Ας μην είμαστε υπερβολικοί. Εστω και ένα μόνο σύμπαν παράλληλο προς το δικό μας αν εντοπιστεί, και όχι πέντε ή άπειρα, η χαρά θα είναι τεράστια. Και δεν θα χαρούν μόνο οι αστρονόμοι, οι εξωπλανητολόγοι, οι εξωγηινολόγοι, κι από κοντά οι μυθιστοριογράφοι και οι κινηματογραφιστές επιστημονικής φαντασίας, που θα νιώσουν επιτέλους δικαιωμένοι και όχι ούφο. Ολοι μας θα χαρούμε. Δεν είναι και λίγο να έχεις δύο εαυτούς και να μη θεωρείσαι ώριμος για εγκλεισμό και καθήλωση.
Αν έχουμε την τύχη να ξετυλίγεται η ζωή σ’ αυτό το παράλληλο σύμπαν εντελώς ανάποδα απ’ ό,τι στο δικό μας, θα μπερδευτούμε βέβαια όλοι στην αρχή παρατηρώντας το (ας υποθέσουμε ότι αυτό θα είναι εφικτό), κάποια στιγμή όμως θα εξοικειωθούμε. Και τότε… Α, τότε θα είναι σαν να ’χουμε κόψει στα δύο την τηλεοπτική μας οθόνη και να βλέπουμε στην αριστερή το σίριαλ με τους άλφα καλούς και τους βήτα κακούς, στη δε δεξιά το σίριαλ με τους άλφα κακούς και τους βήτα κακούς. Ταυτόχρονα. Ή από δω τους άλφα κυβερνώντες και τους βήτα αντιπολιτευόμενους, κι από κει τους άλφα αντιπολιτευόμενους και τους βήτα κυβερνώντες. Την ίδια στιγμή.
Τι θα κερδίζαμε; Μα τα αποκαλυπτήρια. Θα βλέπαμε τα ίδια πρόσωπα να υποδύονται συγχρόνως δύο άκρως αντίθετους ρόλους, του δριμύτατου κατήγορου και του φλογερού υπερασπιστή. Ανάλογα με τη σκοπιά τους, με τη θέση τους στο σύστημα της εξουσίας, αν το κατέχουν ή το διεκδικούν, προσαρμόζουν τις θέσεις τους. Οι καταγγελίες για «εθνική προδοσία» γίνονται εκκλήσεις για «μετριοπάθεια» και «αποφυγή διχαστικών όρων». Τα οργίλα αναθέματα αντικαθίστανται από προτάσεις συνεννόησης και η ειρωνεία μετατρέπεται σε συγκατάβαση. Στην επαγγελματική πολιτική, εξ ου και η αναξιοπιστία της, τα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν ήδη, αν λάβουμε υπόψη μας την τέταρτη διάσταση, του χρόνου. Δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσουν οι αστρονόμοι. Χωρίς να νιώθουν διχασμένοι ή αυτοαναιρούμενοι, οι ξεσκολισμένοι υποστηρίζουν με το ίδιο πάθος τους αντίθετους ρόλους, με την ίδια ιερή αγανάκτηση, την ίδια πεποίθηση ότι λένε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Ρηχή η ιερή αγανάκτηση και φαινομενική; Επίπλαστο το πάθος; Ναι, αλλά όταν γίνεται επιδερμίδα, όταν η προσωπίδα κολλάει στο πρόσωπο και το απορροφάει, άντε να τα ξεχωρίσεις. Φαντάζομαι το καθεβραδινό βάσανο των ποικίλων «εκπροσώπων»: να πείσουν τον καθρέφτη τους, βγάζοντας μπροστά του το ένα μετά το άλλο τα προσωπεία που φόρεσαν στη διάρκεια της ημέρας, ότι παραμένουν πρόσωπα.
