Τα παιδιά που ήταν στο κόμμα ζήτησαν από τον Χρήστο Καλογρίτσα να διαθέσει εαυτόν στην πρόσοψη της εξουσίας τους – να γίνει «μπροστινός». Και εκείνος, είπε χθες, δεν είδε τη βιτρίνα σαν προνόμιο. Το αντίθετο. Ως αριστερός, ένιωσε «ξαναστρατολογημένος».
Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για αυτά που διαμείβονται στην προανακριτική. Ηδη από την προηγούμενη διαδικασία, κατά του Παπαγγελόπουλου, η αντιπολίτευση εφάρμοζε μια τακτική γνωστή στους παλιούς αριστερούς και πολύ ευκολότερη στους νέους, οι οποίοι έχουν πρόχειρα και τα ψηφιακά υπερόπλα της μεταπραγματικότητας: τον ρουκετοπόλεμο παραπληροφορίας. Αν διαβάσει κανείς τις χειμαρρώδεις διαρροές –πλειοψηφίας και μειοψηφίας στην επιτροπή– θα νομίζει ότι οι διάλογοι εντός της αίθουσας γίνονται μεταξύ ανθρώπων που μιλούν άλλες γλώσσες.
Η μοναδική γλώσσα που μιλάει ο καθ’ ομολογίαν «μπροστινός» είναι, όπως είπε, τα καρδιτσιώτικα. Στα καρδιτσιώτικα, η μέθοδος διά της οποίας επιχειρήθηκε να στηθεί το «μαγαζί» ακούγεται περισσότερο σαν φάρσα παρά σαν συνωμοσία. Ακούγεται κάπως σαν εκείνη την ταινία («Small time crooks») όπου ο Γούντι Αλεν και η παρέα του δοκιμάζουν να σκάψουν τούνελ για να ληστέψουν μια τράπεζα, έχοντας ως «βιτρίνα» για το ριφιφί ένα κουλουράδικο.
Η ανάκριση –στη Βουλή, αλλά κυρίως μετά τη Βουλή– θα ψάξει ποινικά το κουλουράδικο. Τα βασικά της επιχείρησης ήταν ήδη γνωστά από καιρό – τα βοσκοτόπια, τα δάνεια της Τράπεζας Αττικής, ο διαγωνισμός που κατέπεσε, τα έργα που ποτέ δεν τελείωσαν. Πολιτικά, όμως; Εχει άραγε η πολιτική κουλτούρα που ενέπνευσε εκείνο το εγχείρημα ενταφιαστεί μαζί του;
Αν προσέξει κανείς τις «αναλύσεις» της μετα-καρδιτσιώτικης Αριστεράς για το παρόν, θα ξεχωρίσει στοιχεία από την ιδεολογία του μαγαζιού. Πώς βλέπει τον εαυτό της και την αποδοκιμασθείσα εξουσία της αυτή η Αριστερά; Φταίμε, λένε, που δεν ελέγξαμε όλους τους αρμούς. Και αντιστρόφως: πώς βλέπει τον αντίπαλό της; Τον ερμηνεύει ως τέκνο του «συστήματος», που επικρατεί χάρη στη σχέση του με τα media και τα συμφέροντα.
Από αυτή την ανάγνωση απουσιάζει μια λεπτομέρεια: οι εκλογές και η κοινωνική πλειοψηφία που εκφράστηκε σε αυτές. Ακόμη και όταν η ανάλυση της ηττημένης Αριστεράς περιλαμβάνει την πλειοψηφία, συνήθως την περιγράφει ως «παραπλανημένη» – παρασυρμένη από τα ΜΜΕ και από άλλες συστημικές συμπαιγνίες. Στον αντίπαλο δεν αναγνωρίζεται η ικανότητα να εκπροσωπεί γνήσια κοινωνικά αιτήματα. Η πολιτική απομένει, έτσι, μόνο ένα παιχνίδι επιβολής «από τα πάνω προς τα κάτω». Από τους αρμοκράτορες προς το ποίμνιο.
Το μπροστινάδικο έκλεισε προτού σκαφτεί το τούνελ προς την τράπεζα. Η νοοτροπία, όμως, επιζεί. Εξαιτίας της ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρερμηνεύει μόνο τον αντίπαλο. Παρερμηνεύει πρωτίστως τον εαυτό του.
