στον αιώνα του αμερικανικού απαρτχάιντ, δηλαδή την περίοδο μεταξύ της κατάργησης της δουλείας (1865) και της παροχής πολιτικών δικαιωμάτων (1965), πολλές πολιτείες είχαν σκαρφιστεί διάφορα προσκόμματα για να εμποδίζουν τους μελαψούς να συμμετέχουν στα κοινά. Εθεταν φορολογικά κριτήρια για την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, θέσπισαν εξετάσεις εγγραμματοσύνης, που ουδείς μπορούσε να περάσει, ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος και θρησκείας. Αυτό που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς είναι πως οι ίδιοι «Μαύροι Κώδικες» ίσχυαν και για τους νεοφερμένους, τους «σχεδόν λευκούς», Ιταλούς, Εβραίους, Ελληνες κ.λπ., που εκείνα τα χρόνια μετανάστευαν μαζικώς στην Αμερική. Κυριαρχούσε η λογική τού «δεν θα γίνεις Αμερικανός ποτέ, μαύρε, Ιταλέ, Ελληνα, Πολωνέ…» κ.λπ.
Ουδείς όμως από αυτούς είχε την ευφυΐα ενός Μαυρουδή Βορίδη, να θεσπίσει, εκτός από εξετάσεις με θέμα τα «τηλεοπτικά ζευγάρια του… κινηματογράφου», τρία, πέντε ακόμη και επτά χρόνια εργασίας πριν από την πολιτογράφηση, συν την υποχρέωση των υποψηφίων να αποδείξουν ότι είχαν αυτά τα χρόνια εισόδημα 9.100 ευρώ, προσαυξημένο κατά 10% για κάθε εξαρτώμενο μέλος. Η εγκύκλιος της κυβέρνησης προβλέπει: «Για τους αιτούντες που απαιτείται να συμπληρώνουν 3 έτη προηγούμενης νόμιμης διαμονής (πολίτες Ε.Ε., σύζυγοι Ελλήνων πολιτών με τέκνο) πρέπει να αποδεικνύουν επαρκές εισόδημα και τα 3 αυτά έτη. Για όσους απαιτείται να συμπληρώνουν 7 έτη (πρόσφυγες ή με καθεστώς επικουρικής, όσοι είναι με άδεια ανθρωπιστικών λόγων, επί μακρόν διαμένοντος, δεύτερης γενιάς, δεκαετίας, μέλη οικογένειας Ελλήνων πολιτών), πρέπει να αποδεικνύουν επαρκές εισόδημα για τουλάχιστον τα τελευταία 5 έτη πριν από την υποβολή της αιτήσεως. Για όσους απαιτείται να συμπληρώνουν 12 έτη (…) πρέπει να αποδεικνύουν επαρκές εισόδημα για τουλάχιστον τα τελευταία 7 έτη…».
Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε (ξανά) για τα οφέλη της μετανάστευσης στην οικονομία. Το είπε καλύτερα ο καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης: «Οι χώρες που ενσωματώνουν τους ξένους ανανεώνονται και προκόβουν – ενώ οι χώρες που τους απορρίπτουν μένουν στάσιμες και παρακμάζουν» (Athens Voice 30.4.2020). Γνωρίζουμε όμως ότι γίνεται πανευρωπαϊκή συζήτηση για τους όρους ένταξης στο Ταμείο Ανασυγκρότησης ώστε να αποκλείουν ή να ψαλιδίζουν τα κονδύλια για χώρες σαν την Ουγγαρία. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να θεσπίσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ένα «μέτρο ορμπανοποίησης» των χωρών και να διανείμει τα λεφτά αναλόγως. Στο κάτω κάτω της γραφής, το γιγαντιαίο αυτό πακέτο δίνεται για την ανάκαμψη των οικονομιών. Δεν μπορεί να υπονομεύεται από τους νομικισμούς διάφορων υπουργών. Ετσι θα υπάρξει ένα επιπλέον πλεονέκτημα: ο Ούγγρος πρωθυπουργός δεν θα νιώθει μόνος, ούτε θα έχει και επιχειρήματα πως τάχα μου στοχοποιείται η χώρα του.
